Oταν οι Μιχαλολιάκοι και οι Κρυστάλληδες φορούν επίσημο ένδυμα

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ..., ή ΜΉΠΩΣ...;

(Όταν οι Μιχαλολιάκοι και οι Κρυστάλληδες, φορούν επίσημο ένδυμα)

του Μιχάλη Ανδρέοβιτς

Κάτι τέτοιες μέρες, πριν δυο χρόνια, «κάπνιζε» ακόμα το κέντρο της Αθήνας, ενώ τα βαριά πέλματα των τρακτέρ, αυλάκωναν την Ελληνική περιφέρεια, διεκδικώντας τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα.
Οπωσδήποτε, η οργή ενός λαού που συνειδητά και σταδιακά έχει πεταχτεί στο περιθώριο των θεσμικών λειτουργιών της κοινωνίας∙
ενός λαού, που εμπαίζεται από το πολιτικό και μιντιακό σύστημα∙
ενός λαού, που οδηγείται σε επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα∙
που νιώθει στο πετσί του την ανισότητα και την αναλγησία.
Οπωσδήποτε η οργή μιας νεολαίας, που στη θέση του μέλλοντος και της προοπτικής της, βλέπει ένα τεράστιο κενό…, αυτή η οργή, δεν χαλιναγωγείται, ούτε καθοδηγείται αλλά και ούτε προδιαγράφεται.
………………………………………..
Κοντά δυο μήνες, από την 6η του Δεκέμβρη του ’08 και η πολιτική ατζέντα, είχε «ξεφύγει» εντελώς από τα καθιερωμένα, ακολουθώντας «επικίνδυνες ατραπούς».
Ας δούμε επιγραμματικά, τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου:

Το κύριο χαρακτηριστικό του Δεκέμβρη του ’08, είναι ότι το καθεστώς συλλαμβάνεται ένοχο απέναντι στη μέση κοινωνική συνείδηση και ηθική και όντας απροετοίμαστο για το μέγεθος της αντίδρασης, δείχνει απρόθυμο (εκτός εξαιρέσεων), για μετωπική σύγκρουση.
Επιμέρους στοιχεία (πάντα επιγραμματικά): α) Η τεράστια και σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη οργισμένη λαϊκή αντίδραση απέναντι στο κράτος και στους μηχανισμούς καταστολής.
β) Η εμφανής και πρωτόγνωρη συμμετοχή (πολλές φορές κυρίαρχη), των εφήβων.
γ) Σοβαρές ενδείξεις, ιδεολογικά συγκροτημένων και πολιτικά στοχευμένων δράσεων. ( ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι σε πόλεις, όπου δεν «πρόλαβε» να υπάρξει συντονισμένη δράση μυστικών υπηρεσιών, δεν έσπασε ούτε μια βιτρίνα από καταστήματα πολιτών, πέραν των τραπεζών, των διεθνών και κρατικών γραφείων και οργανισμών)
δ) Ξέπνεο το πολιτικό σύστημα, παρακολούθησε τα γεγονότα που άλλαζαν άρδην την πολιτική ατζέντα και ανταλλάσσοντας ματιές αγωνίας με τους θρασύδειλους εταίρους του, τα ΜΙΝΤΙΑ, έβγαζε τον αληθινό του εαυτό, καθώς περιχαράκωνε τα όρια της ιδεολογικής και πολιτικής του ανοχής.
Μπροστά σε ένα σκηνικό, όπου σπεύδουν να δηλώσουν νομιμοφροσύνη, οι καθεστωτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του Κ.Κ.Ε., αναγορεύεται ο Καρατζαφέρης και γενικά η ακροδεξιά, ως διαμορφωτής των ορίων της νομιμότητας, ενώ έχει ήδη αυτοαναγορευτεί ως ο αδιαμφισβήτητος θεματοφύλακάς της.
Ταυτόχρονα, στην αντίπερα όχθη, η αριστερά, διαγκωνίζεται να πάρει θέση μπροστά ή έστω δίπλα στους οργισμένους – εξεγερμένους, με έναν ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, «διάχυτο» στις παλινωδίες του, με «κομμάτια» του να προσπαθούν να μείνουν ή να μη φύγουν από το κάδρο της πολιτικής «νομιμότητας».

Η διαχρονική απουσία της αριστεράς (όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς), από την μέση κοινωνική αγωνία και η περιθωριακή και ελιτίστικη «πολιτική της λειτουργία, απλά επιβεβαιώθηκαν, με την πλήρη αδυναμία της να «παίξει» στοιχειωδώς τον πολιτικό ρόλο, που προόρισται να «παίζει» και που είναι αυτός της καθοδήγησης μιας λαϊκής εξέγερσης.
Της καθοδήγησης του λαϊκού κινήματος.
 Όπως ήταν σχεδόν βέβαιο, πολύ σύντομα επικρατεί ως κυρίαρχη και στα δυο «στρατόπεδα», η λογική του «όλα ή τίποτα»∙ του άσπρου και του μαύρου.
Μια λογική που αναγορεύει ως συγκρουόμενες φατρίες, πάνω στο «ζεστό» ακόμα κορμί του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ένα πλέγμα ακροδεξιών, παρακρατικών και κρατικών οργάνων , από τη μία και από την άλλη, όσους διαχωρίστηκαν από το οργισμένο και αγανακτισμένο πλήθος των νέων χωρίς μέλλον και ελπίδα, των ανέργων, των απολυμένων, των απλήρωτων, των κακοπληρωμένων, και οι οποίοι διαχωρίστηκαν, αναγορεύοντας ως κυρίαρχη την θέση: «βία στη βία της εξουσίας».
Και όπως είναι φυσικό, πέσανε πολύ εύκολα στην παγίδα του αντιπάλου, γιατί επέλεξαν (αν τελικά το επέλεξαν αυτοί και όχι ο αντίπαλος γι’ αυτούς), να παίξουν στο γήπεδό του και με τα όπλα του.
……………………………………………

Ο Δεκέμβρης, αποδείχτηκε ποτάμι, πολύ ορμητικό για την αριστερά.

Την έκανε συντρίμμια και την σκόρπισε στις όχθες του.

Μουδιασμένη αυτή, άβουλη, αδιέξοδη και σε πλήρη σύγχυση, βρέθηκε στη θέση, να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε αλαλάζοντες Κύρκους, από τη μια και από την άλλη, σε όποια πολιτική προοπτική μπορεί να περικλείει το σύνθημα: «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».
Έτσι διαμελίζεται, σ’ αυτούς που εσπευσμένα φωτογραφίζονται μέσα στο συστημικό κάδρο και στους άλλους που σιωπηλά αναγνωρίζουν την «μπαχαλοποίηση» της πολιτικής και κοινωνικής δράσης, σαν την καθαγιασμένη άποψη της λαϊκής αντίδρασης.
Σαν αποτέλεσμα, είναι, η λαϊκή εξέγερση να υποβαθμιστεί (μάλλον συνειδητά), σε «αντιμπατσική» ρητορεία και οχλαγωγία, ενώ η «ΒΙΑ» αναγορεύεται, σαν την κορωνίδα της «ιδεολογικής» αντιπαράθεσης και ρητορικής, παραπέμποντας, φυσικά, τα όποια ώριμα λαϊκά αιτήματα, στις καλένδες και στέλνοντας τις εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένου και εξεγερμένου λαού, στο σπίτι του και στον καναπέ του.

Αναμενόμενο επακόλουθο ήταν, η επανασυγκρότηση των μηχανισμών καταστολής και φυσικά το πέρασμα τους στην επίθεση με τους γνωστούς και προσφιλείς τους τρόπους.
Έχοντας ήδη στο χέρι, την πολιτική, την ιδεολογική και την κοινωνική περιθωριοποίηση των αντιπάλων, δεν τους ήταν δύσκολο και το δεύτερο βήμα. Αυτό της ποινικοποίησης της δράσης, σε συνδυασμό με την στροφή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, κατά όσων βρίσκονται πέρα από την «κόκκινη» γραμμή που οριοθετεί την «νομιμότητα».
Και βέβαια, για τους υποψιασμένους (και είναι πάρα πολλοί αυτοί), δεν αποτέλεσε «κεραυνό εν αιθρία», όταν στην επίκαιρη στιγμή, «έπεσε» η ριπή πάνω στην κλούβα των ΜΑΤ.
Η ριπή, που αποτέλεσε τον στυφό επίλογο της εξέγερσης.
Αλλά ούτε μας κατέπληξε, ο εμφανής επαγγελματισμός των δραστών, ούτε βέβαια, η πλημμελής προσπάθεια αναζήτησής τους.

απλά δεν βολεύει στο καθεστώς.
Όμως, ούτε «πέσαμε κι από τα σύννεφα», όταν αργότερα συλλαμβάνονται, πριν καλά – καλά δράσουν, οι νεαροί με τα γκαζάκια. 
Όλα αυτά και πολλά άλλα, είναι σκηνές από το ίδιο κακόγουστο έργο που παίζεται χρόνια τώρα (από το ’84 τουλάχιστον, στο ίδιο στυλ), από τις μυστικές υπηρεσίες. 
Είναι η συνταγή της δημιουργίας «τρομοκρατών». Η συνταγή περιχαράκωσης της καθεστωτικής νομιμότητας.
Για την εύκολη ποινικοποίηση της αμφισβήτησης και της πολιτικής δράσης, από τη στιγμή που αυτή απλα δεν βολευει το καθεστος.


Θα μου πείτε βέβαια, πως όλα αυτά, είναι γνωστά όσο και το αλάτι. Και θα συμφωνήσω και γώ.
Το ζητούμενο όμως είναι, η πολιτική συσχέτιση της τρομολαγνικής αυτής τακτικής των διεθνών, των κρατικών και των παρακρατικών, καθεστωτικών ομάδων, με την κυριαρχούσα αντίληψη στον αντίποδα του καθεστώτος.
Εκεί που διακυβεύονται τα λαϊκά συμφέροντα και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Κι όπως ειπώθηκε και πιο πάνω, στο παρόν κείμενο, στο χώρο της αριστεράς, υπάρχει ένα τεράστιο κενό.
Ένα κενό, λόγου και ιδεών, όχι τόσο στο θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην ικανότητα (που είναι σήμερα πια, τεράστια αναγκαιότητα), οι ιδέες και ο αριστερός λόγος (κοινωνική ευαισθησία, δημοκρατία, καθάριος λόγος, οργανωμένη πάλη), να «ξεφύγουν» από τις ελιτίστικες ομάδες και να περάσουν στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Έχοντας σαν στόχο να αποτελέσουν τις κυρίαρχες θέσεις της κοινωνίας, πρέπει να συγκρουστούν με την ιδεολογική ισοπέδωση, την πνευματική αφαίμαξη, την κοινωνική απομόνωση και τον πολιτικό εκφασισμό.

Άντ’ αυτών, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς συντηρητικοποίησης της κοινωνίας.
Τα όρια της νομιμότητας και της κοινωνικής αποδοχής, επιμελώς και με το στανιό, η τηλεοπτική μας δημοκρατία, τα περιορίζει, σε όλο και πιο συντηρητικές θέσεις, με αποτέλεσμα λ.χ. ο Βορίδης, να εμφανίζεται, σήμερα, στην «μέση» κοινωνική συνείδηση, σαν μια ήρεμη δύναμη. Ο Βελόπουλος, αντίστοιχα, ως ώριμος πολιτικός και ο Άδωνις, ως πολύτιμος συνομιλητής.

Κάποιοι βέβαια, ζώντας στην ιδεολογική και κοινωνική τους «νησίδα», ακούγοντας, κάπου στα ερτζιανά της Αθήνας, τον αγαπημένο (δικό μας) σταθμό ή και μπαίνοντας μαζί με άλλους χίλιους ή και περισσότερους ακόμη, στα προσφιλή (μας) site, όπου και ανταλλάσσουμε την αριστεροσύνη (μας) …, απλά επιβεβαιώνουμε την απόλυτη κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων και αντιλήψεων, στα εκατομμύρια των Ελλήνων.
Και δυστυχώς η ευθύνη είναι τεράστια και σχεδόν αποκλειστική, στις αριστερές ηγεσίες.
Στις οργανικές και τις ιδεολογικές.
…………………………………….
Όλοι εμείς, εκεί στις εσχατιές της Ελληνικής επικράτειας, αλλά και όλοι αυτοί, στις στενωσιές της κοινωνικής μοναξιάς, μέσα στα πολύβουα και ασφυκτικά αστικά κέντρα, σίγουρα δεν θα ολοκληρώσουμε τις πολιτικές και τις κοινωνικές μας αγωνίες, ονειρευόμενοι επαναστάσεις και πετώντας πέτρες στους «μπάτσους».
Από την άλλη όμως, είναι αδύνατο να δεχτούμε σαν πολιτική στάση και δράση, πρακτικές «κοινοβουλευτικού πολιτισμού», σαν και αυτήν, λόγου χάρη, που είδαμε να διαδραματίζεται, μετά τα έκτροπα των κατασταλτικών μηχανισμών, έξω από τα δικαστήρια, με θύμα, τον γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού και πολλούς άλλους.
Με μεγαλύτερο όμως θύμα, την δημοκρατία, υπέρ της ασύστολης κρατικής βίας, της κατάχρησης εξουσίας, της αυθαιρεσίας, της επικίνδυνης δράσης, της πολιτικής στοχοποίησης.
Παράλληλα, είδαμε, συντονισμένη παρουσία των ΜΑΤ, έξω από τα γραφεία της Νεολαίας του Συνασπισμού, πάλι, όπου, μαζί με υβριστικά και απειλητικά συνθήματα (!), να προειδοποιούν (!!), ότι «ο επόμενος Γρηγορόπουλος βρίσκεται ανάμεσά σας» (!!!).
Και «ω του θαύματος», η αντίδραση της αριστεράς ήταν τραγική.
Όλα όσα, παραπάνω, απειλούν και εκπαραθυρώνουν την Δημοκρατία, τελικά δεν αποτελούν σημεία τριβής και σύγκρουσης της αριστεράς με το σύστημα.
Αλλά και όπως είδαμε στην πράξη, (η αριστερά), παράλληλα και σε σχετική απόσταση με όλα αυτά που διακυβεύονταν εκείνη τη στιγμή σε επίπεδο αξιών και δημοκρατίας, συνέχισε, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, το κοινοβουλευτικό της έργο (!).
Βγαίνοντας δε από την υποχρέωση να πάρει θέση στα γεγονότα, όχι, η Κ.Ο. και η ηγεσία του κόμματος, δεν έκαναν κατάληψη στη βουλή.
Δεν έχουν ακόμη αποκλεισμένη την ΓΑΔΑ, το Υπ. Προ.Πο.
Δεν απαίτησαν την παραίτηση της κυβέρνησης ή έστω του υπουργού της.
Δεν απαίτησαν τα αυτονόητα.
Δεν έβαλαν μπροστά το κορμί τους, αν μη τι άλλο, για να μην επαναληφθούν όλα αυτά.
Δεν απείλησαν με «λιντσάρισμα λ.χ.» τον Παπουτσή. Δεν…
Με μια χλιαρή, στα πλαίσια του «κοινοβουλευτικού πολιτισμού», διαμαρτυρία, η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε απλά την ευκαιρία, στον Παπουτσή να …τους μααλώώσει, γιατί δεν συμμαζεύονται….
Και το κατάπιαν, πρώτα οι κοινοβουλευτικοί.
Το ‘φαγε η ηγεσία του κόμματος.
Το ‘φαγε και δεν μίλησε η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση, οι συνιστώσες του.
Την έφαγε την αντιδημοκρατική τσεκουριά και η Ανταρσυα αλλά και οι υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με μια λογική του: «χτυπούν το γείτονα και όχι εμένα»....
…………………………………………
Η Δημοκρατία και η πολιτική ανοχή, έχει προσπεράσει προ πολλού τα όρια της επικινδυνότητας, για την κοινωνία και το λαό.
Όσο κάποιοι θα βολεύονται με τις βουλευτικές «τζιριτζάντζουλες».
Όσο κάποιοι θα ολοκληρώνουν τις πολιτικές τους αγωνίες, στα πλαίσια των κομματικών ισορροπιών και αντιπαραθέσεων, σφιχταγκαλιασμένοι με την κομματική καρέκλα, τόσο θα συνεχίζει, (παράλληλα με την καπήλευση και το φρενάρισμα της αριστεράς και των λαϊκών συμφερόντων, από την κλίκα (μπίζνα) του Περισσού), θα συνεχίζει να καταλαμβάνει ζωτικό πολιτικό χώρο, το «χρυσό» αυγό του φιδιού.
Όλο και περισσότερο θα ποινικοποιείται η καθημερινότητα του μέσου πολίτη.
Όλο και περισσότερο θα βυθιζόμαστε σε ένα φασιστικό περιβάλλον.

Οι Μιχαλολιάκοι… είναι απλά η ένδειξη……

Δράμα : 23. 01. 2011

 tvx