Υπάρχει συνετός άνθρωπος στην Αριστερά που να πιστεύει πως π.χ. οι κ.κ.
Δραγασάκης και Λαφαζάνης έγιναν αριστεριστές, δεδομένης της πολιτικής τους πορείας; Διαμορφωμένοι και οι δυο τους πολιτικά από τα νεανικά τους χρόνια στο ΚΚΕ, κατάλαβαν σε κάποιο σημείο της ζωής τους το αδιέξοδο της πολιτικής του κόμματός τους και μαζί με άλλους συντρόφους τους δημιούργησαν τον ΣΥΝ που έχει εικοσαετή παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι διανοούμενοι του ΣΥΝ, π.χ. όπως οι πανεπιστημιακοί κ.κ. Μπαλντάς και Μηλιός, με το κατατεθημένο τους επιστημονικό και πολιτικό λόγο έχουν εκφράσει κάποιο εξτρεμισμό ή αριστερισμό: Οσο έχω παρακολουθήσει το έργο των πολιτικών όχι μόνο αυτών, αλλά όλων του ΣΥΝ, τους διακρίνουν οι χαμηλοί τόνοι, η προσοχή στη διατύπωση των λόγων τους, η προσπάθεια να στρογγυλοποιηθούν υπαρκτές διαφορές και να βρεθεί μια συναίνεση έτσι που να χωράμε ει δυνατόν όλοι. Θα έλεγα πως εκφράζουν έναν αριστερό «νεοσυντηρητισμό». Ο κ. Κουβέλης όμως έχει μια άλλη άποψη. Θεωρεί πως ο ΣΥΝ έχασε τα ιστορικά του χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε αυτά και ο αριστερός ευρωπαϊσμός και ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Ο εναγκαλισμός του ΣΥΝ με τους αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ μετάλλαξε την πλειοψηφία του ΣΥΝ σε ένα είδος εξτρεμιστών και, ως εκ τούτου, η συνύπαρξη ήταν αδύνατη. Και προχώρησε στη δημιουργία νέου κόμματος. Στον φίλο Φώτη και στους συντρόφους του να τους ευχηθώ καλή επιτυχία. Και αυτό δεν είναι τυπικό. Εδώ και κάποια χρόνια αγωνίζομαι για την «Αριστερή Ανακύκλωση» (υπάρχει και σχετικό βιβλίο με τον ίδιο τίτλο) όπου υποστηρίζω πως όσο πιο γρήγορα γίνει η Αριστερά φύλλο και φτερό τόσο καλύτερα για την ίδια. Η ιστορική Αριστερά σήμερα είναι κλινικά νεκρή και παρουσιάζεται ζωντανή είτε ως «Λούνα Παρκ» (ΚΚΕ) είτε διασωληνωμένη στην τηλεόραση (ΣΥΝ). Η κοινωνία πάντως δεν τη βλέπει πουθενά, γιατί έχει γίνει ποια ακριβοθώρητη και λειτουργεί για τον εαυτό της και τα όποια προσωπικά οφέλη των στελεχών της.
Να μιλήσουμε για την Ευρώπη. Από τη μέρα που δημιουργείται αυτό που λέμε Ευρώπη αρχίζουν τα δεινά όλης της ανθρωπότητας. Με τις Μεγάλες Ανακαλύψεις και την κατάκτηση του Νέου Κόσμου κατέστρεψε πολιτισμούς και εξαφάνισε λαούς. Και σχετικά πρόσφατα έπαψε να κάνει εξοντωτικούς πολέμους μεταξύ των κρατών που σήμερα αναγνωρίζονται σαν Ε.Ε. Μόνο τα τελευταία εξήντα πέντε χρόνια η Ευρώπη δεν αλληλοσφαγιάζεται. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχαν και ο Διαφωτισμός, οι επαναστάσεις, οι μεγάλοι διανοούμενοι, τα εργατικά κινήματα που δημιούργησαν μια άλλη Ευρώπη που απέδωσε κάποια χαρακτηριστικά στην Ευρώπη των τότε 15. Και μόνο εδώ μπορούμε να μιλάμε για Ευρώπη. Το κράτος πρόνοιας, συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οικογενειακά επιδόματα, επιδόματα ανεργίας, δωρεάν παιδεία, σχεδόν δωρεάν συγκοινωνίες, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί κοινής ωφελείας και πολλά άλλα που δεν ήταν αυταπόδεικτα ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για την Ιαπωνία, τους βασικούς ανταγωνιστές της τότε Ευρώπης. Και αυτό θα αποκαλούσαμε ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Σήμερα οι Βρυξέλλες είναι η πιο αντιευρωπαϊκή δύναμη του κόσμου. Τα διαλύει όλα αυτά στο όνομα της δικτατορίας του κεφαλαίου που μόνο αυτό έχει την ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει και να συμπεριφέρεται σε κάθε χώρα σαν κατακτημένη χώρα. Και δεν είναι τυχαίο πως το κίνημα των «ευρωσκεπτικιστών» είναι ισχυρότατο σε όλη την Ευρώπη. Και δεν έχει καμιά σχέση με τον αριστερισμό, μια και συμμετέχουν σε αυτό και εθνικιστικές δυνάμεις, που βλέπουν το πρόβλημα, όχι από την οπτική γωνία των λαών, αλλά από την πλευρά του έθνους. Αυτό που ο κ. Φώτης Κουβέλης το βλέπει ως αριστερισμό, άλλοι θα το έβλεπαν ως εθνικισμό.
Προσωπικά δεν νομίζω πως αυτά τα προβλήματα είναι αιτία διαφωνιών και διασπάσεων. Το παιχνίδι παίζεται αλλού: για την ηγεμονία και περιλαμβάνει όλη την γκάμα της Αριστεράς. Και στο σημείο που υπάρχει αγώνας ηγεμονίας, τότε θα έχουμε και άλλες διασπάσεις. Αν η πρώτη πράξη της διάσπασης παίχτηκε στον ΣΥΝ, δεν αποκλείεται η δεύτερη πράξη να παιχτεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά δεν στενοχωριέμαι. Οι ζωντανοί δημιουργούν ζωή. Οι νεκροί δημιουργούν Φρανκενστάιν. Εύχομαι να έχω λάθος και τα πράγματα να μην είναι έτσι όπως τα σκέφτομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου