ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

Ηρθα μες στους ανθρωπους την εποχη της ανταρσιας..και ξεσηκωθηκα μαζι τους,ετσι κυλησε ο χρονος που πανω στη γη μου δοθηκε.Το ψωμι μου το'τρωγα αναμεσα στις μαχες,για να κοιμηθω πλαγιαζα αναμεσα στους δολοφονους.Αφροντιστα δινομουν στον ερωτα και αντικρυζα τη φυση διχως υπομονη...ετσι κυλησε οχρονος που πανω στη γη που μου δοθηκε.Στον καιρο μου οι δρομοι φερνανε στη λασπη,η μιλια μου με κατεδιδε στο δημιο,λιγα περνουσαν απο το χερι μου.Ομως αν δεν υπηρχα οι αφεντες θα στεκονταν πιο σιγουρα,αυτο ηλπιζα τουλαχιστον...ετσι κυλησε ο χρονος που πανω στη γη μου δοθηκε...οι δυναμεις ηταν μετρημενες ο στοχος βρισκοταν πολυ μακρια.Φαινονταν ολοκαθαρα αν και για μενα ηταν σχεδον απροσιτος...ετσι κυλησε ο χρονος που πανω στη γη μου δοθηκε...Εσεις που θα αναδυθειτε μεσα απ'το κατακλυσμο που εμας μας επνιξε ,οταν για τις αδυναμιες μας μιλατε σκεφτειτε και τα μαυρα χρονια που εσεις γλυτωσατε. Εμεις περναγαμε,αλλαζοντας χωρες πιο συχνα απο παπουτσια,μεσα απο ταξικους πολεμους,απελπισμενοι σαν βλεπαμε την αδικια να κυριαρχει και να μην υπαρχει εξεγερση.Κι ομως το ξεραμε ..ακομα και το μισος εναντια στην ευτελεια παραμορφωνει τα χαρακτηριστικα..ακομα και η οργη εναντια στην αδικια βραχνιαζει τη φωνη.Αλλοιμονο εμεις που θελαμε να ετοιμασουμε το δρομο στη φιλια δεν καταφερναμε να'μαστε φιλοι αναμεσα μας.ΟΜΩΣ ΕΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ......Μπερτολ  Μπρεχτ.