Δεν τους έστειλαν να ουρούν πάνω στα σώματα των σκοτωμένων. Γι’ αυτό, όπως μας λένε οι ίδιοι οι κυβερνήτες του πολέμου και όπως προπαγανδίζουν τα ΜΜΕ τους παγκοσμίως, πληγώθηκε η ευαισθησία κι ο ανθρωπισμός των μεγάλων αυτών Φονιάδων.
Θα ήθελαν μάλλον να σκοτώνουν οι στρατιώτες τους με… χειρουργική λεπτότητα κι αβρότητα αγγέλων, κι ύστερα να θάβουν τα θύματά τους με σεβασμό, αντί να τους κόβουν τα κεφάλια, να παίρνουν ως αναμνηστικά διάφορα μέλη των θυμάτων και να προβαίνουν σε διάφορες άλλες πολιτισμένες πράξεις. Εκείνοι, όμως, όπως αποδείχτηκε τόσες φορές στην Ιστορία, προτιμούν να πλημμυρίζουν στο αίμα διάφορους λαούς σαν τον αφγανικό, να εξαφανίζουν Ναγκασάκια και Χιροσίμες, να καίνε πόλεις και χωριά, να βιάζουν και να ξεκοιλιάζουν γυναίκες, παιδιά και αμάχους, και να επιστρέφουν τελικά στις Η.Π.Α και στις νατοϊκές τους πατρίδες αποκτηνωμένοι, τρελαμένοι ή συσκευασμένοι σε φέρετρα.
Το ξέρουν ήδη ή το μαθαίνουν σύντομα, όταν πάνε σε τέτοιους πολέμους: Όσοι επιζούν είναι συνήθως οι πιο αποκτηνωμένοι, αυτοί που διψούν για αίμα, αυτοί που είναι έτοιμοι να θερίσουν με αδιαφορία ολόκληρους λαούς. Αυτοί παίρνουν και τα μετάλλια των ηρώων, τις δόξες και τις τιμές. Οι πιο ευαίσθητοι χάνονται συνήθως γρήγορα, γιατί διστάζουν να σκοτώσουν ή, έστω, να ουρήσουν πάνω στα θύματά τους.
Το ξέρουμε πια κι εμείς καλά από την Ιστορία: Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς «εγκλήματα πολέμου», ατομικά και μαζικά, όπως δεν υπάρχει Κράτος χωρίς «καταχρηστική» άσκηση της εξουσίας του από τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει (βασανιστήρια, τραυματισμούς, σπάσιμο κεφαλιών, χημικά, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων, θανάτους…).
Κι όπως, επίσης, δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς υπερεκμετάλλευση, φτώχεια και δυστυχία. Υποτίθεται ότι υπάρχουν τα «όρια» και οι «περιορισμοί» που θέτει ο Νόμος. Αυτό όμως που ισχύει πραγματικά είναι αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία και στην Ιστορία κι όχι αυτό που λέει το γράμμα του Νόμου ότι ισχύει. Άλλωστε, όταν θέτεις όρια στο έγκλημα, αυτό σημαίνει ότι το αποδέχεσαι.
Όπως, όταν ορίζει ο Νόμος αυτή ή εκείνη την πράξη ως «έγκλημα πολέμου», αυτό σημαίνει ήδη ότι αποδέχεται και νομιμοποιεί το βασικό: τον ίδιο τον Πόλεμο.
Μπορείς να δολοφονήσεις, να εξουσιάσεις, να εκμεταλλευτείς, αλλά… εντός «ανθρωπιστικών» ορίων.
Μπορείς να ξεκοιλιάσεις χίλιους Αφγανούς, αλλά δεν επιτρέπεται να ουρήσεις πάνω στα πτώματά τους.
Μπορείς να εκμεταλλευτείς όσο θέλεις τον μισθωτό σου και να τον πετάξεις στο δρόμο όταν σε συμφέρει, κι ας μένει έτσι χωρίς μέσα επιβίωσης.
Δεν επιτρέπεται, όμως, να τον σκοτώσεις, όπως είχαν δικαίωμα οι δουλοκτήτες πάνω στους δούλους, γιατί είναι «ελεύθερος» και «ίσος» μ’ εσένα που τον εκμεταλλεύεσαι. Έτσι μιλάει η ευαισθησία του αστικού Κτήνους.
Μα θα σ’ άρεσε να ουρούν οι δολοφόνοι πάνω στα θύματά τους;
Όχι βέβαια. Αλλά θα μ’ άρεσε να μην υπάρχουν θύματα πολέμου για να ουρούν πάνω τους οι δολοφόνοι ή να τα καίνε, να τα βιάζουν, να τα κατακρεουργούν.
Για να συμβεί, όμως, αυτό, θα έπρεπε να καταργηθεί ο ίδιος ο Πόλεμος και μαζί του όλοι αυτοί οι στρατοί των φονιάδων που στέλνονται στις διάφορες χώρες για να μακελέψουν λαούς. Αλλά για να καταργηθούν οι στρατοί και να πάψουν να στέλνονται οι φονιάδες τους για να υποτάξουν και να σφάξουν λαούς, θα πρέπει να καταργηθεί η εξουσία και τα συμφέροντα εκείνων που τους στέλνουν και τους πληρώνουν και τους δικάζουν όταν… πληγώνεται η «ανθρωπιά» και η «ευαισθησία» τους.
Αλλά άρχουσες τάξεις, κράτη, εξουσίες, στρατοί, στρατιωτικοβιομηχανικά συμπλέγματα, εταιρείες πολέμου κι όλη αυτή η σαβούρα, δεν καταργούνται μόνα τους κι ούτε πρόκειται να σταματήσουν με τη θέλησή τους. Κι εδώ, αναγκαία, τον ρόλο τον έχει ένας άλλος «πόλεμος», αυτός που θα καταργήσει τις τάξεις μαζί με τα κράτη και τις εξουσίες τους. Τότε, θα εξαφανιστούν απ’ την Ιστορία και οι ένστολοι δολοφόνοι που θέλουν να ουρούν πάνω στα πτώματα των θυμάτων τους.
Για την ώρα και για να μην ξεχνάμε το ρόλο και την ευθύνη μας, η Ελλάδα ανέλαβε τη Διοίκηση της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ. Μάλλον για να φτιάξουν στο Αφγανιστάν ουρητήρια για Φονιάδες.
oapatris.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου