50χρονη πια, ενεργή αριστερή από τα γεννοφάσκια μου,
διαδικτυακά παρακολούθησα την παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ από
τον 37χρονο Τσίπρα. Και λίγο μετά το τέλος, εκεί που εισέπραττε και
ανταπέδιδε τα χειροκροτήματα στο "Αθηναΐς", μέσα σε κλίμα γενικής
ευφορίας και ικανοποίησης για το ότι η Αριστερά για πρώτη φορά μίλησε με
όρους διακυβέρνησης και όχι αντίρρησης και καταγγελίας, η δική μου
αντίδραση με εξέπληξε και νιώθω την ανάγκη να τη μοιραστώ. Όχι γιατί
έχει σημασία, αλλά ως φόρο τιμής σε έναν αγωνιστή που έφυγε πικραμένος
και που είμαι σίγουρη ότι θα ζηλεύει τους ζώντες συναγωνιστές του από το
ΚΚΕ, την ΕΔΑ, το ΚΚΕ Εσωτερικού και την ΕΑΡ, που βιώνουν σήμερα την
εμπειρία, του να διεκδικεί η ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά, που για
χρόνια υπηρέτησε, την ψήφο του κόσμου για τη διακυβέρνηση πια του τόπου.
Έκλαψα λοιπόν στο τέλος της ομιλίας. Και έκλαψα λυτρωτικά παρέα με τον πατέρα μου. Που έκλεγε συχνά, θυμάμαι, λίγο πριν φύγει το '95, πιστεύοντας πως βάσισε τη ζωή του σε λάθος προτεραιότητες. Νομίζοντας, άδικα για τον ίδιο, αλλά και για τον χώρο που υπηρέτησε, πως δεν πάλεψε για την οικογένειά του και τις κόρες του όσο πάλεψε για την Αριστερά από την εφηβεία ώς και τον θάνατό του. Και τότε, με ορίζοντα την απώλεια, αλλά και ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό, προσπαθούσα απλώς να περνάμε τον χρόνο μας αγκαλιασμένοι και χωρίς κουβέντες.
Σήμερα όμως, που ο πόνος της απώλειας έχει ξεθωριάσει και η προοπτική για τον τόπο έχει ορίζοντα κόκκινο, γράφω ό,τι θα έλεγα και στον ίδιο.
Κάθε σταγόνα αίματος αγωνιστή που έχει χυθεί σε αυτόν τον τόπο, κάθε θυσία, κάθε λεπτό εξορίας, βασανισμού και διώξεων δεν πήγε χαμένο. Ένας λαός που από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους αντιμετώπισε εντολείς που όριζαν το μέλλον του και που ωστόσο στην κάθε ευκαιρία που του δόθηκε πολέμησε για την ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία του, όσο και αν τρομοκρατηθεί, απατηθεί, ξεγελαστεί, θα έρθει η στιγμή που θα αποδείξει πως έχει και το θάρρος και τη συνείδηση ισχυρή να αντισταθεί! Φαίνεται πως η 17 Ιουνίου μπορεί να είναι αυτή η στιγμή. Ο πατέρας μου έδωσε τη ζωή του γι’ αυτή τη στιγμή και είμαι σίγουρη πως στις 17 Ιουνίου θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ.
Σύλλα Παπαγιαννοπούλου
Λίσταρος - Κρήτη
Στη μνήμη του αγωνιστή Βασίλη Παπαγιαννόπουλου, αλλά και του Αποστόλη Παπαγιαννόπουλου, που έφυγε πρόωρα.
ΠΗΓΗ
Έκλαψα λοιπόν στο τέλος της ομιλίας. Και έκλαψα λυτρωτικά παρέα με τον πατέρα μου. Που έκλεγε συχνά, θυμάμαι, λίγο πριν φύγει το '95, πιστεύοντας πως βάσισε τη ζωή του σε λάθος προτεραιότητες. Νομίζοντας, άδικα για τον ίδιο, αλλά και για τον χώρο που υπηρέτησε, πως δεν πάλεψε για την οικογένειά του και τις κόρες του όσο πάλεψε για την Αριστερά από την εφηβεία ώς και τον θάνατό του. Και τότε, με ορίζοντα την απώλεια, αλλά και ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό, προσπαθούσα απλώς να περνάμε τον χρόνο μας αγκαλιασμένοι και χωρίς κουβέντες.
Σήμερα όμως, που ο πόνος της απώλειας έχει ξεθωριάσει και η προοπτική για τον τόπο έχει ορίζοντα κόκκινο, γράφω ό,τι θα έλεγα και στον ίδιο.
Κάθε σταγόνα αίματος αγωνιστή που έχει χυθεί σε αυτόν τον τόπο, κάθε θυσία, κάθε λεπτό εξορίας, βασανισμού και διώξεων δεν πήγε χαμένο. Ένας λαός που από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους αντιμετώπισε εντολείς που όριζαν το μέλλον του και που ωστόσο στην κάθε ευκαιρία που του δόθηκε πολέμησε για την ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία του, όσο και αν τρομοκρατηθεί, απατηθεί, ξεγελαστεί, θα έρθει η στιγμή που θα αποδείξει πως έχει και το θάρρος και τη συνείδηση ισχυρή να αντισταθεί! Φαίνεται πως η 17 Ιουνίου μπορεί να είναι αυτή η στιγμή. Ο πατέρας μου έδωσε τη ζωή του γι’ αυτή τη στιγμή και είμαι σίγουρη πως στις 17 Ιουνίου θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ.
Σύλλα Παπαγιαννοπούλου
Λίσταρος - Κρήτη
Στη μνήμη του αγωνιστή Βασίλη Παπαγιαννόπουλου, αλλά και του Αποστόλη Παπαγιαννόπουλου, που έφυγε πρόωρα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου