Γιατί χαίρεται ο Γιώργος και χαμογελά, πατέρα; Γιατί έχει χρόνο και όρεξη να επιδίδεται σε θαλάσσια σπορ, να κολυμπά αμέριμνος στις παραλίες, να ταξιδεύει με κάθε ευκαιρία στο εξωτερικό, να εφευρίσκει τέταρτους και πέμπτους δρόμους, να σχεδιάζει οβάλ Μαξίμου, να απολαμβάνει τους λιβανωτούς του Όλι Ρεν και να υποδέχεται ηλιοκαμένος τον αδελφό και στρατηγικό του σύμμαχο Νετανιάχου στην Αθήνα; Γιατί τέλος πάντων δεν αγχώνεται όσο πρέπει, αν όχι με το θερμό φθινόπωρο και τον καυτό χειμώνα που προαναγγέλλεται, τουλάχιστον με τις επικείμενες εκλογές, οι οποίες -χοπ- θα είναι το άλμα προς την αρχή του τέλους της πολιτικής του Μνημονίου;
ΜΗΠΩΣ έχει άγνοια κινδύνου; Μπορεί και να έχει, αφού η υπεροψία αυτού του είδους απαντάται στην πανίδα της εξουσίας, ιδιαίτερα της εξουσίας του ενός ανδρός, που τον αποκαλούν μάλιστα οι Financial Times ο άνθρωπός μας στην Αθήνα! Έχει και λόγους όμως ο πρωθυπουργός για να το παίζει, και ο μήνας έχει εννιά". Το ΠΑΣΟΚ έχει καταστεί εκ των πραγμάτων την εποχή αυτή ένα είδος ελληνικού Μπάαθ -ένα κόμμα, μια στρατηγική, ένας αρχηγός, μια ομάδα. Το στηρίζουν πλείστες όσες δυνάμεις, άλλες ντροπαλά κι άλλες ανοιχτά, διαθέτει τις ισχυρές πλάτες των ισχυρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ενώ οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δίνουν μια εικόνα "αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του". Όσες δεν έχουν αναλάβει το θεάρεστο έργο να στηρίζουν τις δύσκολες προσπάθειες της τρόικας επί εχθρικού εδάφους.
ΕΞΗΓΟΥΜΑΣΤΕ. Ο Σαμαράς έχει πετάξει από καιρό την μπάλα στην κερκίδα και κανένας δεν τρέχει να τη μαζέψει. Συμπιεσμένος ανάμεσα σε έναν παλαιοδεξιό λαϊκισμό και σε ένα νεοκατοχικό Μνημόνιο, χάνει συνεχώς βάρος -πολιτικό εννοείται- κι έχει καταντήσει τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη σκιά του εαυτού της, που σαλεύει κυρίως για να προγράψει και να διαγράψει. Η Ντόρα έχει απλώσει πάνω από το ΠΑΣΟΚ ένα πέπλο προστασίας, γεμάτη τρυφερή κατανόηση για το δύσκολο έργο του Παπανδρέου και το ακόμα δυσκολότερο έργο της τρόικας. Ο Κουβέλης... no comments, γιατί υπάρχει και ένα ήθος τέλος πάντων στην αριστερά, δεν θα ρίξουμε όλα στο Καμίνη. Και τον ΛΑΟΣ στηρίζει - στηρίζει - στηρίζει...
ΤΙ ΜΕΝΕΙ; Ο πολιτικός αυτισμός των ιθυνόντων του ΚΚΕ, που επιδιώκουν, κυκλωμένοι από εχθρούς και ρεφορμιστές, ένα καθαρούτσικο κίνημα, από μια καθαρούτσικη οργάνωση, με καθαρούτσικες θέσεις κατάργησης του Μνημονίου με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Και η λεγόμενη εντεύθεν αριστερά, που αναζητά ακόμα με τους νέους μουσικούς και μαέστρους της τα πιο όμορφα τραγούδια της, μένοντας για την ώρα στο νοσταλγικό και αξέχαστο: "αχ τι κακό, αχ τι κακό, μέσα στη Φορντ ένα βράδυ μαγικό... έχασα κάτι που το είχα φυλαχτό".
ΣΥΝΕΠΩΣ όσοι περίμεναν ότι το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει κάπως έτσι, επειδή ο κύριος Φούφουτος της τρόικας θα πατήσει το κουμπί του ελληνικού φιλότιμου ή επειδή τα ίδια τα μέτρα είναι τόσο σκληρά που θα προκαλέσουν αυτομάτως κοινωνικές θύελλες και πολιτικούς τυφώνες, πρέπει να το ξανασκεφτούν. Η κίνηση που παρατηρείται αυτή τη στιγμή στην επιφάνεια τουλάχιστον του πολιτικού σκηνικού -τι γίνεται παρακάτω είναι άλλη ιστορία, που θέλει άλλου είδους βουτιές...- είναι η ενίσχυση του μνημονιακού πολιτικού πόλου, η άτυπη δημιουργία ενός μνημονιακού μπλοκ, η συμπαράταξη των πιο ετερόκλητων δυνάμεων για τη στήριξη και την επιβολή του Μνημονίου και των εντολών της τρόικας. Αντί δηλαδή να βλέπουμε τα πρώτα έστω βήματα μιας συμμαχίας, ενός μετώπου, κατά του Μνημονίου, βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας η Συμμαχία του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ - Μπάαθ και οι άλλες μνημονιακές δυνάμεις...
ΑΠΟ ΠΟΥ λοιπόν να αντλήσει αισιοδοξία ο άνθρωπος που βλέπει στο πρόσωπο της τρόικας τη σύγχρονη κατοχή και στις σελίδες του Μνημονίου τη Χάρτα της υποδούλωσης; Φυγή προς τα κάτω, είναι η μόνη διαθέσιμη απάντηση. Φυγή προς τον κόσμο που υποφέρει, προς τα μικρά και μεγάλα κινήματα, προς τις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις, προς τα αγωνιώδη ερωτήματα όσων χάνουν το εισόδημα, τη δουλειά, το μαγαζί τους, προς την επιθυμία εκατομμυρίων κάτι να γίνει, κάπου να ακουμπήσουν, κάπως να πειστούν ότι μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται από τους κυρίους μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά.
Φυγή προς τα κάτω είπαμε όμως. Όχι διαφυγή προς τα πάνω, που φαίνεται ευκολότερη, αλλά οδηγεί στην αγκαλιά του τίποτε...
απο την Αυγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου