Τσουπ! ....ο ελεγκτης.

Χασαμε το λεωφορειο της ζωης,
και περιμενουμε στη σταση,
με σκυμενο κεφαλι και χαμηλωμενο βλεμμα.
Ακομα και καποιες φορες,
που μπορεσαμε να επιβιβασθουμε,
μας κατεβασε ο ελεγκτης.

Μας κατεβασε λεει...
γιατι κανανε πολυ θορυβο...τα ονειρα μας
και χαλαγαμε την ησυχια των αλλων επιβατων!

Εξαλου οπως μας ειπε δεν ειχαμε εισητηριο.
Μα εμεις δεν ξεραμε οτι χρειαζονταν.

Οταν εισαι 18 τι να το κανεις το εισητηριο;
Ποιος ελεγκτης θα τολμουσε
να ελεγξει τα ονειρα μας!!!

Περνωντας ο καιρος
τα ονειρα μας
παψαν να κανουν τοση φασαρια.
( θα κουραστηκαν μαλλον ),
και μας αφησαν καποιες φορες ν'ανεβουμε.
Αλλα στην επομενη σταση..τσουπ ο ελεγκτης!

Ναι, μα τωρα εχουμε εισητηριο!
Μας επεισαν οτι χωρις εισητηριο δεν πας πουθενα.

Μονο που το εισητηριο αυτο,
οπως μας ειπε ο κ.ελεγκτης...
δεν ηταν για τη δικη τους διαδρομη.
Δεν ταιριαζε με τα εισητηρια
που κρατουσαν
στα χερια τους οι αλλοι επιβατες.

Μα καλα, ολα τριγυρω αλλαζουν
και μονο αυτος ο ελεγκτης παραμενει ιδιος;
Με το ιδιο γκρι σακακι,το αυστηρο υφος
και το ειρωνικο χαμογελο.


Με τρομαζει!!!

Περνωντας κι'αλλο τα χρονια,
τα ονειρα μας
ησυχασαν τελειως.
Μοιαζαμε πια με τους αλλους επιβατες.
Κουρασμενοι,γερασμενοι....
μα με ενα εισητηριο στα χερια,
αυτη τη φορα...
ιδιο με το δικο τους!!!

Μονο,
που τωρα πια...
Δεν ειχαμε που να παμε........