Περίπου 100 τραυματίες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία χτες. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν να υπολογισθούν αυτοί, που πήγαν μόνοι τους σε κάποιο ιατρικό κέντρο ή δεν πήγαν καθόλου. Παράλληλα καταστρατηγήθηκε το θεμελιώδες δικαίωμα του συνέρχεσθαι, αφού από την αρχή της συγκέντρωσης, η πλατεία Συντάγματος ήταν απροσπέλαστη. Τα ΜΑΤ είχαν κλείσει όλο τα στενά, χωρίς να διστάζουν να ρίχνουν κρότου λάμψεις και δακρυγόνα σε κλειστούς χώρους, με πολλούς ανθρώπους. Το αποτέλεσμα ήταν ο κόσμος, που ερχόταν από το Μοναστηράκι, να μένει εγκλωβισμένος στην Ερμού και τα γύρω στενά. Ανά διαστήματα μόνο άνοιγαν παράλληλοι δρόμοι, αλλά ποτέ δεν ήξερες πότε θα πέσεις πάνω σε μια διμοιρία, έτοιμη να εκτελέσει τις εντολές της.
Από περιστατικά σε βίντεο, όπου ηλικιωμένος βρίσκεται με ανοιγμένο κεφάλι, κοπέλα τραβιέται από τα μαλλιά και κρότου λάμψης πέφτουν μέσα πλήθος απλά συγκεντρωμένου κόσμου στη Μητροπόλεως (!!!) , φαίνεται ότι στα μάτια του κράτους ήμασταν όλοι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Γιατί, όμως; Έχουμε υποτίθεται δημοκρατία. Καθένας έχει δικαίωμα να διαδηλώνει. Αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί ο λαός δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει δυναμικά τα διακαιώματα του; Αν σου στερούν ένα δικαίωμα, δεν πρέπει να το διεκδικήσεις;
Βέβαια, αν η μοναδική ενημέρωση που έχει κάποιος είναι από το πτυελοδοχείο στο σαλόνι του, τότε είναι λογικό να πιστεύει , ότι χτες στο δρόμο υπήρχαν καμιά 20.000 περίεργοι, που είχαν πάει για να σπάσουν. Όποιος έχει κάνει τέτοια επιλογή στην ενημέρωση, είναι καταδικασμένος να αγνοεί την αλήθεια, που συστηματικά του αποκρύπτουν, τόσο καταφανώς, που αρκεί να κατέβει στο κέντρο μια φορά, για να δει τι συμβαίνει όντως.
Έσπασαν τράπεζες χτες, ενεχυροδανειστήρια, πολιτικά γραφεία, πολυεθνικές, η πρόσοψη του Αττικόν. Μάλιστα. Να η είδηση. Όχι, δεν είναι είδηση ότι τουλάχιστον 100.000 κόσμου ήταν στο δρόμο και δεν υποχωρούσαν παρά τη καταστολή. Δεν είναι είδηση ότι το παιδί σου θα πληρώνεται με 450 ευρώ, ανίκανο να κάνει οικογένεια, να φτιάξει μια ζωή. Δεν είναι είδηση ότι υποθηκεύτηκε η ζωή της χώρας άρον άρον, για ανακουφισθούν οι αγορές και να τρέξει ρευστό στις τράπεζες. Το πραξικόπημα που ζούμε δεν είναι είδηση. Ποιος κυβερνά, ποια πλειοψηφία; Ποιος καταστέλλει; Κάθε είδους βία είναι επιτρεπτή από την αστυνομία και κανενός είδους βία δεν είναι επιτρεπτή από τους πολίτες; Αυτά δεν είδηση.
Κάθε εξέγερση είναι καλή, εκτός από τη δική μας.
Πόσο δίκαιη θεωρούσαμε την οργή των Αργεντινών, όταν τους βλέπαμε στο δρόμο, ενώ οι πολιτικοί τους το έσκαγαν με ελικόπτερο, επειδή τους είχαν αποκλείσει; Αλλά και πιο πρόσφατα. Ποιος είδε τα γεγονότα στην Αίγυπτο και δεν "τάχθηκε" στο πλευρό του άμαχου λαού, που έπεφτε από τις ομοεθνείς σφαίρες της εκεί αστυνομίας; Ακόμα και τα δικά μας δελτία επέκριναν αυτές τις βιαιότητες, και υποστήριζαν τον εξεγερμένο Αιγύπτιο. Κανένα δελτίο μας δεν μας είπε πόσες τράπεζες έσπασαν οι εξεγερμένοι Αιγύπτιοι και πόσους τόνους μάρμαρο χρησιμοποίησαν κατά της αστυνομίας. Ήταν αδιάφορο, γιατί οι σημαντική είδηση ήταν η ίδια η Εξέγερση. Φυσικά, η βιαιότητα των επεισοδίων δεν είναι ίδια. Οι αναλογίες υπάρχουν, όμως.
Αν κάποιος θεωρεί ότι συντελείται πραξικόπημα, προφανώς θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει ένα είδος αντίδρασης. Αν κάποιος θεωρεί ότι αυτή η αντίδραση - εξέγερση - επανάσταση θα είναι μια φιλειρηνική πορεία στο κέντρο, που θα την επαινέσει και το Mega, τότε είναι καταφανώς ηλίθιος. Κανείς δεν θα δώσει κάτι πίσω, χωρίς να πολεμήσει. Τίποτα δεν χαρίζεται. Όποιος έχει την πεποίθηση ότι το θύμα μπορεί να διεκδικήσει, ας μας δείξει το δρόμο. Ας προχωρήσει μπροστά, σαν άλλος Γκάντι, να δούμε πως γίνεται με τη λογική της μη βίας να διεκδικήσεις, όταν δεν μπορείς να ανασάνεις από τα χημικά και όταν η καταστολή γίνεται φονική.
Υ.Γ. Οι πολιτικοί και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ που επικεντρώνονται στα επεισόδια και όχι στο τι ψηφίστηκε και στο πόσος κόσμος ήταν στο δρόμο, είναι γνωστοί για το έργο τους και το ποιόν τους. Ωστόσο, είναι απορίας άξιο τί είδους ανόητοι και βραδύνοες ραγιάδες είναι αυτοί που πήγαν με κεράκι να θρηνήσουν το Αττικόν. Για κανέναν από τους νεκρούς αστέγους δεν είδαμε ανάλογη ευαισθησία. Μήπως ήταν χτες και στη πορεία; Κι αν ήταν, αυτό που τους έθλιψε πιο πολύ ήταν η φωτιά στο Αττικό; Γιατί όποιος ήταν στο κέντρο χτες, ακόμα και σε μεγάλη απόσταση από τη Βουλή είχε δακρυσμένα μάτια, όχι όμως από τη συγκίνηση. Όπως έγραψε και ένας φίλος στο twitter "15 μήνες άνεργος, ψιλοχέστηκα αν κάηκε το Αττικόν".
http://panospirin.blogspot.com/
Από τη στιγμή που η γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία στα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά μας δικαιώματα 
Κατάληψη στην Περιφέρεια Πάτρας