Από τη στιγμή που άρχισε το θρίλερ «Ελλάδα-ελεύθερη πτώση» παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο την απέχθεια που υπάρχει μεταξύ κυβερνώντων και λαού αλλού την απαξίωση ίσως και απέχθεια σε πολλές περιπτώσεις κατηγοριών πολιτών μεταξύ τους.
Παλιότερα πίστευα πως το πρώτο βραβείο αγανάκτησης πολιτών έναντι συγκεκριμένου κλάδου παίρνουν γιατροί και δικηγόροι. Μέσα στο γενικό χαμό όμως φαίνεται πως την έχουν σκαπουλάρει από τη πρώτη θέση. Θες γιατί χιλιάδες κόσμος τρέχει στα δικηγορικά γραφεία για να σώσει σπίτια και περιουσίες από τα τραπεζικά θηρία, θες γιατί οι ασθένειες αυξάνονται ταχύτατα λόγω του θεού άγχους που τρώει τα συκώτια, μάλλον οι δυο ευγενείς κατηγορίες προς το παρόν είναι μεν υπό εξέταση αλλά και χρήσιμες (το μαζεύει δηλαδή ακόμα ο φουκαράς το κομπόδεμα για το φακελάκι του γιατρού και του δικηγόρου)
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι απεργίες - αγρότες και φορτηγατζήδες και μέσα μαζικής μεταφοράς- κι εκεί άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες «έντονες» κορώνες για να μη πω εντελώς λαϊκά «γαμοσταυρίδια» για βαρόνους, κλίκες, λαμόγια, κλπ κλπ.
Γρήγορα όμως τους ξεχάσαμε κι αυτούς και με το ξέσπασμα του μνημονίου όπου αρχίσαμε όλοι να χάνουμε το μπούσουλα περήφανα κατέκτησε τη πρώτη θέση η ευγενής κατηγορία των δημοσίων υπαλλήλων. Εκεί πλέον χιλιάδες μισθοσυντήρητοι «ιδιωτικοί» ενώ ένοιωθαν το έδαφος να φεύγει και για του λόγου τους, φωνάζανε κι ένα μπράβο για τους κηφήνες που τους κόβουν επί τέλους τα προνόμια.
Νόμιζα πως στη γενική αντιπάθεια και απαξίωση θα κράταγαν για πολύ τη πρώτη θέση, παρόλο που η απεργία στο δημόσιο τομέα είναι η μόνη που δεν προκάλεσε ποτέ επανάσταση, γιατί πολύ απλά και τις ημέρες που δεν ήταν απεργία έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργούσε το δημόσιο και οι πολίτες ήταν μέσα στη ταλαιπωρία (είδατε την είπα κι εγώ τη κακία μου...)
Όμως όλα αυτά έσβησαν σήμερα με την απεργία των ταξιτζήδων. Πρώτη φορά είδα πολίτες πρόθυμους να ντυθούν ΜΑΤ (!!) και να κατέβουν να διαλύσουν τους ταξιτζήδες. Αγαπητοί ταρίφες, δυστυχώς, κάτι τρέχει πολύ άσχημο στο βασίλειό σας γιατί ψάχνω από το πρωί να βρω έστω και μια καλή κουβέντα από απλούς πολίτες και δεν βρίσκω (δεν μιλάω για τα γνωστά επαγγελματικά στελέχη του συνδικαλισμού που απλά κάνουν τη δουλειά τους και οι οποίοι αν χρειαστεί μπορούν να ισχυριστούν πως οι γάιδαροι πετάνε).
Τελικά η ελληνική κοινωνία είναι μέσα της βαθιά πολύ πιο κατεστραμμένη από ότι φανταζόμαστε. Σε ένα κράτος αυθαίρετο, που λειτουργούσε όπως νάναι, χωρίς κανένα κανόνα ηθικής και αξιοπρέπειας, οι έλληνες ήμασταν τελικά απολίτιστα θηρία αποδέκτες ή συμμέτοχοι κάθε βρωμιάς, κάθε αναλγησίας, κάθε ανήθικης πρότασης, χωρίς κανένα μεγαλείο, υποταγμένοι σε μια στείρα από αξίες καθημερινότητα όπου ο πιο μάγκας έκλεβε και δούλευε τους υπόλοιπους, και οι υπόλοιποι σε ένα κράτος εντελώς απών υπέμεναν την ασυδοσία των γειτόνων καρτερικά ή μεταλλασσόντουσαν κι εκείνοι σε παρόμοια ανεύθυνα και ανήθικα στοιχεία για να επιβιώσουν.
Στη κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας μας βρισκόμαστε ανοργάνωτοι, ανίκανοι να βρούμε έναν αξιοπρεπή πολιτικό, που να νοιάζεται για την Ελλάδα, γιατί πολύ απλά μια αξιοπρεπής πολιτική δύναμη δεν δημιουργείται με το θαύμα της Παναγίας ένα πρωί καθώς θα ξυπνήσουμε. Θέλει γνώσεις, κόπο, προθυμία και ανθρώπους με αρετές και ικανότητες γύρω που να παλέψουν για καθάρισμα των «στάβλων του Αυγεία και των κόπρων του».
