Ο φύλακας της μοτοσυκλέτας

 

Η ιστορία που θα διαβάσεις από εδώ και κάτω δεν έχει σχέση με αίθουσες δικαστηρίων, ούτε παρέχει σημαντικά στοιχεία για δίκες-”τσίρκο”,όπου ο απόπατος κάθε κοινωνίας είναι μάρτυρας υπεράσπισης “αθώων” φονιάδων. 

Πρέπει να ήταν Τετάρτη απόγευμα. Ίσως και Πέμπτη. Μικρή σημασία έχει…
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της σχολής και συνοδεύοντας φίλους για μια εργασία τους. υπάρχει μια περίεργη αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Δεν δίνουμε όμως σημασία και συνεχίζουμε.
Το κτήριο της σχολής (όπως άλλωστε το περιμέναμε) ήταν σχεδόν άδειο. Η καλύτερη ευκαιρία να κάνουμε την δουλειά μας χωρίς να μας διακόψει κανείς.


Πριν όμως καταπιαστούμε με τις δουλειές που έχουμε να κάνουμε, και μιας και ο καιρός είναι ακόμα καλός, ένα τσιγάρο στα σκαλιά επιβάλλεται.. Θα κάτσουμε που θα κάτσουμε τόσες ώρες μέσα, ας μην βιαζόμαστε να κλειστούμε σε μια αίθουσα από τώρα.

Εάν δεν έχεις περάσει ποτέ από το Φυσικό Αθήνας. πρέπει να σε ενημερώσω πως το καλύτερο μέρος για ένα τσιγάρο στα γργήγορα είναι στο τοιχάκι μπροστά στην είσοδο. “Όλος ο χώρος δικός μας είναι” οπότε “εκεί” θα κάτσουμε.

Στο σημείο αυτό είναι παρκαρισμένη μια μηχανή. “Δεν θα ενοχλήσουμε. Κάνουμε το τσιγάρο και φεύγουμε.”
Με το που καθόμαστε όμως κοντά στην μηχανή, πετάγεται έντρομος ο φύλακας, και έρχεται προς το μέρος μας…. “Πω ρε γαμώτο…Ολόκληρη σχολή, στο δικό του μηχανάκι πήγαμε και κάτσαμε? Τόση γκαντεμιά?” Λέμε μεταξύ μας.


Πως σου έρχονται όμως καμιά φορά τα πράγματα….
Η μηχανή αυτή δεν είναι του φύλακα. “Ναι αλλά γιατί τόση καούρα τότε να “την προστατεύσεις”?” Τον ρωτάω.
Και μαθαίνω πως την προηγούμενη κιόλας μέρα ένα αμάξι γυρόφερνε στου Ζωγράφου… Μέσα ήταν εκνευρισμένοι νεοναζί. Ήταν τότε οι εποχές που τους έλεγες με το όνομά τους ακόμα. Μετά έγιναν καθεστώς. ‘Όπως έμαθα μέσες-άκρες ψάχνανε να “αρπαχτούν”, γιατί μόλις πρόσφατα είχαν φάει “μεγάλη νίλα για κάτι”. “Δεν γνωρίζω τι και πως, οπότε μην με ρωτάς”, μας είπε ο φύλακας….
Εμφανώς αναστατωμένος συνεχίζει όμως και μαθαίνουμε πως μιας και δεν έβρισκαν κανέναν να τσαμπουκαλευτούν κάνανε “σουλάτσα” ανάμεσα στις σχολές που είχαν δει πως έχουν κόσμο.

Ένας φοιτητής όμως δεν το γνώριζε. Κάνοντας εργασία μέσα στην σχολή δεν έχει επαφή με το τι γίνεται έξω. “Κατέβηκε κάτι να πάρει? Κάτι να αφήσει? Δεν θυμάμαι να σου πω. Ακόμα είμαι ταραγμένος…” Του δίνουμε ένα τσιγάρο, γιατί όσο τα θυμάται, τόσο ταράζεται…. “Τον πέτυχαν 3-4 και τον κύκλωσαν. Του έριξαν και ξύλο. Είδαν να τον κοπανάνε στους τοίχους…..” Σειρά μας για το τσιγάρο, γιατί το βλέπαμε το κακό μαντάτο με δρασκελιές να πλησιάζει. Τον ψιλοπαίρνουν και τα δάκρυα, αλλά συνεχίζει… “Και τότε με κάτι τον κοπάνησαν στην κοιλιά και έπεσε μετά από λίγο κάτω”
Υπήρχαν σημάδια από αίματα στην είσοδο… “Η μηχανή είναι του παιδιού αυτού, και επειδή δεν ξέρω αν είναι καλά, θα την προσέχω μέχρι να επιστρέψει. Ελπίζω να γίνει καλά σύντομα. Εγώ θα του την προσέχω γιατί δεν μπόρεσα να προσέξω εκείνον”

Ο φοιτητής αυτός χτυπήθηκε από αιχμηρό αντικείμενο “με επαγγελματικό τρόπο” όπως έμαθα τις επόμενες μέρες. Γλίτωσε τον θάνατο από τύχη. Απλή τύχη….

Επειδή κάπου εδώ σταματάνε οι αντοχές μου να παραμείνει το κείμενο ήρεμο και μεγαλώνει η επιθυμία μου να ρίξω χιλιάδες κατηγορώ, θα κλείσω με μια φράση.

-Όσο υπάρχει ανάμεσά μας ο φύλακας της μοτοσυκλέτας, αυτήν την κοινωνία δεν την έχετε κερδίσει ακόμα…-

Χαμογελάτε…

parallhlografos.wordpress.com