Έχουν δικαιώματα οι μελλοθάνατοι;

του Γιώργου Λακόπουλου

Το πρώτο που έκαναν οι Ιρλανδοί όταν έμαθαν ότι η κυβέρνησή τους θα τους οδηγήσει ως πρόβατα επί σφαγή στον διεθνή οικονομικό έλεγχο ήταν να βγουν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν. Με άλλα λόγια δεν κατάπιαν αμάσητο το «στόρι» της σωτηρίας τους δια του περίφημου «μηχανισμού». Δεν είναι ακόμη σαφές τι πέτυχαν με αυτή την αντίδραση. Είναι όμως σίγουρο ότι στο εξής και η κυβέρνησή τους και οι εξωτερικοί παράγοντες θα παίρνουν σοβαρά υπόψη τον λαϊκό παράγοντα στις αποφάσεις τους. Με άλλα λόγια η ιρλανδική κοινωνία κάθεται πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων- είναι ένας από τους παίκτες. Στη χειρότερη περίπτωση θα έχει έγκαιρη ενημέρωση για ό,τι πρόκειται να της συμβεί. Δεν θα λαμβάνονται οι αποφάσεις ερήμην της και θα τις μαθαίνει εκ των υστέρων.

Δεν θα ακούσουν για παράδειγμα οι Ιρλανδοί τον Ντομινίκ Στρός Καν να τους αποκαλύπτει ότι συζητούσε με τον πρωθυπουργός της χώρας τους για τη σωτήρια τους, προτού ο πρωθυπουργός τους, συζητήσει με τους ίδιους. Με άλλα λόγια άσκησαν εμπράκτως των δικαίωμά τους να γνωρίζουν. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει μια κοινωνία όταν διαισθάνεται ότι κάποιοι σχεδιάζουν να τη λεηλατήσουν.
 
Αντίθετα στην Ελλάδα πέφτουν οι περικοπείς σαν το χαλάζι και η ελληνική κοινωνία απλώς αναστενάζει. Ακούει τον «σοσιαλιστή» - ο Θεός να τον κάνει- που εκπονεί στη Νέα Υόρκη τα πιο σκληρά αντιλαϊκά προγράμματα, να παριστάνει τον γιατρό της- εμείς νομίζαμε ότι είναι το φάρμακο- και αλλάζει πλευρό.

Καμιά αντίδραση, καμιά αξίωση να ξέρουν οι μελλοθάνατοι τι πρόκειται να επακολουθήσει. Η ελληνική κοινωνία δέχθηκε την υπαγωγή της χώρας στο διεθνή οικονομικό έλεγχο που αποφασίσθηκε ερήμην της αδιαμαρτύρητα - σχεδόν αποδεχόμενη την εκδοχή ότι πρέπει να είναι και ευγνώμων. Και δεν αντιδρά: ούτε επιθετικά για τις αδικίες που υφίσταται, ούτε θετικά για τις αναγκαίες μεταβολές που επιβάλλονται. Οι Έλληνες παρακολουθούν «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένοντας το θάμα». Τσιμουδιά για το δικαίωμά τους να ενημερώνονται, να έχουν λόγο στην απόφαση, αναλαμβάνοντας τις δικές τους ευθύνες. Ούτε μια λέξη για την αυθάδη οικειότητα του του λαρτζ Στρος-Καν με το «ελληνικό πρόβλημα».

Στην αρχή αυτή η στάση ερμηνεύθηκε σαν κατανόηση για τις δυσκολίες και ανοχή σε μια πολιτική που προϋπέθετε θυσίες για να βγει η χώρα από την κρίση. Άλλοι τη διάβασαν σαν ομολογία συνενοχής για την συλλογική αδράνεια τω περασμένων δεκαετιών και την κατασπατάληση πόρων με βάση ένα «κοινωνικό» συμβόλαιο αλληλοδιαφθοράς και πάντως αγοραίας συναλλαγής ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς. Δεν έχουν αξία οι ερμηνείες. Σε περίοδο ανατροπών, ο βασικός αποδέκτης των συνεπειών τους, η κοινωνία δηλαδή, είναι εκουσίως απούσα. Καταπίνει τη ρητορική της τρόικας και εκχωρεί τα δικαιώματα της, χωρίς να συναισθάνεται ότι δικαίωμα που χάνεται δεν ανακτάται. Έκτος αν αποδέχτηκε κιόλας ότι δεν έχει πια δικαιώματα.

.protagon.gr