Όσοι νομίζουν ότι
μαζί με τον Ούγκο Τσάβεζ πεθαίνει και το όραμα που αυτός ενσάρκωσε, το
όραμα μιας δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Λατινικής Αμερικής, το αίτημα
ενός επαναστατημένου, καλύτερου κόσμου, είναι βαθιά γελασμένοι! Γιατί
για κάθε έναν Τσάβες που φεύγει, θα γεννιούνται εκατό, όσο η άρρωστη
κοινωνία που οι λίγοι παλεύουν να συντηρήσουν αντιπαρατίθεται τόσο βαθιά
με τα όνειρα και τις ανάγκες των πολλών. Και όταν η επανάσταση θα
νικήσει, κουφάλα νεκροθάφτη, στον τοίχο της θα έχει χώρο και για τον
Τσάβες, και για τα συνθήματα του λαού που τον ψήφισε και τον κράτησε
δημοκρατικά στην εξουσία:
Chavez amigo, el pueblo esta contigo
Τσάβες, φίλε, ο λαός είναι μαζί σου.
Μέχρι τότε, και
μόνο στο άκουσμα του ονόματός του, κάποιοι θα συνεχίσουν να βλέπουν
εφιάλτες. Είναι οι ίδιοι που εδώ στην Ελλάδα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
από τη Βενεζουέλα, μας βομβαρδίζουν καθημερινά με συμβουλές και
νουθεσίες, για το καλό μας. Είναι τα ίδια παράσιτα, οι ίδιες μύγες των
ΜΜΕ και της διανόησης, της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας. Θα
βγουν από σήμερα να μας πείσουν για τις ατέλειες του Τσάβες και του
καθεστώτος, για τα λάθη του, θα βρουν εγκλήματα και παραλήψεις, και
βέβαια θα μας εξηγήσουν ότι αυτοί από το καναπεδάκι τους θα τα έκαναν
όλα σίγουρα πολύ καλύτερα. Θα πουν και θα γράψουν πολλά, μόνο
που πλέον δεν μπορεί κανένας να τους πάρει στα σοβαρά! Γιατί ο Τσάβες
που πεθαίνει είναι το καινούργιο, και αυτοί που μένουν πίσω και
χασκογελούν είναι το τόσο τρομακτικά και ανήθικα παλιό.
Στο ντοκιμαντέρ που
ακολουθεί "The revolution will not be televised", παρατίθεται ένα
συγκλονιστικό χρονικό της ανόδου του Τσάβες στην εξουσία, και της
επιβίωσής του από το βρώμικο πραξικόπημα των βιομηχάνων και των
Αμερικανών το 2002. Δείτε το!
Το πρωτοείδα σε μία κατάληψη στην Ουαλία
το 2005. Είχαμε μπουκάρει σε ένα κλειστό, εγκαταλειμμένο καφέ και το
είχαμε μετατρέψει σε χώρο καλλιτεχνικών και πολιτικών δραστηριοτήτων...
τρέχα γύρευε... Σε κάποια φάση διοργανώσαμε και μια βραδιά για τη
Βενεζουέλα, με ομιλίες, προβολές, και μπόλικη μουσική.
Στην προβολή του
ντοκιμαντέρ, είχε γίνει ο χαμός από κόσμο, ο οποίος στο τέλος είχε
ξεσπάσει σε ορμητικά χειροκροτήματα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που
συγκίνησε και συγκινεί ανθρώπους από όλο τον κόσμο στο άκουσμα των
ονομάτων του Τσάβες, του Κάστρο, του Γκεβάρα, του Αλιέντε. Ξέρω όμως στα
σίγουρα ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, αντί να μένουμε σε
ρομαντισμούς και νεκρολογίες, είναι να χαμπαριάσουμε το νόημα της πράξης
τους και να προσπαθήσουμε να το ξανακάνουμε πράξη. Όχι στη Βενεζουέλα,
ούτε σε κάποια άλλη χώρα μακρινή, παρά στο δικό μας δρόμο και στη δική
μας γειτονιά, εδώ και τώρα, παντού και πάντα. Venceremos! ηρ.οικ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου