Επιτέλους η Αριστερά να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας

Οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι, αλλά και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, το κοινωνικό κράτος, η παιδεία και η υγεία δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από καταβολής του ελληνικού κράτους, τουλάχιστον σε μη πολεμικές περιόδους.

Όμως οι αντιδράσεις του κόσμου της εργασίας με τις εν γένει κινητοποιήσεις τους δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις. Το συνδικαλιστικό κίνημα με τα χρόνια προβλήματα της κομματικής εξάρτησης, των πελατειακών σχέσεων με κυβερνήσεις και εργοδοσία και του παραταξιακού εμφυλίου του δείχνει έντονη ανεπάρκεια να ανταποκριθεί στις αγωνίες των ανθρώπων που εκπροσωπεί.

Σε παράλληλη τροχιά, αλληλοτροφοδοτούμενης κατεύθυνσης με το σ.κ. βρίσκεται η αριστερά. Το ΚΚΕ, ακόμα και σε αυτή την τρομερή επίθεση των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, εξακολουθεί να τραβά το μοναχικό του δρόμο, ένα δρόμο που ταυτόχρονα παραπέμπει, άγνωστο πώς θα επιτευχθεί, σ’ ένα ζητούμενο... παράδεισο.
Η δική μας αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες εκφάνσεις της από τις ομάδες πρωτοβουλίας έως τις εξωκοινοβουλευτικές συγκροτήσεις, βιώνουν τα δικά τους προβλήματα, προσφέροντας, σε τελευταία ανάλυση, τη δυνατότητα στο ΠΑΣΟΚ και στις πολιτικές δυνάμεις του Μνημονίου να αισθάνονται ικανοποιημένοι ότι δεν έχουν σοβαρές αντιστάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο κρίσιμο διάστημα του Αυγούστου, βρισκόταν, ως ένα βαθμό, σε θερινή ραστώνη. Το αποτέλεσμα ήταν η σύγχυση του κόσμου της αριστεράς, αλλά και των ανθρώπων που προέρχονται –κυρίως– από το ΠΑΣΟΚ οι οποίοι διαφωνούν με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του κόμματός τους. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει και άλλες κρίσιμες στιγμές πως είναι πιο σώφρων, πιο αποφασισμένος και πιο μαχητικός από την ηγεσία του. Όμως αυτό δεν γίνεται να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο σύνολό του, έχει ακόμα –έστω και ελάχιστο– χρόνο για να διαμορφώσει μια συμβατή με τις ανάγκες της κοινωνίας κατάσταση. Τέτοια που να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τον κόσμο που την θέλει και την παρακολουθεί.
/www.epohi.gr