Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης – Οι μπάτσοι δολοφονούν τη νύχτα μας

Μόλις γύρισα από το κέντρο. Μετά από τρεις βδομάδες κατάφερα να βγω για ένα ποτό στο κέντρο της πόλης με το κορίτσι μου. Βρήκαμε φίλους και γνωστούς και για πρώτη φορά δεν συζητήσαμε για την κρίση, για την ανεργία μας, για τα προβλήματα που μας κατατρέχουν. 

Η ώρα ήταν δυόμισι και αποφασίζουμε να πληρώσουμε αυτά που τόσες βδομάδες είχαμε στερηθεί για να νιώσουμε κι εμείς κανονικοί άνθρωποι. Ξαφνικά, κι ενώ ακόμα ήμασταν μέσα στο μαγαζί, τα μάτια μας αρχίζουν να τσούζουν. “Το νιώθεις κι εσύ;”. “Ναι, τι έγινε ρε γαμώτο, ρίξανε δακρυγόνα σαββατιάτικα;”. Βγαίνω έξω να δω τι συμβαίνει. Στα 50 μέτρα μια μολότωφ σιγοκαίγεται και δυο λέπτα μετά μια διμοιρία αρχίζει να τρέχει στη Θεμιστοκλέους. Το μαγαζί ήταν γεμάτο. Σε πέντε λεπτά όλοι ζητούν τον λογαριασμό και προσπαθούν να πληρώσουν. Οι μισοί κλαίνε και μας δίνουν βρεγμένες χαρτοπετσέτες για να αντιμετωπίσουμε τα χημικά.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, βάζουμε μπρος με δυσκολία, μας διέλυσαν για άλλη μια νύχτα την ψυχή. Οι μπάτσοι δολοφονούν τη νύχτα μας, τα λίγα που πιστεύουμε πως μας ανήκουν. Στο φανάρι Μπενάκη και Σόλωνος μια διμοιρία μοιρασμένη στα δυο πεζοδρόμια κατεβαίνει αντίθετα τον δρόμο. Κόσμος τους φωνάζει. Κατεβάζω το παράθυρο και λέω στον πρώτο, τι τους φταίμε και ρίχνουν δακρυγόνα; Μήπως με αυτά θα εξαφανιστούν οι μολότωφ; Ή μήπως αυτοί που τις ρίχνουν θα φοβηθούν; Στα δεξιά ένας τρελαμένος σκατόμπατσος ουρλιάζει: “Προχώρα γαμώ το Χριστό σου”. Ακρίβως έξω από το παράθυρο άλλος μου λέει να σηκωθώ να φύγω. Εγώ εξεγείρομαι. Τους φωνάζω τι φταίμε εμείς για να αναπνέουμε τα χημικά τους; Τι τους φταίει ο κόσμος; “Ρε πήγαινε από δω” και γυρίζουν απειλητικά. Ουρλιάζω κι εγώ “γαμώ τη χούντα σας” και τρεις από αυτούς αρχίζουν να τρέχουν προς το μέρος μου. Το φανάρι πράσινο, πατάω γκάζι και φεύγω. Στα μισά του δρόμου έχω μετανοιώσει. Μήπως θα έπρεπε να βάλω όπισθεν και να πατήσω τους γαμημένους κωλόβλαχους που πήραν μια ασπίδα κι ένα γκλομπ και απειλούν ανυποψίαστους πολίτες που δεν τους χρωστάνε τίποτα; Μήπως πρέπει να πάρουμε όλοι τα αμάξια μας και να τους πατήσουμε στο Σύνταγμα, στα Εξάρχεια, στην Εθνική κι αυτούς και τα αφεντικά τους;

Η κυβέρνηση δολοφονεί τα όνειρά μας. Οι μπάτσοι δολοφονούν τη νύχτα μας.

Θα πάρουμε πίσω ότι μας ανήκει ρε! Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες. Σκυλιά. Αμόρφωτοι Σκύθες.

Αναδημοσιεύση από το ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ 

μεσω 

http://parallhlografos.wordpress.com