Επέλεξα αυτή τη μέρα ειδικά για να τα βάλω με την αριστερά. Με όλη την αριστερά. Γιατί αυτή τη μέρα? Γιατί ο καιρός των παραμυθιών πέρασε. Μεγαλώσαμε, γεράσαμε κι η τσέπη μας είναι πιο άδεια από ποτέ, το καπιταλιστικό τέρας ετοιμάζεται να μας ρίξει το τελειωτικό χτύπημα με τη μπότα του χωρίς κανένα έλεος.
Δεν είναι καιροί λοιπόν να χαϊδολογάει κανείς εκείνους που με τα σφάλματά τους έδωσαν γη και ύδωρ σ΄αυτό το μακελειό. Άλλωστε αν ένας πολίτης – αριστερός, βλέπει πως όλα πάνε λάθος στο κόμμα που υποστηρίζει και συνεχίζει να σωπαίνει γιατί το θεωρεί ιεροσυλία μάλλον έχει διαλέξει λάθος ρόλο στη ζωή. Ίσως θα έπρεπε να είναι ενεργό μέλος στην ενορία της εκκλησίας του γιατί ένας θεός που δεν έχει κανείς αποδείξει ακόμα πως υπάρχει στηρίζεται στην αυθόρμητη χωρίς αναρωτήσεις πίστη που αναβλύζει από μέσα, κι έτσι έχει το δικαίωμα να είναι στο απυρόβλητο κατά βούληση, ένα κόμμα που επάνω του στηρίζονται οι δυστυχισμένοι αυτού του κόσμου, και που χρησιμοποιεί οικονομικά, πολιτικά δεδομένα και συγκεκριμένες στρατηγικές δεν έχει κανένα απυρόβλητο.
Και όχι δεν είναι ζημιά αυτό που κάνουν όσοι αυτοί τη στιγμή σας επιτίθενται. Ζημιά είναι να υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι που τους ετοιμάζουν για σφαχτά, μηδενική αντίσταση από το κοπάδι, και μια αριστερά που απαιτεί παράλογα. Ενα κομμάτι της πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με σεβασμό έτσι για τη τιμή παλιών δοξασμένων εποχών, τιμημένο κόμμα κλπ, και ένα άλλο απαιτεί σεβασμό γιατί γύρισε το ίδιο πουκάμισο το μέσα έξω και νομίζει ότι ανανεώθηκε. Και δεν σταματούν να διαλύονται. Το ασυγκράτητο έχουν στη διάσπαση. Ελεος!
Δεν είστε οι αριστεροί του περασμένου αιώνα. Καμιά σχέση. Δεν είστε οι κομουνιστές του περασμένου αιώνα. Τι είστε τελικά, τι εκπροσωπείτε και που το πάτε είναι η απορία πολλών ανένταχτων σήμερα. Απλές ερωτήσεις που χρειάζονται απαντήσεις συγκεκριμένες με αποδείξεις και όχι αφορισμούς προς πάσα κατεύθυνση. Τέρμα οι εποχές που οι λαοί έπρεπε ή να είναι τα άβουλα θύματα της ασυδοσίας της εξουσίας ή οι αγωνιζόμενοι που όποιος και να τους πρόδινε ή να τους έφτυνε έπρεπε να το βουλώνουν για να μη κάνουν κακό στο Κόμμα.
Ο καπιταλισμός δεν υπολογίζει τίποτα πια και η αριστερά είναι στο περιθώριο. Αυτό είναι η αλήθεια. Να δούμε λοιπόν που έχει χαθεί το νήμα?
Η αριστερά.
Αυτή η λέξη δεν είναι μια απλή αναφορά σε κάποιο κόμμα, σε κάποια στιγμή της ιστορίας ή ένας γενικόλογος όρος που όποιος γουστάρει μπορεί να τον εκμεταλλεύεται για ψηφοθηρία. Είναι η λέξη στην οποία ακούμπησαν οι φτωχοί, αδικημένοι, ή απλά οι ελεύθερα σκεπτόμενοι , τα επαναστατικά πνεύματα όλης της ανθρωπότητας για παραπάνω από ένα αιώνα.
Ήταν το αποκούμπι κάθε ανθρώπου που έλιωνε κάτω από την αδικία και αρνιόταν να υποκύψει σ΄αυτό το λιώσιμο. Ο φάρος που του έδειχνε το δρόμο να μην τσακιστεί πάνω στην μιζέρια και τη φτώχεια των ημερών.
Ήταν ο Μεσσίας που ανήγγειλε την ανάσταση μέσα στις πασχαλιές...
Μέσα σ΄αυτό το χώρο που γρήγορα εξαπλώθηκε σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, ξεκινώντας από μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις και φτάνοντας και στο χώρο της τέχνης, του τραγουδιού, στα πολιτιστικά δρώμενα γενικότερα, υπήρχαν ενταγμένοι και μη σε κομματικούς μηχανισμούς, εργαζόμενοι, σπουδαστές, νέοι, γέροι, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, κάθε λογής άνθρωποι ακολουθούσαν.
Εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν για τα εργασιακά δικαιώματα. Για κοινωνική δικαιοσύνη. Για ισότητα. Κι εκατομμύρια άλλοι που δεν πήραν μέρος στις συγκρούσεις, που δεν διακινδύνευσαν ποτέ τη ζωή τους ή τη βολή τους, απόλαυσαν τις επιτυχίες των θυσιασθέντων. Το οκτάωρο που σήμερα πετιέται στα σκουπίδια, τους καλύτερους μισθούς, τις αποζημιώσεις, τη συγκράτηση της αυθαιρεσίας από τους εργοδότες, τα αντεργατικά νομοσχέδια που δεν μπορούσαν να προωθήσουν, την ελευθερία, δεν τα χάρισε η κάθε λογής καπιταλιστική εξουσία στους λαούς από τη καλή της θέληση.
Αναγκάστηκαν. Κι αναγκάστηκαν άγρια.
Από τι προερχόταν λοιπόν αυτή η ικανότητα της αριστεράς να προσεγγίζει τις μάζες, να τις παρασύρει μαζί της και να πετυχαίνει πράγματα που φάνταζαν το λιγότερο ακατόρθωτα?
Η αριστερά ήταν η μάζα. Μίλαγε στη γλώσσα της μάζας και χτύπαγε η καρδιά της σε ταύτιση με το παλμό της μάζας. Με λόγια βαριά, που έφταναν μέχρι το κόκαλο, ξύπναγαν κοιμισμένες συνειδήσεις, έδιναν θάρρος στους καταπιεσμένους, χαλάγανε τα σχέδια των καπιταλιστών. Ήταν το ζωντανό κομμάτι ενός σάπιου και ύπουλου συστήματος.
Και πως αποδείκνυε πως ήταν ζωντανό? Σε κάθε λαθεμένη κίνηση το σύστημα εύρισκε μπροστά του μια δύναμη έτοιμη να δώσει μεγάλες μάχες. Την εύρισκε στους δρόμους, στις απεργίες, στα κατεβασμένα ρολά των εργοστασίων, στις ασταμάτητες κινητοποιήσεις μέχρι να μην υπογραφεί το τάδε κατάπτυστο νομοσχέδιο ή το τάδε ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου , στο δυνατό χωρίς έλεος λόγο εντός και εκτός κοινοβουλίου. Την εύρισκε ο ίδιος ο εργαζόμενος, ο καταπιεσμένος δίπλα του. Στο σπίτι του, στη γειτονιά του να του μιλάει ανθρώπινα, ζεστά, να τον εμψυχώνει και να τον κάνει να φουσκώνει στο στήθος περήφανα.
Η αριστερά που οι λαοί αγάπησαν και θυσιάστηκαν στο όνομά της δεν ήταν βιβλία, φυλλάδια, ξύλινα λόγια, υπάλληλοι κάποιου κοινοβουλίου, σκουριασμένοι δάσκαλοι, υπάλληλοι κάποιου κόμματος.
Στη δε Ελλάδα ήταν αυτή που αντάμωσε με όλους τους σκλαβωμένους πολίτες που ζήταγαν πίσω τη λευτεριά τους και πολέμησε μαζί τους για να διώξουν τη μπότα του φασισμού. Ηταν αυτή που αργότερα μαζί με άλλους μαζί τραγούδησε τα τραγούδια του Πολυτεχνείου και φώναξε ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Σε όλους αυτούς τους αγώνες όλοι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους δεν το έκαναν για να κερδίσουν μια θέση σε μια καρέκλα ούτε για να κατοχυρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα στο έργο που λεγόταν επανάσταση. Το έκαναν γιατί το έλεγε η ψυχή τους. Ηταν αριστεροί, κεντρώοι ή σοσιαλιστές, ακομμάτιστοι ή κομματισμένοι με μια κοινή συνισταμένη. Τη πάταξη της αδικίας και της σκλαβιάς. Την επιθυμία να ζήσουν οι ίδοι ή τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο κόσμο.
Ήταν εμείς όλοι.
Εμείς ο κόσμος ήμασταν που πήραμε τις τύχες μας στα χέρια μας στις δύσκολες εποχές.
Ανάμεσα σε εμάς υπήρχαν διάφορες δυνάμεις.
Ναι τα κομουνιστικά κόμματα κίνησαν μοχλούς και χειρίστηκαν τα μηχανήματα με το τρόπο τους. Κινήθηκαν και τόλμησαν ακόμα κι εκεί που άλλοι σταμάταγαν. Αυτό βέβαια όσο υπήρχε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ γιατί μετά απλά κατέληξαν να απολογούνται συνέχεια στημένοι στο τοίχο και να αποδέχονται τον ένα συμβιβασμό μετά τον άλλον.
Ο κόσμος σε πολλές στιγμές της νεώτερης ιστορίας ακολούθησε ακόμα κι αν δεν ήταν κομουνιστής. Αυθόρμητα. Γιατί η άλλη μεριά είχε όλο το άδικο κι αυτή η μεριά είχε πολλά δίκια. Άνθρωποι μη κομματισμένοι, απλοί καθημερινοί, έγιναν οι μάζες που παράσυραν μετά κι άλλους κι άλλους.
Χωρίς αυτούς τους αυθόρμητους ελεύθερους ανθρώπους, τα ακούραστα πνεύματα, που σε κάποια στιγμή συνειδητοποιούν το άδικο και πολεμάνε για το δίκιο και επιλέγουν αυτούς που θα θεωρήσουν ειλικρινείς, πως θα έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα κι τη θέληση να το κάνουν , κανένα κόμμα , καμιά πολιτική δύναμη δεν τίποτα.
Βάσει των παραπάνω σκεφθείτε που χάνει το πλοίο νερά.
Ανοίξτε τα στραβάδια να δείτε το χάλι σας.
Και ναι, δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να σας περιμένει αιώνια λες και είσαστε ο Νυμφίος. Κάποιες άλλες δυνάμεις θα ξεπεταχτούν και θα μιλήσουν στις μάζες. Θα βρουν το τρόπο να τις πλησιάσουν, να τις συσπειρώσουν, να τις οδηγήσουν. Ακόμα κι ένας Χίτλερ πέτυχε γιατί μίλησε στις καρδιές των ταπεινωμένων και λαβωμένων γερμανών κάνοντας τους χειρισμούς που έπρεπε την ώρα που έπρεπε. Νέοι Χίτλερ μπορεί να ετοιμάζονται αυτή τη στιγμή. Η νέοι Μεσσίες γενικότερα κομμένοι και ραμμένοι στις απαιτήσεις του μέλλοντος.
Καθίστε εσείς στο θρόνο επαναλαμβάνοντας συνέχεια την ίδια κασέτα, ζήστε στο 1935 και παλαιότερα και περιμένετε τους νέους να σας έρθουν σαν το μάνα εξ΄ουρανού. Οι δε άλλοι συνεχίστε να ακολουθείτε τη τακτική του «τεμμαχίζοντας τις τελευταίες ελπίδες» και θα βγείτε κερδισμένοι να είστε σίγουροι.
Αγαπητοί σύντροφοι την ώρα που εσείς έχετε μείνει προσκολλημένοι σε τακτικές και ιδεολογίες του παρελθόντος , η αντίπαλη πλευρά έχει ρίξει στα πόδια των πολιτών, των εργαζόμενων, των νέων και των μη νέων, ότι οπλοστάσιο διαθέτει.
Τηλεόραση αποβλάκωσης, παραπλανητική παιδεία, ψεύτικες υποσχέσεις, απειλές, εκφοβισμούς νέου τύπου που δεν έχουν να κάνουν με το χωροφύλακα στη γωνία αλλά με μεγαλύτερους φόβους που φωλιάζουν στις ψυχές των ανθρώπων.
Πήγα προχτές στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και να μην πήγαινα δεν θα έχανα τίποτα. Τι ήταν αυτό? Αρχίζω με πίκρα να σκέφτομαι πως ο Πανούσης είχε δίκιο όταν λέει «οι ιεχωβάδες του περισσού»... Και όχι δεν γελάω με το ανέκδοτο. Μάλλον σκεπτική μένω να αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι λάθος ακόμα και να ελπίζω σε κάτι διαφορετικό.
Και ομολογώ πως πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου η σκέψη πως υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μη μπορεί κανείς να κατανοήσει τους καιρούς που ήρθαν και να μην προσπαθεί να διώξει από πάνω του το μίζερο εαυτό και να εκμεταλλευτεί τις νέες δυνατότητες που δίνονται για το ξύπνημα των κοιμισμένων. Μήπως δεν θέλει να το κάνει. Ηχεί σοβαρή κατηγορία αλλά αναρωτιέμαι τελικά τι μου αποδεικνύει πως πρόκειται για μια αφηρημένη κατηγορία. Αν το σκεφτούμε καλά τίποτα.
Αυτό που ξέρω με την απλή λογική μου είναι ότι είναι πιο εύκολο να φτάσεις να κατακτήσεις την εξουσία λέγοντας μπούρδες σε ένα εύκολα διαχειριζόμενο κοινό, παρά να κρατήσεις ένα δύσκολο κοινό που δεν πιστεύει σε μπούρδες σε μικρό ελεγχόμενο ποσοστό ώστε να είναι συνέχεια ακίνδυνο.
Οι μάζες είναι πάντα αποχαυνωμένες, κοιμισμένες, υποταγμένες όταν οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να τις αφυπνίσουν κοιμούνται κι εκείνες τον ύπνο του δικαίου ή παίζουν βρώμικο παιχνίδι.
Όλο φυσικά το παραπάνω κείμενο απευθύνεται σε εκείνους που κινούν τα νήματα. Σ΄εκείνους που μας έχουν μπερδέψει τόσο πολύ ώστε να μην ξέρουμε τι μας γίνεται. Ουδέποτε θα μπορούσα να κρίνω ή πολύ περισσότερο να κατηγορήσω ανθρώπους που έχουν φάει στη κυριολεξία τα πόδια τους και τη ζωή τους πιστοί ακόλουθοι μιας ηθικής που θεωρούν απαράβατη. Μπορεί να τους αποκαλέσω κολλημένους ή φανατικούς ή απλά πιστούς, αλλά κακοπροαίρετους ποτέ.
Στο σύνταγμα είχα καθίσει σ΄ενα πεζούλι και μέσα σε ένα μισάωρο πέρασαν μπροστά μου τουλάχιστον 20 παιδιά με μπλοκάκια στα χέρια να ζητούν ενίσχυση για το Κόμμα κι άλλα τόσα με το ριζοσπάστη. Προσωπικά τα θαυμάζω γιατί την ώρα που ένα κομμάτι της νεολαίας (το μεγαλύτερο) ασχολείται με τις ανόητες μπίμπο που δείχνει το ράδιο αρβύλα και τα βιντεάκια του Λάκη, και θεωρεί χαριτωμενιά να αυτο-αποκαλείται fashion victim, και να ξοδεύει τη ζωή της σε ηλίθια, ανούσια και γελοία πράγματα, αυτά τα παιδιά αγωνίζονται με το τρόπο τους να μείνουν έξω από το χαζοχαρούμενο κοπάδι. Αρνούνται να παραδοθούν έτσι απλά στο χασάπη.
Κι ίσως γι΄αυτό οργίζομαι ακόμα περισσότερο, όταν περνάει από το μυαλό μου η υποψία πως είναι εγκλωβισμένα σε ένα χώρο που θα τα κρατάει επίτηδες εκεί με ένα κουπόνι στο χέρι χωρίς ποτέ να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχαν όταν μπήκαν σ΄αυτόν. Ενα χώρο τελικά που είναι διασπασμένος σε ένα σωρό κομματάκια και που όλα μαζί κρατάνε εγκλωβισμένους όλους τους ανθρώπους που θέλουν κι έχουν την ικανότητα να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα πως αν δεν είσαι με εμάς είσαι με τους άλλους δηλαδή ψευτοσοσιαλιστής, δεξιός , φασίστας, ή απλά ηλίθιος.
Εχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση που απειλεί «ή εγώ ή το χάος» και είναι η ίδια το χάος
Και μια αριστερά που λέει «ή εγώ ή καμμιά άλλη λύση» και δεν είναι η ίδια η λύση.
Και μια αριστερά που λέει «ή εγώ ή καμμιά άλλη λύση» και δεν είναι η ίδια η λύση.
Τυχαίο που λέει κι εκείνος ο χαζός? Δε νομίζω.
Και μ΄αυτά έφτασε πάλι η επέτειος. Και το πανώ να γράφει «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και να φαντάζει σαν κοροϊδία στα μάτια ενός λαού που ελευθερία δεν έχει, παιδεία δεν έχει και το ψωμί αρχίζει να λιγοστεύει επικίνδυνα.
Χάλι μαύρο, και ντροπή....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου