Υπάρχει μια αφέλεια νεανική σ' αυτό το πολιτικό μαγαζί που κανένα από τα πολυκαταστήματα της εξουσίας ούτε διαθέτει, ούτε και ώς τώρα λογάριαζε. Και ταυτόχρονα μια πολιτική γενναιότητα, ένας ιδεαλισμός στα όρια του ρομαντισμού -θα τα αλλάξουμε, κουφάλες, όλα και θα πείτε κι ένα τραγούδι. Μια δύναμη εν ολίγοις καινούργια, πρωτόγνωρη, απροσδόκητη, που κάνει τον μπαϊλντισμένο, αηδιασμένο, κουρασμένο και οργισμένο πολίτη να αισθάνεται πως αξίζει τον κόπο η μικρή του έφοδος στον ουρανό. Αξίζει η εξέγερσή του εναντίον εκείνων που μονίμως μοιράζονται την εξουσία και διαμοιράζουν τα ιμάτια της ψήφου του. Αξίζει να εμπιστευτεί μετά από χρόνια και χρόνια καχυποψίας κάποιους, έστω κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι διαφορετικοί. Ή μάλλον επειδή είναι διαφορετικοί.
Μπορεί πολλοί να ανησυχούν που αυτά τα παιδιά (ορισμένα με άσπρα μαλλιά) πέφτουν σε παγίδες που τους στήνουν κωλοπετσωμένοι δημοσιογράφοι του συστήματος, γριές πουτάνες της ισόβιας εξουσίας, παιδόφιλοι σατράπες του μεσαίου χώρου. Όταν όμως το χτένι φτάνει στον κόμπο, δεν κωλώνουν. Τα χώνουν. Προσπαθούν τουλάχιστον, κι αυτό κάνει μπαμ σε όποιον δεν είναι δούλος ή δουλοκτήτης, να είναι συνεπείς. Να επιπλεύσουν μέσα στα κύματα που σηκώνουν οι άλλοι όλοι μαζί, χωρίς να ναυαγήσουν οι απόψεις, οι ιδέες, και -γιατί όχι;- τα όνειρά τους. Γιατί πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, μεγάλα και μικρά, του ΣΥΡΙΖΑ εγκληματούν ακόμα περισσότερο απ’ όσο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος καταγγέλλουν: Ονειρεύονται ξύπνια, όταν οι κατήγοροί τους έχουν πάψει να ονειρεύονται ακόμα και κοιμισμένοι.
Εν ολίγοις στην αναμέτρηση αυτή επανήλθε χάρη στα παλιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ ένα εχθρικό και απροσδόκητο για τους ex officio εκπροσώπους του έθνους και των ψυχών μέγεθος: το ήθος, που σημαίνει η προσπάθεια όχι να κρύψεις αλλά να πεις την αλήθεια, όχι να κρυφτείς αλλά να εκτεθείς, όχι να παίρνεις αλλά να δίνεις - ή και να δίνεις. Και ακριβώς, αν το δει κανείς προσεκτικά, αυτό το ήθος προσπαθούν να περάσουν θηλιά στον λαιμό του ΣΥΡΙΖΑ οι κατήγοροί του. Να το διαβάλουν ως επιπολαιότητα, ως εξτρεμισμό, ως αντιφάσεις, ως νεανικές τρέλες. Μια λέξη, ένα κόμμα, μια σκέψη - και κάνουν την τρίχα τριχιά για να τον απαγχονίσουν. Μπας και επαναφέρουν στους χρονίως υποταγμένους τα ωραία αισθήματα - Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης.
Μόνο που οι νοικοκύρηδες βλέπουν τα νοικοκυριά τους να καταρρέουν. Την οικογένεια, την ηθική, τον κόσμο τους να καταρρέουν. Και όπως σε άλλες σκοτεινές εποχές βλέπουν στην Αριστερά μια ελπίδα, μια απαντοχή. Το κάτι άλλο. Στο κάτω - κάτω η παράδοση των Ελλήνων δεν είναι η υποταγή, κάτι έχει αφήσει πίσω του ο περίπατος της Ρίτας Μπούμη - Παπά με τις νεκρές της φίλες και η διαδήλωση του Ελύτη παρέα με τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Κι αυτό το κάτι φέρνουν στην επιφάνεια τώρα τα παλιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ και θα δουν όλοι τις επόμενες εβδομάδες πόσο ισχυρό είναι και πόσο θα αντέξει στις διαβολή, στη συκοφαντία, στην προβοκάτσια και στον κατασκευασμένο τρόμο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όρθιοι, άτακτα και χωρίς περίσκεψη θα προχωρούν προς τον αδίστακτο αντίπαλο. Επειδή όμως μερικοί πιο έμπειροι και πιο υποψιασμένοι ανησυχούν καλόπιστα για τα λάθη, καλό είναι να ξέρουν ότι μαθαίνουν γρήγορα εκείνοι που ξέρουν να βλέπουν γύρω τους. Και θα συντονιστούν καλύτερα, και θα προσέχουν περισσότερο οι εκπρόσωποι της νεαρής αυτής πρόκλησης που αποκαλείται σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι ίδιος με το ΣΥΡΙΖΑ του χθες. Θα μάθουν, ασφαλώς. Αρκεί να διατηρήσουν αυτό το φρέσκο, το νεαρό, το ατίθασο που τους κάνει αυτό που είναι και μπορεί να τους δώσει αυτό που δικαιούνται.
Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν σαν τους άλλους, ακόμα και αυτοδύναμος να έβγαινε, θα σκότωνε την υπόσχεση που ο ίδιος είναι για μια κουρασμένη κοινωνία και που πάει πολύ πέρα από το Μνημόνιο.
του Θαναση Καρτερου
απο την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου