αφιερωμένο στον σύντροφο Σ. που μας λείπει…
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, o
ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου… Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…
Λίγα σκόρπια λόγια, λίγες ανάκατες λέξεις για εκείνο το ξημέρωμα της
9ης Γενάρη 2013 που 92 σύντροφοι και συντρόφισσες καταστήσαμε το
«αδιανόητο» σε χειροπιαστή πραγματικότητα.
Για εκείνο το ξημέρωμα που το
ξυπνητήρι δεν ήχησε σαν καταναγκασμός αλλά σαν προσκλητήριο για την
επιβεβαίωση της κυριολεξίας των ιδεών μας, των πράξεων μας, της ίδιας
της ζωής μας.
Για εκείνα τα γοργά βήματα προς τη Βίλα Αμαλίας που τα
κάναμε σχεδόν χωρίς να πατάμε στο έδαφος. Για την ευχαρίστηση που
γεμίσαμε μόλις αντιληφθήκαμε ότι ναι τα καταφέραμε να πιάσουμε στον ύπνο
τους ένοπλους φρουρούς της αστικής νομιμότητας.
Για την ικανοποίηση που
νοιώσαμε εκείνες τις 2 ώρες που βρεθήκαμε και πάλι μέσα στο Μεγάλο
Σπίτι του Κινήματος.
Για τα γρυλίσματα των ματατζήδων και των δελτάδων
μόλις συνειδητοποίησαν το κάζο που είχαν πάθει και το οποίο προσπάθησαν
να επουλώσουν με ότι είχαν πάνω τους και μέσα τους από βρισιές,
απέλπιδες κλωτσιές στις πόρτες, δακρυγόνα και ασφυξιογόνα.
Για τις
καθαρές κουβέντες που τους ειπώνονταν και σίγουρα θα τις θυμούνται για
όλη την υπόλοιπη δολοφονική σταδιοδρομία τους: άντε γεια, εδώ είναι το σπίτι μας, πάρτε τηλέφωνο τον Δένδια, χαιρετίσματα στον Παναγιώταρο.
Για την αμηχανία που διακρίνονταν κάτω από τις κουκούλες των
ρόμποκοπ-εκαμιτών.
Για τις συντροφικές αλυσίδες μας, τα αδιάκοπα
συνθήματα μας, τα καθαρά βλέμματα μας, τα χαμόγελα μας, τις υψωμένες
γροθιές μας προς τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες που βρέθηκαν
κοντά μας όταν το κράτος των αφεντικών μας αιχμαλώτισε και μας στοίβαξε
στις κλούβες του.
Για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατέλαβαν
τα γραφεία της πιο ξεφτιλισμένης εκδοχής της κυβερνώσας «αριστεράς».
Για την αυθόρμητη συγκέντρωση στο υπουργείο οικονομικών και τη ματαίωση
της φιέστας του ρέιντζερ πρωθυπουργού.
Για τη θλίψη στο άκουσμα της
εκδικητικής εισβολής στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά.
Για
εκείνα τα μερόνυχτα στη γ.α.δ.α που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε, ακόμα
και αυτή η κτιριακή επιτομή της Εξουσίας, μια δική μας προσωρινή
κατάληψη.
Για τ’ αστεία μας και τους χαβαλέδες μας που τους
δημιουργούσαν εκνευρισμό.
Για το αντιφέγγισμα απ’ τα φώτα της Μητρόπολης
πάνω στα θολά τζάμια των κρατητηρίων.
Για τη μασίφ και περήφανη στάση
μας μπροστά σε ένστολους και ασφαλίτες, σε ανακριτές και εισαγγελείς.
Για τη χαρά στο άκουσμα κάθε κίνησης αλληλεγγύης που πραγματωνόταν εκτός
των τειχών.
Για τους δικηγόρους που με ανιδιοτέλεια στάθηκαν στο πλάι
μας.
Για όλους εμάς, αναρχικούς και κομμουνιστές, αυτόνομους και
αντιεξουσιαστές, αδέσποτους και ανέστιους, τρελαμένους και
σαλταρισμένους, αλάνια και μάγκισσες, «παλιούς» και «νέους», ίσους και
διαφορετικούς.
Για τις πολλές χιλιάδες των ανδρών και των γυναικών του
κόσμου της Αντίστασης και του Αγώνα που στις 12 Γενάρη 2013 γράψανε
ιστορία.
Για την ατάκα συγκρατούμενου συντρόφου στο άκουσμα του μεγέθους
αυτής της ανθρωπόπλημμύρας: το φυτίλι ποτέ δεν βλέπει την έκρηξη.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για όλους τους λόγους του κόσμου, να
μην κάνουμε βήμα πίσω, να μην υποχωρήσουμε, να μην απογοητευτούμε, να
μην λιγοψυχίσουμε, να συνεχίσουμε να ζούμε και ν’ αγωνιζόμαστε με
αξιοπρέπεια ενάντια στην χούντα της εποχής μας, για τον δικό μας κόσμο,
για τους δικούς μας κόσμους, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.
Γιατί
ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.
Γιατί ότι είπαμε ισχύει.
Γιατί όπως λέει και ένα παλιό βιλιώτικο άσμα: …Η δύναμη είσαι εσύ, η
δύναμη είναι μέσα σου, νιώσε ξεχειλίζει από τη θέλησή σου, ζήσε τη ζωή
σου μας εσύ τη θέλεις, η μόνη εξουσία είναι ο εαυτός σου, μαζί μπορούμε
να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να διώξουμε το όραμα του τέλους, που
φαίνεται πολύ κοντά, μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι, σαν
άνθρωποι περήφανοι και άνθρωποι ελεύθεροι, μπορούμε να γκρεμίσουμε τον
τοίχο και να δούμε, μια ολόκληρη ζωή χαράς που μας περιμένει…
1 από τους 92 από τους 10.000 από τους…
από τα σωθικά της Μητρόπολης 17.1.13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου