Του Niko Ago | nikoago@gmail.com
Μιλάει ο πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, αναφερόμενος στα περιστατικά ρατσιστικής βίας στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στην αποστολή της ανθρωπιστικής οργάνωσης.
Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα εδώ και μέρες στο Σύνταγμα. Χιλιάδες κόσμου, νέοι και μεγαλύτεροι, κάθε βράδυ διατρανώνουν την αντίθεσή τους στα μέτρα της κυβέρνησης και απαιτούν ειρηνικά να αλλάξει η χώρα προσανατολισμό. Τους ονόμασαν «Αγανακτισμένους». Πριν από αυτούς η λέξη «αγανακτισμένοι» ήταν συνδεδεμένη με μια μερίδα τους κατοίκων (;) του Αγίου Παντελεήμονα, οι οποίοι αντιδρούν στην παρουσία μεταναστών στην περιοχή τους. αλλά ετούτοι εδώ οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι καθόλου ειρηνικοί. Ποτέ δεν ήταν.
Στα μέσα της εβδομάδας που πέρασε η Ελληνική Ένωση, για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου διοργάνωσε ημερίδα με θέμα «Ακροδεξιά, πολιτικός εξτρεμισμός και ρατσιστική βία». Για τα δύο πρώτα σκέλη δεν θα αναφερθούμε στο κείμενο αυτό, θα σταθούμε όμως στο τρίτο σκέλος, το οποίο είναι η ρατσιστική βία. Βία που επί χρόνια «τρώει τα σωθικά» της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ουδέποτε πήρε, στα μέσα, τις διαστάσεις που πραγματικά έχει. Ειδικά μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, οι μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως οι σκουρόχρωμοι -και οι σκουρόχρωμοι είναι πλειοψηφία πια στο κέντρο της Αθήνας- ζουν εφιαλτικές ημέρες και νύχτες.
Όχι, δεν το βλέπουμε, ούτε οι τηλεοράσεις μιλούν γι’ αυτό, εκτός από τις πρώτες ημέρες που η κατάσταση είχε ξεφύγει και θα μπορούσε να έχει ακόμη πιο τραγικά αποτελέσματα εκτός από τη δολοφονία ενός Μπανκλαντεσιανού, του 21χρονου Alim Abdul Manuan. Θα πρέπει να μπει κανείς στις κοινότητες των Αφρικανών, των Αράβων ή των Ασιατών για να καταλάβει πώς έχει η κατάσταση.
Γι’ αυτή τη βία, αλλά και για την αποστολή των Γιατρών του Κόσμου, ενός εθελοντικού οργανισμού που με απόλυτη αφοσίωση προσφέρει τις ιατρικές και ανθρωπιστικές του υπηρεσίες όπου υπάρχει ανάγκη και όπου τον καλεί το ιατρικό καθήκον, μίλησε στην ημερίδα της ΕΕΔΑ ο πρόεδρος ων Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, και περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα την κατάσταση που βιώνουν οι μετανάστες. Κυρίως αυτοί χωρίς χαρτιά.
«Υπάρχουν νύχτες που στο πολυϊατρείο μας περιθάλπουμε μέχρι και 25 περιστατικά βίας. Και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να διαπιστώσεις πως είναι ξυλοδαρμοί. Οι ίδιοι μάς εκμυστηρεύονται πως είναι θύματα ρατσιστικής βίας. Το βλέπουμε καθαρά αυτό. Στην προτροπή να πάνε στην αστυνομία η απάντηση είναι σχεδόν η ίδια σε κάθε περιστατικό: το πολύ-πολύ να μας κρατήσουν μέσα και να μας απελάσουν. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες τους προτείνουν να το “ξεχάσουν” με κάποιον τρόπο και να μη δώσουν συνέχεια. Ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν ακόμη και παιδιά και γυναίκες.
Σε εμάς οι «αγανακτισμένοι του Αγ. Παντελεήμονα έχουν επιτεθεί για το γεγονός ότι τους περιθάλπουμε. Δεν είστε Έλληνες, μας έχουν πει, είστε προδότες που ασχολείστε με «λαθρομετανάστες». Και ο κ. Κανάκης ανέφερε και κάτι που καιρό τώρα έχουμε επισημάνει. Τη στρατολόγηση παιδιών μεταναστών, κυρίως από χώρες των Βαλκανίων, αλλά και από Ρωσία, Ουκρανία και Γεωργία, τα οποία κάνουν «τις βρόμικες» δουλειές των φασιστών. Είναι το μακρύ χέρι του σκότους, που επιτίθεται χωρίς έλεος σε κάθε σκουρόχρωμο μετανάστη.
Για ό,τι αφορά την αποστολή των Γιατρών του Κόσμου, ο Ν. Κανάκης, ανέφερε:
«Σε μια εγωκεντρική ιλουστρασιόν κοινωνία του θεάματος, της διαφήμισης και του εφησυχασμού, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις σαν τους Γιατρούς του Κόσμου φιλοδοξούν να καλύψουν το κενό που αφήνει στις συνειδήσεις η κρίση των ιδεολογιών, αποτελώντας την απάντηση στην παθητικότητα των εφησυχασμένων συνειδήσεων.
Σε μια εποχή ηθικής αχρωματοψίας, που μόνο μέτρο έχει την ισχύ και την επιτυχία, που ερμηνεύει τα πάντα με μοναδικά κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, οι Γιατροί του Κόσμου θέλουν να θυμίζουν και να φέρνουν στο προσκήνιο κάποιες άλλες κοινωνικές σταθερές. Συντροφικότητα, αλληλεγγύη, προσφορά, αίσθημα ευθύνης, ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε έναν κόσμο που μεταλλάσσεται με μεγάλη ταχύτητα, έρμαιο οικονομικών συγκρούσεων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια δεν είναι πλέον ούτε αυτονόητο ούτε προφανές ούτε αυταπόδεικτο.
Αυτό ακριβώς το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα έχουμε υποχρέωση οι Γιατροί του Κόσμου να υπερασπιστούμε. Γιατί τα εκατομμύρια φτωχών, ταπεινών και καταφρονεμένων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη δικαιούνται ίδιο ενδιαφέρον, αντίστοιχη φροντίδα, ισότιμη μέριμνα με τους ασθενείς μας στις πρωτεύουσες του Δυτικού Κόσμου. Αυτή είναι, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, η δική μας αποστολή:
* Να διασφαλίσουμε το δικαίωμα του τελευταίου παιδιού στη Γάζα, στο Αφγανιστάν, ή στην Ουγκάντα σήμερα, όπως εκείνου στο Ιράκ χθες, όπως εκείνου στο Κονγκό αύριο, να ονειρεύεται.
* Να σταθούμε αλληλέγγυοι στους μισοπνιγμένους φτωχοπρόδρομους που ξεβράζονται καθημερινά στα ακρογιάλια μας.
* Να βρεθούμε στο πλάι των χιλιάδων ‘αθλίων’ οι οποίοι στη σκιά της μεγάλης οικονομικής ύφεσης συνωθούνται απόκληροι, απεγνωσμένοι στα υπόγεια των πόλεών μας.
* Να διεκδικήσουμε η φωνή των ταπεινών και καταφρονεμένων να ακουστεί δυνατή.
* Γιατί, ξεπερνώντας το παραδοσιακό και εν πολλοίς ανώδυνο μοντέλο της ‘φιλάνθρωπης δραστηριότητας’, θα υπερασπιστούμε με το παράδειγμα και τη δράση μας το δικαίωμα στη ζωή. Για όλους.
* Γιατί τολμώντας ‘να μην κρατάμε το στόμα μας κλειστό’ και αγνοώντας απαγορεύσεις και ‘καθωσπρεπισμούς’ δεν θα διστάζουμε, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα κάθε φορά, να συγκρουστούμε με ‘άδικες εξουσίες’. Γιατί ξεπερνώντας στερεότυπα και ακίνδυνες γενικολογίες ‘καλών προθέσεων’ θα τολμούμε να αποκαλύπτουμε τα πραγματικά αίτια της ανέχειας και της υπανάπτυξης.
* Γιατί, εν τέλει, για εμάς η φτώχεια δεν είναι μια ‘αισθητική παρεκτροπή’, η αδικία δεν αποτελεί μια ‘αναπόφευκτη κοινωνική πραγματικότητα’ αλλά μια υπόθεση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτή είναι σήμερα η νέα ‘ατζέντα’ των Ελλήνων Γιατρών του Κόσμου.
Ανάμεσά μας δεν θα βρείτε επαΐοντες και επαγγελματίες του ανθρωπισμού. Τις αγωνίες μας δεν τις μοιραζόμαστε με μάνατζερ και ‘ειδικούς’ της ανθρωπιστικής βοήθειας. Στα προγράμματά μας δεν θα συναντήσετε κοσμικούς ανθρωπιστές που εξαντλούν τη βοήθεια στη λάμψη των φλας και της δημοσιότητας.
Γιατί για όλους εμάς, τα μέλη και τους εθελοντές των Γιατρών, είναι μια προσπάθεια ‘ερασιτεχνών’ κι εγώ αυτό το θεωρώ τον μεγαλύτερο τίτλο τιμής όλων μας. Και όσο η συμμετοχή στους Γιατρούς του Κόσμου θα αμείβεται με κούραση, ταλαιπωρία, σκόνη, λάσπη και ιδρώτα, θα μένει κατάθεση ψυχής. Και όραμα. Για μια Ελλάδα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης».
Μια ξεχωριστή προσέγγιση της ανθρώπινης υπόστασης, όπου και αν είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του. Μα, κυρίως, εκεί που η πολιτεία έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά -όπως και σε πάρα πολλά άλλα- στην αντιμετώπιση περιστατικών που προέρχονται καθαρά από ρατσιστική βία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου