με ρωμαλεα μια μουσικη
με τι τρομπετες μου και με τα τυμπανα μου.
Δεν παιζω εμβατηρια
για τους αναγνωρισμενους νικητες
μοναχα μια σαλπιγγα
για ηττημενους και για σκοτωμενους.
Εχετε ακουσει
οτι ειναι ωραιο να εισαι ο κερδισμενος.
Εγω σας λεω οτι ειναι εξισου ωραιο
το να πεφτεις νικημενος
Κρατω για το νεκρο τα τυμπανα μου
χτυπαω με την τρομπετα μου
γι'αυτον οσο μπορω
πιο δυνατα και πιο χαρουμενα.
Ζητω στους ηττημενους
Ζητω σ'αυτους που βυθιστηκαν τα πλοια τους
μεσα στο πελαγος
Σ'ολους τους στατηγους που χασαν μαχες
Σ'ολους τους ηρωες που λυγισαν.
Χτυπαω με την τρομπετα μου
για το σκλαβο που κυνηγημενος
σωριαζεται μισωστρατα λαχανιασμενος
πνιγμενος στον ιδρωτα.
Οι τσουχτερες σουβλιες
που κεντουν τα ποδια και το σβερκο τους
τα φονικα τα σκαγια και τα βολια.
Ολα αυτα τα νιωθω πανω μου..
ειτε ειμαι αυτα τα ιδια.
Ειμαι ο κυνηγημενος σκλαβος
τρεμω τα δοντια των σκυλιων
απελπισια και απογνωση
κρεμονται πανω μου.
Οι ντουφεκιες με κυνηγανε
η μια πισω απο την αλλη.
Πιανωμαι απο το φραχτη
το αιμα μου στργγαει σταλα-σταλα
λιωμενο απ'τον ιδρωτα του κορμιου μου.
Η αγωνια μου
μια απο τις αλλαξιες της φορεσιας μου.
Δεν ρωταω τον τραυματια τι νιωθει
γινομαι ο ιδιος τραυματιας.
Ξερω πως ειμαι
κατι πιοτερο απ'το χρονο.
Ειμαι ο ταξιδευτης
ενος αιωνιου ταξιδιου.
Σημιωστε ολοι αυτο κι'ακουστε
Τα συμβολα μου ειναι
ενα πανωφορι αδιαβροχο,υποδηματα γερα
κι'ενα ραβδι
κομενο απο το λογο.
Κανενας απο τους φιλους μου
δεν ειναι θρονιασμενος σε θρονι.
Δεν εχω εγω,μητε θρονι μητε εκκλησια
μητε φιλοσοφια.
Δεν οδηγω κανεναν ανθρωπο
σε δειπνα, βιβλιοθηκες, η χρηματιστηρια.
Μα ολους ανδρες και γυναικες
σας παιρνω και σας οδηγω
σε ενα λοφακι.
Σας αγγαλιαζω
με τ'αριστερο μου χερι απ'το κορμι
και σηκωνω το δεξι μου χερι και σας δειχνω
.των ηπειρων τα τοπια
και το δημοσιο δρομο.
Και μητε εγω
μητε κανενας αλλος
μπορει να διατρεξει αυτο το δρομο
αντις για σενα.
Δεν ειναι μακρινος
ουτε δυο βηματα δεν ειναι
και ισως
να τον περνας αφοτου γεννηθηκες
μα διχως να το ξερεις.
Και ισως να βρισκεται παντου
και στα νερα και στις στεριες.
και σ'ολα.
Βαλε στον ωμο το δισακι
καλε μου γιε
κι'εγω με το δικο μου
κι' ας κινησουμε γοργα.
Κι'εχουμε ν'απαντησουμε στη στρατα μας
πολιτειες θαμπωτικες
κι'ελευθερα εθνη.
Σαν κουραστεις δωσμου
να κρατησω και τα δυο ταγαρια εγω
κι'ακουμπησε
το μουδιασμενο χερι στο κορμι σου.
Κι'αν παρακατω κουραστω
με ξεπληρωνεις.
Γιατι σαν θα κινησουμε
δεν εχει να σταθουμε.
Σημερα πριν να παρει να φωταει το χαραμα
βγηκα ψηλα σε μια κορφη
βυθισα τα ματια μου στον ουρανο
και ειπα στο πνευμα μου:
''Οταν ερθει πια ο καιρος
που θ'αγκαλιασουμε
ολες τουτες τις σφαιρες
και την ευδαιμονια και τη γνωση
απο το καθε τι που κλεινουν μεσα τους
Ε! Τοτε θα χορτασουμε πια
θα ξεδιψασουμε.
Μα το πνευμα μου αποκριθηκε
Οχι! Και σαν θαρθουμε μεχρι εκει
δεν εχει να σταθουμε
μα θα τραβηξουμε γραμμη περα
κι'ακομα παραπερα.....
Γουωλτ Ουιτμαν
''ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ''
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου