"ένας φακός χωρίς μπαταρίες μέσα σε ανθρακορυχείο"

Στο σημείο αυτό πρέπει να ομολογήσω οτι πριν λίγες μέρες, βρισκόμενος για λίγα δευτερόλεπτα εκτός ελέγχου, έριξα μια δυνατή μπουνιά στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Αν και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη μυική δύναμη, αυτόματα πετάχτηκαν διάφανες φλέβες νερού στο τζάμι και ρωτάω λοιπόν, τι είναι η τρέλα τι είναι το αμόκ. 

Μεγάλωσα στο πιο συντηρητικό νησί της ελλάδος στατιστικά. Λίγο πριν μπει κανείς στο λιμάνι της Σαλαμίνας θα συναντήσει δεξιά του ένα μικρό κι ασήμαντο νησάκι. Ο Άγιος Γιώργης κατά τύχη δε λέγεται μικρή Σπιναλόγκα, κατά τύχη δε λέγεται μικρή Λέρος, και ποτέ δεν έχει πρωταγωνιστήσει σε κάποιο ντοκιμαντέρ. Όμως για 100 περίπου χρόνια και μέχρι το 1947 λειτουργούσε ως χώρος καραντίνας ανθρώπων με κρούσματα χολέρας και αργότερα, αλλάζοντας χρήση, έγινε χώρος αποθήκευσης των τρελών της πρωτεύουσας.
Σήμερα μισογκρεμισμένα σπίτια κρύβουν στους σοβάδες τους τις ιαχές ενός βασανιστικού εγκλεισμού. Οι ντόπιοι ακόμη τους θυμούνται από απέναντι να περιφέρονται σα ζόμπι γυμνοί και πεινασμένοι, να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια κι άλλες φορές να χαιρετούν νοσταλγικά. Mάλιστα, ένας νεαρός κάτω στο μώλο κρατούσε συχνά ένα κουβά στα χέρια του. Τον γέμιζε από τη δεξιά πλευρά του μώλου και τον άδειαζε στην αριστερή χωρίς σταματημό. Έχυνε τη θάλασσα αριστερά λέει για να ξεφύγει απ' την άλλη. Θα τη θυμάστε άραγε αυτή την ιστορία όταν περάσετε κάποτε από κει; 

Τι είναι άραγε η σχιζοφρένεια αν όχι ένα πείσμα; μια πίστη στο αδύνατο μέσα σε μια κοινωνία που αναπαράγει καθημερινά τα ασφυκτικά όρια του δυνατού και επιθυμητού; θυμάμαι πριν χρόνια που περπατούσα με την θ. ώσπου ξαφνικά μου αφήνει το χέρι και χωρίς να κοιτάει δεξιά ή αριστερά άρχισε να διασχίζει τη λεωφόρο διαγωνίως, λες και δεν υπήρχαν αυτοκίνητα που έκαναν πανικόβλητα ελιγμούς για να την αποφύγουν, λες και ζούσε ένα παράλληλο γαλήνιο σύμπαν χωρίς αυτοκίνητα τριγύρω ή μήπως γνώριζε πως τελικά θα την απέφευγαν όλα; είναι η σχιζοφρένεια, όπως την αποκαλούνε, κάποιο είδος κρυφής μελλοντολογίας; αυτό που ξέρω είναι οτι δεν την ακολούθησα παρά μόνο όταν πήγα στη διάβαση των πεζών και περίμενα το φανάρι τρομαγμένος.

Σκέφτομαι οτι οι τρελοί υπάρχουν για να νιώθουν υγιείς όλοι οι υποταγμένοι μέσα στον παραλογισμό της κερδοφορίας. Ποιος ξέρει, ίσως οι τρελοί να γεννιούνται από τα λεπτά βότσαλα που δεν έκαναν γκελ στη θάλασσα όταν πετάχτηκαν από κάποια παιδιά. Δε γκελάρουν όλοι οι άνθρωποι. Στο μέλλον ίσως δημιουργηθούν οι ιδανικές συνθήκες για να ζήσει ένας ψυχικα ασθενής, ίσως όλη η κοινωνία δομηθεί επάνω του. Άσε που μπορεί να χορηγούν και χάπια που θα γιατρεύουν τον βιολογικό συντηρητισμό του υγιή και θα προκαλούν διάφορα επιθυμητά είδη ψυχικής διαταραχής. Ποιος το γαμάει όμως το μέλλον τώρα.

Θυμάμαι επίσης χρόνια πριν το θοδωρή που πέρναγε απ' τη δουλειά τα μεσημέρια και μίλαγε άπταιστα τα ακαταλαβίστικα με έναν ξέφρενο ρυθμό. Και τον γιάννη που περπατούσε ανάποδα κατά μήκος της παραλίας προκαλώντας τη χλεύη των περαστικών. Ένα βράδυ έβαλε φωτιά στο σπίτι του κι από τότε τον χάσαμε από τη γειτονιά. Μάλλον σε κάποιο ψυχιατρείο θα βρίσκεται τώρα, σε μια γωνιά να παραληρεί περιτριγυρισμένος από βόμβους μαύρων μυγών. Μήπως τα παραλέω; Μάλλον δε γνωρίζεται πως ο διευθυντής του ΨΝΑ-Δαφνί είναι δηλωμένος χρυσαυγίτης. Μάλλον δε γνωρίζεται οτι στη κλινική Σινούρι κάνουνε ακόμα ηλεκτροσόκ στους ασθενείς. Μη νομίζεις βέβαια, το ονομάζουν ηλεκτροσπασμοθεραπεία κι έτσι όλοι βολευόμαστε.

Κι εγώ ακόμη, που δεν έχω λεφτά να φτιάξω το τζάμι του αυτοκινήτου, κι είμαι αναγκασμένος να οδηγώ με τις διάφανες φλέβες νερού -ή μήπως μοιάζει με γενεαλογικό δέντρο;-, όποιον γνωστό συναντάω προφανώς δε του λέω οτι το έσπασα εγώ. Πάντα υπάρχει τριγύρω ένας ψυχωτικός να σου πετάξει μία πέτρα χωρίς λόγο στο δρόμο. Βλέπεις οι τρελοί καταχωνιάζουν για τα καλά τη φτήνια μας. Ο δικός τους αποκλεισμός θα τακτοποιεί για πάντα τη δικιά μας ακοσμία εως ότου καταπιούν όλη τη θάλασσα τα ψάρια κι έτσι το σκάσουμε από δω.

http://toportatif.blogspot.com/2011/09/blog-post_22.html