Ξύπνησα πρωί από το θόρυβο. Πολύς θόρυβος. Φασαρία. Πολύ φασαρία. Οι λέξεις είχανε ξεσηκωθεί. Ακόμα και κάποιες που τις έβλεπα καιρό τώρα να ξεψυχάνε. Ραγισμένες, σπασμένες, χάρτινες, ανάπηρες. Καμιά φορά που άκουγα το μουγκρητό τους και αναθαρρούσα με διαβεβαίωναν οι ...ειδικοί, ότι να ...απλά είναι ο επιθανάτιος ρόγχος τους. Μη δίνεις σημασία, μου έλεγαν.
Κι αυτές τις ξέπνοες, τις ετοιμοθάνατες, τις ευνουχισμένες, τις άοπλες, τις ηττημένες, να τις βλέπεις αχάρακτα, να γίνονται έφηβες, κοπελούδες, ξαναμμένες, γυαλιστερές, με το γυλιό τους στον ώμο, με το όπλο τους καλογυαλισμένο, να με σέρνουν στη Πλατεία.
Τι έγινε κορίτσια τις ρωτάω και πάω να τις χαϊδολογήσω, να τις καλοπιάσω έτσι για να ξανατακτοποιηθούν στις γραμμές, στους χάρτες, στα ...τοπογραφικά της οθόνης μου.
Εμείς, μου αντιγυρίζουν με θράσος, δεν μένουμε άλλο μέσα σε αυτο το γυαλί. Θα είμαστε ΕΚΕΙ. Αν θέλεις έλα...
Κι ανοίγουν τη ...πόρτα και ...φεύγουν. Μα τους ...φωνάζω την ώρα που τρέχω ξοπίσω τους κυνηγώντας τες, αφού- έγραψε η τσούλα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε. Δεν γύρισαν καν να μου ρίξουν ένα βλέμμα...
Κι έτσι τα ...λέμε ΕΚΕΙ.
Ενα υπεροχο κειμενο απο την ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου