Μια Ελένη στο Γηροκομείο Αθηνών

της Ρέας Βιτάλη 

«Γεννήθηκα στη Σμύρνη.
Τους γονείς μου τους έσφαξαν και τους δύο. Εμένα μ΄ έβαλαν σ΄ ένα καράβι για τη Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα κατέληξα στο ορφανοτροφείο Μέλισσα.

Κοίτα παιδί μου, τι είχε γραμμένο η μοίρα για μένα!
Να περάσω τα παιδικά μου χρόνια σε ορφανοτροφείο και τα γεράματα σε γηροκομείο!
Καλά που γνώρισα τον άνδρα μου, που σεβάστηκε τις πληγές μου κι έτσι υπάρχει στη ζωή μου κι ένα φωτεινό διάλειμμα.
Αλλά έφυγε νωρίτερα από μένα δυστυχώς». Αυτά τα λόγια της κυρίας Ελενίτσας, μας καθήλωσαν. Όπως και το χαμόγελο με το οποίο τερμάτιζε κάθε φράση της όσο τραγική κι αν ήταν... Σαν μια άνω τελεία αξιοπρέπειας.
Άλλωστε η κυρία Ελενίτσα ήταν πέρα από αξιοπρεπής, κεφάτη, χαριτωμένη, τσαχπίνα…Σμυρνιά. Μια γιαγιά σκέτη γλύκα!

Πρώτα γνωρίστηκε με τη κόρη μου, όταν επισκέφτηκε το Γηροκομείο Αθηνών με τους συμμαθητές της του IB του Γείτονα καθώς η εθελοντική εργασία σε κάποιο ίδρυμα ήταν υποχρεωτική.
Κι όταν μου διηγήθηκε την πρώτη της συνάντηση μαζί της, θυμήθηκα μια φράση του Γιώργου Παπαστεφάνου σε μια του συνέντευξη «Δεν πιστεύω στο κεραυνοβόλο έρωτα. Πιστεύω στις κεραυνοβόλες φιλίες». Αυτό ακριβώς έγινε!
Κι έτσι η κυρία Ελενίτσα απέκτησε μια «εγγονή» και η Λίλα μια «γιαγιά επιλογής».
Κι ήταν τόσο ιερή αυτή η σχέση που όταν έπρεπε να φύγει για τις σπουδές της στο Λονδίνο, αναλάβαμε οι υπόλοιποι να τη διαφυλάξουμε.

Κι ήταν τιμή μας, ότι η Κυρία Ελενίτσα μας «δάνεισε» έκτοτε, τα «μάτια» της…Για να βλέπουμε πότε πότε μέσα από τη δική της οπτική.
Είναι ευλογία στη ζωή η ανταλλαγή των φακών επαφής!

«Από τη ώρα που σας γνώρισα…Μπορώ και γω να δίνω ένα χαρτί με ονόματα στον παπά -Υπέρ Υγείας- να διαβάζει στην Κυριακάτικη δοξολογία».
Για φαντάσου! Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη μοναξιάς; Να μην έχεις άνθρωπο να ευχηθείς για την υγεία του… Η απέραντη μοναξιά. Η απόλυτη μοναξιά!
Ή εκείνο το τηλέφωνο μέσα στην νύχτα και η φωνή της όλο αγωνία. «Θέλω να έρθεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό».
Και το πρωί που έφτασα ανήσυχη την άκουσα να λέει «Ξέρεις μπορεί να βρίσκομαι σε Γηροκομείο αλλά ήμουν κάποτε αρχόντισσα. Όταν πεθάνω μπορεί να με πετάξουν. Άλλωστε ποιος θα είναι να τους ελέγξει; Θέλω εσύ να επιβλέψεις τη κηδεία μου. Να γίνει σωστή παιδί μου».

Αλλά μη φανταστείτε ότι όλες οι κουβέντες ήταν σκουρόχρωμες…Α πα πα! Μόνο λίγες…Κατ΄ εξαίρεση.
Η κυρία Ελενίτσα είχε πονηρά ματάκια και γαργαρένιο γέλιο.
Κι αν λατρεύαμε κάτι σε κείνη ήταν η διάθεσή της να γραπώνει στον αέρα κάθε αχτίδα ζωής που της χαριζόταν.
Σαν εκείνη την ημέρα που τη πήγαμε με κάμπριο αυτοκίνητο για να επισκεφτεί έναν οφθαλμίατρο. Κι έκλεινε τα μάτια όπως τη χτύπαγε ο αέρας και καμάρωνε κι ίσιωνε το κραγιόν στα χείλη με φιλαρέσκεια. Μια τόση δα σταγόνα γυναικείας φιλαρέσκειας που κοντοστάθηκε στα μουτζουρωμένα χείλη ογδοντάχρονης…Αιώνια γυναίκα!!

Η λατρεμένη μου κυρία Ελενίτσα.
Εκείνη τη μέρα, θυμάμαι, φάνηκε στα μάτια μου τόσο αφάνταστα «πλούσια», εκείνη από το Γηροκομείο Αθηνών, δίπλα σ΄ένα γιατρό με μάτι άπληστο που συμπεριφέρθηκε σαν μανικιουρίστ, απαιτώντας μπουρμπουάρ-φακελάκι.
Κακόμοιρε, φτωχούλη, μεγαλογιατρουδάκο!

Κοντά στην γιαγιά που επιλέξαμε για γιαγιά μας, περάσαμε στιγμές πολύτιμες. 
Συναισθήματα δισεκατομμύρια.
Σπουδή ζωής! Για μας και τα παιδιά μας.

Η μοναξιά, η συγκατάβαση, η αξιοπρέπεια, η καχυποψία των γηρατειών, το γέλιο, η αισιοδοξία, ο Φόβος ο απόλυτος, το βλέμμα, τα μάτια, οι σιωπές, τα αθώα ψεματάκια στην ανασφάλειά της μη και χαθούμε, η φθορά, το τέλος….Το Τέλος…
Όταν με κλειστά μάτια φαντάζονταν ότι περιδιάβαινε τα στενά της Θεσσαλονίκης και μετά κοντοστέκονταν κι έκοβε παπαρούνες.
Και θυμάμαι το χέρι της να προσποιείται πώς κόβει λουλούδια πάνω στη χιλιοτριμμένη κουβέρτα του Γηροκομείου. Και μπήκα και γω στο «τριπάκι της».Ντρεπόμουν να μείνω απ΄έξω….Κι προσποιούμουν ότι έκοβα και γω παπαρούνες.
Συνένοχη λαθρεπιβάτης στο παρελθόν της. Χάρη του τελευταίου αντίο μας!
Και γύρω μας άλλα γεροντάκια. Με το μεγάλο-μικρόκοσμό τους.
Κάθε δωμάτιο άλλη ιστορία…Το μόνο κοινό….Το βλέμμα προσμονής στην πόρτα.
Η λάμψη των ματιών τους όταν κάποιος άγνωστος μπει στο χώρο τους!
Πω πω τι τεράστιο θέμα συζήτησης!!!

Και ιστορίες να περπατούν σαν ακροβάτες μεταξύ τραγικού και αστείου…Όπως του πρώην δικαστικού που όποτε καθυστερούσαν να τον αλλάξουν οι νοσοκόμες, φώναζε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του «Διαμαρτύρομαι, κύριοι, διαμαρτύρομαι».
Δύσκολο πράγμα τα γηρατειά… Η μοναξιά… Η εγκατάλειψη….

Η κυρία Ελενίτσα μας «την έκανε» μια Κυριακή…
Κι έτσι εκείνη την Κυριακή δεν παρέδωσε με περηφάνια στον παπά το χαρτί της με ονόματα Υπέρ Υγείας αλλά την επόμενη …Παραδώσαμε εμείς ένα Υπέρ Αναπαύσεως.

Υ.Γ Αυτήν την Κυριακή…Έτσι για μια ωραία αλλαγή στη ζωή σας. Πάρτε τα παιδιά σας και μπείτε στο Γηροκομείο Αθηνών. 
Δεν θέλει προετοιμασία…
Μπείτε με ένα κουτί γλυκά όπως όταν πάτε σε φίλους… 
Αυτή η Κυριακή μπορεί να γίνει η πιο ωραία Κυριακή της ζωής σας…
Κάντε το Υπέρ Υγείας της ψυχής σας….