Καθώς αυτό που αποκαλείται τα τελευταία χρόνια “κρίση” βαθαίνει τις χαρακιές της στις ζωές μας, η μέρα μας ξεκινά και τελειώνει ακτινοβολώντας απελπισία. Διστάζουμε ν’ αναγνώσουμε τις ειδήσεις της ημέρας, στο φόβο πως κάποια στιγμή θα συμπεριλάβουν κι εμάς ή τους δικούς μας στη λίστα των αστέγων, των ανέργων, των αυτοχείρων • αυτών που δεν μπορούν πια να πιαστούν από πουθενά και από τίποτα. Ζώντας μεσ’ το φόβο, το μόνο που μας απέμεινε είναι να ονειρευόμαστε, ν’ αναζητούμε απεγνωσμένα μια χαραμάδα ελπίδας ή να παραδινόμαστε στην απάθεια και τη λογική του “τίποτα δεν αλλάζει”, περιμένοντας πως κάποια μέρα “θα περάσει η μπόρα”, είτε να ελπίζουμε σε έναν κοινωνικό ξεσηκωμό που θα συμπαρασύρει και το δικό μας ενθουσιασμό, τη δική μας δημιουργική διάθεση • που θα μας βοηθήσει να σηκωθούμε πάλι στα πόδια μας επαναφέροντας τα προτάγματά μας στο προσκήνιο.
Τριγυρνώντας στους δρόμους της πόλης, συζητώντας με γνωστούς και άγνωστους, ή απλώς κοιτάζοντας τους ανθρώπους, το νιώθεις πλέον στον αέρα. Σ’ αυτή τη χώρα κανείς πια δεν γελάει. Δεν υπάρχει στιγμή ηρεμίας ή, έστω, ανακούφισης. Δεν υπάρχει χαρά. Η οργή έχει παραφουσκώσει μέσα σε μια χύτρα ανοχής, που δεν αντέχει άλλο. Οι άνθρωποι αυτής της χώρας δεν αντέχουν να παίζουν το ρόλο της βαλβίδας αποσυμπίεσης επωμιζόμενοι την πολιτική, ιδεολογική, οικονομική και ηθική χρεοκοπία της φιλελεύθερης ολιγαρχίας. Δεν ζητείται πια λύση, ζητείται αφορμή. Ακόμη και η καθοδηγούμενη τάση για ανεύρεση ή κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, είτε αυτοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε μετανάστες, είτε η “κακιά” Τρόικα, είτε μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα, φαίνεται να εξασθενεί στο εσωτερικό της κοινωνίας, περιοριζόμενη σε ιδιαίτερα επιρρεπείς στη χειραγώγηση ομάδες πληθυσμού, στις οποίες είναι βαθιά ριζωμένη η αντίληψη ότι “πάντοτε φταίει κάποιος άλλος ή κάτι” συγκεκριμένο και απτό και όχι ολόκληρο το σύστημα της εξουσίας και των αξιών της και πως, “αν οι θεσμοί λειτουργούσαν όλα θα πήγαιναν καλά”. Όμως η αλήθεια είναι ότι η “κρίση” και ό,τι βιώνουμε σήμερα είναι ακριβώς αποτέλεσμα των θεσμών και του ευρύτερου πλαισίου μέσα στο οποίο δημιουργούνται και επιβάλλονται.
Η πορεία-συγκέντρωση στην οποία καλούν συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου το Σάββατο 4 Φλεβάρη, σίγουρα δεν είναι πρόσκληση για εξέγερση. Άλλωστε η εξέγερση δεν προγραμματίζεται. Επίσης, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια από τις πολλές ψηφοθηρικές πορείες-συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται τελευταία απ’ όσους σκέφτονται με δημοσκοπικά και εκλογικά κριτήρια και ζουν προσδοκώντας μεγαλύτερα ποσοστά επί τοις εκατό . Ο αντιεξουσιαστικός χώρος ποτέ δεν συμμετείχε στο πανηγύρι της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας. Είναι μια ευκαιρία, να συναντηθούμε στο δρόμο, στον πραγματικό χώρο της δράσης και της ζωής, όλοι όσοι εναντιωνόμαστε στον καταναλωτισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσοι προτάσσουμε την αυτο-οργάνωση και αυτονομία, όσοι απορρίπτουμε την εξάρτηση μας από συντηρητικούς θεσμούς και κάθε είδους ιδεολογίες που πλασάρονται και προωθούνται ως θέσφατα, όλοι όσοι έχουμε εμπιστοσύνη στην αυτοθέσμιση της κοινωνίας στις βάσεις της ισότητας και της ελευθερίας. Όσοι βάζουμε τον έρωτα πάνω από το χρήμα, τον άνθρωπο πάνω από το κέρδος, την αποκατάσταση της αρμονίας της φύσης πάνω από την ισοπεδωτική τους ανάπτυξη. Είναι μια ευκαιρία, να γονιμοποιήσουμε το σπέρμα της κοινωνικής επανάστασης πάνω σε βάσεις αλληλεγγύης, άμεσης δημοκρατίας, ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, μακριά από γραφειοκρατίες, μηχανισμούς και ηγέτες, απορρίπτοντας κάθε δοτή αξία και νοηματοδοτώντας τις δικές μας.
Είναι η ευκαιρία να φωνάξουμε πως το σημερινό δίλημμα δεν έχει να κάνει με μέτρα ή πτώχευση, ούτε με ΠΑ.ΣΟ.Κ ή Νέα Δημοκρατία. Το σημερινό δίλημμα είναι απλό και σαφές…ή με την ελευθερία, ή με τα δεσμά. Περιμένουμε κι εσάς μαζί μας: άνεργους, άστεγους, νεόπτωχους, μετανάστες, σύγχρονους σκλάβους του κόσμου της εργασίας, φοιτητές και μαθητές. Όσους ξεχάσατε να χαμογελάτε και δεν τολμάτε να ελπίζετε. Ο φόβος είναι το μόνο πράγμα που μας κρατάει στο σκοτάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου