Ελληνικό πανεπιστήμιο: Μυστικά, Ψέματα και..μερικές Αλήθειες - Αυτές τις μέρες μοιράζεται απο την Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου στους χώρους του πανεπιστημίου το παρακάτω κείμενο.
Κάθε
χρόνο όλοι περιμένουμε τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων
ελπίζοντας οτι με την εισαγωγή μας στο επόμενο στάδιο της εκπαιδευτικής
διαδικασίας θα εκπληρωθεί το τρίπτυχο πανεπιστημιακή
μόρφωση/επαγγελματική αποκτάσταση/υψηλό κοινωνικό στάτους. Η κυρίαρχη
εικόνα για το πανεπιστήμιο είναι οτι αποτελεί χώρο έκφρασης, δημιουργίας
και αμφισβήτησης οπου ο φοιτητής είναι το κεντρικό κύτταρο των
δραστηριοτήτων του ενω η κοινωνία είναι ο αποδέκτης της γνώσης και της
έρευνας που παράγεται. Παράλληλα στο φαντασιακό της ελληνικής κοινωνίας
επικρατούν οι ιστορικές αφηγήσεις για ένα πανεπιστήμιο ενεργό πυρήνα των
κοινωνικων αγώνων και διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Μάλλον η
πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική...
Την τελευταία 20ετία ο αριθμός των εισακτέων αυξήθηκε σημαντικά αφου το κράτος και η αγορά είχαν ανάγκη ύπαρξης εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού προκειμένου να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις, το δημόσιο τομέα κλπ. Ταυτόχρονα διάφορα μικρά και μεγάλα συμφέροντα (ατομικά, κομματικά, real estate) συνέβαλαν στη δημιουργία ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την επικράτεια. Τα παραπάνω συντέλεσαν στην τελευταία εκδοχή του θεσμού του μαζικού πανεπιστημίου το οποίο πλέον περνάει το στάδιο της αποδόμησης αφου δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε του κράτους ούτε του κεφαλαίου. Το κράτος δεν το συμφέρει να συντηρεί μαζική, δωρεάν εκπαίδευση ενω τα αφεντικά δεν τα συμφέρει η ύπαρξη εξειδικευμένων εργατών( άρα υψηλότερων μισθών) σε καιρούς κρίσης και έτσι οδηγούν το πανεπιστήμιο σε άλλη μια μεταρρύθμιση, ιστορική συνέχεια των προηγουμένων με σκοπό την πλήρη ένταξη του στα δεδομένα της αγοράς. Δεν έχουμε αυταπάτες για τον μέχρι τώρα δωρεάν-δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης αφου το ιδιωτικό κεφάλαιο συμμετείχε ενεργά (φροντιστήρια, μεταπτυχιακά, υπηρεσίες πανεπιστημίου) αλλά τώρα θεσμοποιείται σε όλο το φάσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επι της ουσίας παροχές όπως η σίτιση, η στέγαση και τα συγγράματα περνάνε στα χέρια ιδιωτών με αποτέλεσμα η κάλυψη αυτών των αναγκών να ανάγεται πλέον σε καθημερινό, ατομικό πρόβλημα των φοιτητών και των οικογενειών τους μετατρέποντας την είσοδο αλλά και την παραμονή στο πανεπιστήμιο μια υπόθεση για λίγους. Όσους χρειάζεται η αγορά αυτή τη στιγμή δηλαδή.
Εν μέσω μια τέτοιας γενικευμένης επίθεσης θα περίμενε κάποιος οτι εδώ μέσα θα υπήρχε μια έντονη κινητικότητα αντ’ αυτού δεν κουνιέται φύλλο. Η αδιαφορία, ο ατομισμός και ο καριερισμός κυριαρχούν σε κάθε πτυχή της φοιτητικής ζωής καθρεφτίζοντας την ελληνική(και οχι μόνο) κοινωνία. Δεν χρειάζεται να πέφτει κανείς απο τα σύννεφα , το πανεπιστήμιο αποτελεί έναν απο τους βασικούς πυλώνες του καπιταλισμού όπου άμεσα ή έμμεσα αναπαράγονται οι κυρίαρχες αξίες του. Έτσι ο φοιτητής ως το κύριο υποκείμενο εδώ ενσωματώνεται πλήρως σε αυτή τη συνθήκη ακολουθώντας την κανονικότητα και ενδιαφερόμενος μόνο για τα υποτιθέμενα συμφεροντά του· αδιαφορεί για καθετί συλλογικό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι γενικές συνελεύσεις , παρόλο που αποτελούν το μόνο όργανο μέσα απο το οποίο μπορούν να παρθούν αποφάσεις συλλογικά και ισότιμα απαξιώνονται απο το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών. Αυτό δίνει το δικαίωμα στις παρατάξεις να αυτοχριστούν υπερασπιστές των συμφερόντων του συνόλου ενω στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα δικά τους υλικά και πολιτικά οφέλη στην εκάστοτε συγκυρία. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών που αφ’ενός νομιμοποιεί τις πρακτικές των παρατάξεων και αφ’ετέρου δίνει άλλοθι στη γενικότερη απάθεια.
Οι καθηγητές έχουν παίξει και αυτοί τον ρόλο τους για τη δημιουργία αυτής της αποστειρωμένης πραγματικότητας εξασφαλίζοντας παράλληλα τα δικά τους πολιτικά και υλικά συμφέροντα. Η έρευνα που παράγουν, τα μαθήματα που διδάσκουν, τα νταραβέρια τους με τις παρατάξεις και η γενικότερη στάση τους σε κοινωνικά ζητήματα είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ίδιο και η εδραιωμένη εξουσιαστική σχέση καθηγητή-φοιτητή με τον δεύτερο να την νομιμοποιεί πλήρως με το δέος και την προσήλωση που τον υπηρετεί αφού ξέρει οτι η «τύχη» του (πτυχίο, μεταπτυχιακό, κάποια θέση πολλές φορές αμμισθί κιόλας) βρίσκεται στα χέρια του καθηγητή. Οι αυριανοί εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να δεχτούν ιδεολογικά(ως ανώτερο χωρίς αντιρρήσεις) και υλικά (με πενιχρούς μισθούς) το αυριανό αφεντικό τους. Το πιο ενδιαφέρον είναι όμως οτι η γνώση που παράγεται( ή αναπαράγεται)μέσα σε αυτό το «χώρο αμφισβήτησης και δημιουργίας» καλύπτεται με το πέπλο του επιστημονισμού και της ουδετερότητας ανάγοντας την σε μία και μοναδική αλήθεια που όμως μας δημιουργεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Για ποιον και με τι σκοπό παράγεται;
Είναι αδιανόητο η γνώση εντός του καπιταλισμού να παράγεται για κάτι πέρα απ’την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών και την διαιώνιση του συστήματος, κάποιες φορές εξόφθαλμα μάλιστα(πχ μελέτες για την αστυνομία και τον στρατό). Και όμως μένει στο απυρόβλητο στους εκάστοτε φοιτητικούς αγώνες που περιορίζονται σε συντεχνιακά αιτήματα(«αξία στα πτυχία μας»)ξεκομμένοι απο την ίδια την κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και οι μηδαμινές σχέσεις φοιτητών και εργαζομένων στο πανεπιστήμιο έστω στα πλάισια μιας βάσης επικοινωνίας. Μάλιστα στην τωρινή συγκυρία ειναι εμφανές πως το ζήτημα της εκπαίδευσης αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ταξικής πάλης και αμφότεροι οι καταπιεζόμενοι, είτε εργαζόμενοι είτε φοιτητές (ή και τα δύο) οφείλουν να αγωνίζονται μαζί συντονίζοντας τις δράσεις τους μέσα και έξω απο τα πανεπιστήμια στη βάση κοινών αναγκών και διεκδικήσεων. Εν τέλει εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαλέξουμε συμμάχους στους αγώνες που έρχονται αφού επανακαθορίσουμε την έννοια της φοιτητικής ιδιότητας, διαλύσουμε τις αυταπάτες περί κοινωνικής ανόδου και κατανοήσουμε ποια θα είναι η θέση μας στην παραγωγική διαδικασία.
• Συλλογικοποίηση της δράσης μας μέσα απο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και αυτόνομους αγώνες χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές.
• Συνειδητή άρνηση της κυρίαρχης γνώσης. Αναζήτηση, κρίση, αυτομόρφωση.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΑΝΤΕΙΟΥ
Ο MH YΠAPXON ... Χρόνος Τελείώσε !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή