Την αγαπάμε την πουτάνα τη ζωή

Ήταν οι Τετάρτες ενός ολόκληρου χρόνου. Λίγο πριν τις 9 το βράδυ άνοιγε η πόρτα από το στούντιο στο παταράκι της Ιπποκράτους. “Πάλι CD ρε Πάνο; Βάλε τα τραγούδια σου στον υπολογιστή να μην παιδεύεσαι”.

Πόσο μαλάκας ήμουν. Κι ας το καταλάβαινα. Κι όχι μόνο γι’αυτό.

Ώρες ολόκληρες με αναλύσεις, συζητήσεις, νουθετήματα, για πράγματα που τα ´ξερε πολύ καλύτερα από μένα. Κι όμως τα δεχόταν σα να τα άκουγε για πρώτη φορά. Σα να βρισκόταν πίσω στην αίθουσα για ένα ακόμη μάθημα. Όχι στο βάθρο της επιβολής, αλλά στο διπλανό θρανίο. Στην πίσω καρέκλα. Να γελά μαζί σου με εκείνους που νομίζουν ότι η διδασκαλία πηγάζει από σχέσεις εξουσιαστικές.

Γιατί, στα δικά μου μάτια, δεν βγήκε ποτέ από την αίθουσα αυτή.

Την αγαπάμε την πουτάνα τη ζωή. Μια φράση τόσο πεζή για να την ταυτίσεις στο μυαλό σου με έναν άνθρωπο χωρίς όρια. Δεν έχουν όμως σημασία οι λέξεις από μόνες τους. Σημασία έχει το πώς τις βάζεις σε μια σειρά. Στη δική του σειρά.

9 και κάτι κάθε Τετάρτη, να κατεβαίνει τα σκαλιά του στούντιο ανάμεσα στον πρώτο ραδιοφωνικό γύρο και το μουσικό του διάλειμμα. Με ένα ποτήρι ουίσκι κι ένα τσιγάρο.

-Κάτσε ρε Πάνο να τα πούμε.
-Η εκπομπή ρε συ. Θα είσαι εδώ μετά;

Πώς πέρναγε έτσι η ώρα;

Και δεν ήταν μόνο οι Τετάρτες. Ευτυχώς, δεν ήταν μόνο οι Τετάρτες.

Πώς πέρναγε έτσι η ώρα;

Συζητήσεις μακριά από τη φιλοσοφία των 140 χαρακτήρων, κι όμως τόσο κοντά.

Ο Πάνος είναι ανάμεσά μας. Οι λέξεις του, οι σκέψεις του, που έκαναν καλύτερους όσους στέκονταν γύρω του. “Πραγματικά”, ή ψηφιακά.

Οι άνθρωποί του θα τον θυμούνται για πράγματα που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Εμείς, θα τον θυμόμαστε γιατί μας έβγαζε, έστω και για λίγο, τον εαυτό που ζηλεύουμε να έχουμε αλλά δεν ξέρουμε πώς να τον φτάσουμε μόνοι μας.

Αντίο φίλε Καίσαρα.

Σ’ ευχαριστώ για όσα με έμαθες, κι όσα θα συνεχίσεις να μου μαθαίνεις.



polyfimoss.wordpress.com