Οι περισσότεροι σήμερα που φωνάζουν ξύπνησαν μετά από μια πολύ μακριά νάρκη αδιαφορίας και φιλοτομαρισμού. Κάποιος τους πετάει κάτω από το κρεβάτι κι έτσι ταράζονται. Αν βρισκόντουσαν σε μια κατηγορία που δεν θα την άγγιζε το άγριο ξύπνημα ακόμα στο ροχαλητό θα ήταν. Και ο σκοπός που ξυπνάνε δεν είναι πως ξαφνικά βλέπουν το κόσμο με άλλα μάτια, ίδιοι είναι και πρόθυμοι να παραμείνουν οι φιλοτομαριστές και αδιάφοροι πολίτες απλά θέλουν πίσω την άνεση που είχαν για να είναι έτσι...
Ακόμα και τα ΜΑΤ που χιλιάδες κόσμος σήμερα βρίζει και φωνάζει φονιάδες και κάτι τέτοια, επί γενιές ολόκληρες ο καθώς πρέπει υπήκοος της Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών εικόνισμα τους είχε γιατί ήταν οι αρτιότεροι κομουνιστοφάγοι και γενικότερα ταραχοφάγοι! Οι ίδιοι οι ματατζήδες ειλικρινά θα είναι οι πρώτοι που θα τα έχουν χάσει γιατί κάνουν αυτό που δεκαετίες ολόκληρες τους ζητούσαν να κάνουν, καταστολή κάθε αντίδρασης, οπότε τώρα τι ζητούν όλοι αυτοί? Θα λένε τόσα χρόνια τα ίδια κάναμε επί όλων των κυβερνήσεων. (θυμάστε το ξύλο που έφαγαν παλιά οι συνταξιούχοι, τα γεροντάκια κανείς δεν κατέλαβε τις πλατείες για βδομάδες ως ένδειξη διαμαρτυρίας...)
Απλά ανάμεσα στην καλοζωισμένη και θρασύτατη ελίτ, και τους φτωχούς εργάτες κάθε τομέα υπήρχε η τάξη των μεσο-μικρο αστών που αλώνιζε. Αλώνιζε στη κυριολεξία. Σε όλα τα χωράφια. Απορροφώντας την ανηθικότητα της ελίτ και αποτινάζοντας μακριά την αθλιότητα της φτωχολογιάς. Όλοι οι νέο... κάτι που σήμερα ξεβολεύονται. Και δεν ξέρουν τι να μισήσουν πιο πολύ. Τους κομματάρχες τους που τους ξεπούλησαν, το γείτονα που έφαγε περισσότερα...
Χιλιάδες αξιοσέβαστοι πολίτες που δεν μπορούν να αποφασίσουν ποια είναι τελικά η πιο κατάπτυστη «η πουτάνα ή η καριόλα?»....
ΣΗΜ. Θέλω να πω έστω ένα καλό λόγο για όσους ανθρώπους μέσα από όλες τις παραπάνω κατηγορίες ασκούσαν με όποιο τρόπο μπορούσαν την εργασία τους με αξιοπρέπεια ανάμεσα στα γεράκια της ανηθικότητας. Σε κάθε χώρο υπάρχουν οι ελεύθεροι σκοπευτές εκτός φατριών. Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα....
Ο φατριασμός είναι το σώμα και το αίμα που κοινωνάνε οι περισσότεροι.
Και τώρα ακόμα νέες φατρίες ζητάνε να ακουμπήσουν, τίποτα περισσότερο.
Ισως αν κάποια στιγμή παίρναμε την απόφαση να αναβαθμίσουμε το επίπεδο αντίδρασης μας στα κακώς κείμενα, από ευτελές μαλλιοτράβηγμα της γειτονιάς σε επιθυμία για πραγματική αλλαγή στο τρόπο σκέψης μας και στις αξίες μας μπορεί και να καταφέρναμε επί τέλους να επιβραβεύσουμε όσους το αξίζουν και να στείλουμε στο περιθώριο της ιστορίας τους προδότες.
Έχεις δίκιο αναρχογατούλη στο σύνολο των επισημάνσεών σου. Δεν πρέπει όμως να πέσουμε κι εμείς που καταφέραμε να μη ταπεινωθούμε τόσο πολύ και να μείνουμε λίγο όρθιοι, όσο το καταφέραμε κι αυτό, να πέσουμε στο ίδιο λάθος. Τώρα που τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και οι μύθοι αποκαλύφθηκαν πρέπει αυτούς τους ανθρώπους να μπορέσουμε να τους προσεγγίσουμε, να τους εξηγήσουμε, να προσπαθήσουμε να καταλάβουν. Είναι δύσκολο γιατί πρέπει να απαρνηθούν ολόκληρη στάση ζωής. Με υπομονή πρέπει να ξεπεράσουν κάθε φόβο αλλά και κάθε ελπίδα πως τα πράγματα μπορούν να ξαναγίνουν όπως ήταν. Αυτοί είναι, καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι με τους οποίους πρέπει να παλέψουμε μαζί. Αυτοί πρέπει να αλλάξουν απαρνούμενοι τον προηγούμενο εαυτό τους. Κι εκεί έχουμε έναν αυξημένο ρόλο και μια αυξημένη ευθύνη νομίζω. Αλλιώς ας τα λέμε μεταξύ μας και ας καμαρώνουμε με την αδιάφθορη, ακεραία και ατσαλάκωτη επαναστατική μας στάση. Είναι δύσκολο αλλά αναγκαίο κατά τη γνώμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή