Από αύριο τα σπουδαία», ήταν μια από τις ατάκες που άκουγες. Από αύριο τα σπουδαία για το δήμο που κερδήθηκε από την αριστερά, από μια αυτόνομη δημοτική κίνηση, μετά από πολλά χρόνια δικομματικής διακυβέρνησης, αλλά και από αύριο και για την πολυκατακερματισμένη ριζοσπαστική αριστερά, για το μικρό πείραμα της Ιωνίας, που θα μπορούσε να είναι και το μεγάλο πείραμα, το πείραμα για όλη την Ελλάδα.
Ίσως όλα αυτά να ακούγονται υπερφίαλα, υπερβολικά, ειπωμένα μέσα από μεγεθυντικό φακό μερικών που πίστεψαν ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ότι η αριστερά μπορεί να κερδίζει χωρίς να χάνει την αξιοπρέπεια και την ταυτότητά της. Αλλά μέσα από την υπερβολή -που υπάρχει- κρύβονται και αλήθειες.
Μικρό ιστορικό
Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, σε αυτή τη λαϊκή και με παράδοση αριστεράς, γειτονιά, λειτούργησε η δημοτική κίνηση Αριστερή Όχθη, που συμπεριελάμβανε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως ανένταχτους αριστερούς και αριστερές. Η Αριστερή Όχθη, είχε έντονη δραστηριότητα, λειτούργησε όλο το διάστημα αμεσοδημοκρατικά, ενώ οι δημοτικοί της σύμβουλοι εναλλάχτηκαν. Ο υποψήφιος δήμαρχός της, ο Γιάννης Κολαμανιώτης, δεν ήταν ο συνήθης «βλαχοδήμαρχος», ούτε αρχηγός. Με λίγα λόγια δεν λειτούργησε παραγοντικά.
Δίπλα στην Αριστερή Όχθη, υπήρχε η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία (ΔΑΣΥ), με επικεφαλής τον Ηρακλή Γκότση. Η κίνηση αυτή, αριστερή, αλλά καθαρά τοπική – αυτοδιοικητική, απαρτίζεται από ανθρώπους που προέρχονται από το ΚΚΕ. Οι περισσότεροι έχουν διαγραφεί εδώ και χρόνια ή αποχώρησαν από το ΚΚΕ. Κατάφεραν, παρά τις δυσκολίες, να διατηρήσουν, έστω και μια χαλαρή συλλογικότητα και να παρεμβαίνουν στα τοπικά ζητήματα. Οι δύο χώροι, δηλαδή δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ, είχαν συνεργαστεί σε προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες, αλλά το 2006, κατέβηκαν χωριστά.
Το τελευταίο διάστημα, με τις γενικότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αναπτύχθηκαν στην πόλη διεργασίες εντός του ΠΑΣΟΚ, με δυνάμεις του, σταδιακά να απομακρύνονται και να προσεγγίζουν τη ριζοσπαστική αριστερά. Ταυτόχρονα και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο υπήρξαν διεργασίες, ώστε να πάρει τέλος η φθαρμένη και άκρως αποτυχημένη τοπική διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Κάπως έτσι και μετά από διεργασίες, άλλοτε ουσιαστικές και άλλοτε αγχωτικές, προέκυψε η ενιαία έκφραση όλων αυτών των δυνάμεων, σε προγραμματική βάση για κρίσιμα τοπικά ζητήματα, αλλά και στη βάση της εναντίωσης στην κυβερνητική πολιτική και το μνημόνιο. Στην πορεία των συζητήσεων ετέθη και το ζήτημα του υποψήφιοι δημάρχου. Χωρίς ιδιαίτερες πολώσεις αποφασίστηκε να υπάρξει πλουραλιστική και πολυπρόσωπη παρουσία. Υποψήφιος δήμαρχος καθορίστηκε ο Ηρακλής Γκότσης, αλλά στις αφίσες υπήρχαν και τα πρόσωπα του Γιάννη Κολμανιώτη από την Αριστερή Όχθη και του Πέτρου Μπουρδούκου από τους προερχόμενους εκ του ΠΑΣΟΚ. Είναι, όμως, ενδεικτικό ότι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων έγινε δεκτή τελικά από την Αριστερή Όχθη, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, η πρόταση να μην είναι μέσα από τις δυνάμεις της ο υποψήφιος δήμαρχος, χάρη, βεβαίως, της ενότητας.
Ήταν η κυριαρχία του «εμείς» έναντι του «εγώ». Ήταν η απόδειξη ότι υπάρχει η δυνατότητα να συναντώνται άνθρωποι, με τις διαφορές τους πάντα, να κουβεντιάζουν και να δρουν εκεί που μπορούν από κοινού.
Για το μεγάλο πείραμα
Χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι το μικρό πείραμα της Νέας Ιωνίας μπορεί εύκολα να το αντιγράψουμε στη κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς να υποτιμάμε τα τοπικά χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες που εκεί υπάρχουν, αξίζει να το ψάξουμε. Σε μια γειτονιά, ακόμα και μεγάλη, οι άνθρωποι γνωρίζονται και τουλάχιστον κουβεντιάζουν. Η συνάντηση στη Νέα Ιωνία προέκυψε μέσα από τις ανάγκες, μέσα από την κοινή αγωνία να αλλάξουν τα πράγματα. Στην κεντρική πολιτική σκηνή οι συμπράξεις γίνονται συνήθως, με επικοινωνιακό τρόπο, χωρίς να έχει προηγηθεί διάλογος, χωρίς να έχουν συναντηθεί οι άνθρωποι στο δρόμο. Εντούτοις, η ενότητα της αριστεράς, της ριζοσπαστικής, της μη δογματικής και συντηρητικής, είναι ζητούμενο και αίτημα. Ούτε στη Νέα Ιωνία υπάρχει συμφωνία σε όλα. Διαφορές υπάρχουν, καμιά φορά και σημαντικές. Για παράδειγμα, άλλα λέμε για τους μετανάστες κάποιοι από εμάς και άλλα άλλοι.
Υπάρχουν διαφορετικές ταχύτητες, όχι όμως διαφορετική οπτική. Αλλά σε αυτή την ευρεία αριστερή ενότητα υπάρχουμε και εμείς. Ανένταχτοι, αλλά και ενταγμένοι μέσα σε συλλογικότητες που δρούμε σε κινηματικές πρωτοβουλίες και που θέλουμε μια αριστερά της αλληλεγγύης, της αντίστασης, της ανατροπής. Που θέλουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον θέλουμε όλο. Που θέλουμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, χωρίς ηγεμόνες και αρχηγούς. Που στο μυαλό μας υπάρχει η αριστερά της δημοκρατίας και της συμμετοχής, η αριστερά του «κάτω» και παντού και όχι η αριστερά του «πάνω» και του πουθενά. Που θέλουμε την αριστερά που αμφισβητεί, που διεκδικεί, που συγκρούεται, που αλλάζει.
Αν η αριστερά ανασυγκροτηθεί, αν η αριστερά νιώσει την υπερηφάνεια των αγώνων της, το μεγαλείο των αξιών της, αν δεν κρυφτεί πίσω από πρόσωπα και νεφελώδη σχήματα, μέσα από τρικ και σχέδια επί χάρτου, πράγματι δεν πρέπει να φοβηθεί να ανοίξει τα φτερά της, να μιλήσει ισότιμα με όσους και όσες απομακρύνονται από το ΠΑΣΟΚ, να σχεδιάσει και να αγωνιστεί μαζί...
Ας κρατήσουν οι χοροί
Το βράδυ της Κυριακής ο κόσμος της αριστεράς στη Νέα Ιωνία ήταν χαρούμενος. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε. Πρέπει να γίνουν πολλά. Και μέσα σε αυτά τα πολλά, κυρίαρχο ως αίτημα, ως υπόσχεση, ως ανάγκη είναι η αλληλεγγύη. Το σύνθημα «κανείς μόνος στην κρίση», δεν μπορεί να μείνει στον αέρα, ένας άδειος προεκλογικός λόγος. Οι φτωχοί, οι συνταξιούχοι, οι άνεργες, η νεολαία, οι μετανάστες, οι πολίτες με αναπηρία, οι «χωρίς», πρέπει να έχουν το δήμο τους, το δήμο της αριστεράς. Ας κρατήσουν, λοιπόν, οι χοροί και από αύριο καλή δύναμη και ότι είπαμε να γίνει πράξη.
Πάνος Λάμπρου
epohi.gr
Μηπως επιτελους πρεπει να γινει κατι για αυτους τους ανθρωπους που η ζωη τους με η χωρις "Μνημονιο" ειναι ιδια.
