Οι πρώην καπνιστές
και οι πρώην αριστεροί που εγκατέλειψαν τις παράγκες...
Το πρόβλημα είναι πως στη πρώτη κατηγορία οι ανήκοντες, αποχωρώντας όντως βρήκαν την υγειά τους και όχι μόνο, δεν ένοιωσαν καμιά ανάγκη να εξαρτηθούν από κάτι άλλο γιατί η αποχώρησή τους πρώτα από όλα ήταν μια επιλογή του να μην έχουν να κάνουν πλέον με κάτι που είχαν αποφασίσει πως είναι άχρηστο και επικίνδυνο και το καταδίκασαν ρητά.
Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι λιγάκι πιο πολύπλοκα... , ο ανένταχτος πλέον πρώην αριστερός δεν έχει αποφασίσει πως οι ιδέες που πίστευε είναι δηλητηριώδεις και καταδικασμένες, αλλά δεν αντέχει άλλο τους ανόητους που τις διαχειρίζονται. Στην ουσία δεν καταδικάζει το τσιγάρο του, απλά κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως του το πλασσάρουν σκάρτο και νοθευμένο. Η για να το πάμε ακόμα πιο πέρα ανακαλύπτει πως οι εποχές ίσως χρειάζονται κι ένα νέο είδος καπνού.
Κόβοντας λοιπόν τη βλαβερή συνήθεια να είναι ένα κουφό και πειθήνιο κομματόσκυλο, βρίσκεται αντιμέτωπος με δυο εχθρικά στρατόπεδα. Ενα είναι οι πρώην σύντροφοι, οι οποίοι με την αποχώρησή του τον βάζουν κατ΄ευθεία στη λίστα των αντιπάλων και δεν θέλουν σκοτίζονται και ιδιαίτερα να καταλάβουν γιατί ο μέχρι πρότινος σύντροφος έφυγε και παραμένουν προσκολλημένοι σε όλα εκείνα που τον απώθησαν και το άλλο φυσικά είναι οι αντίπαλοι πολιτικοί χώροι στους οποίους ποτέ δεν ανήκε και ουτε θέλει να ανήκει γιατί δεν μοιράζεται τις ιδέες τους. Εννοείται πως στη κατηγορία των πρώην που αναφέρω σε αυτό το κείμενο δεν συμπεριλαμβάνονται οι πρώην αριστεροί οι οποίοι απλά βολεύτηκαν κάπου και ονόμσαν τις ιδέες τους νεανικές ανοησίες.
Στην ουσία ο ανυπότακτος αριστερός, είναι ένα παιδί που έφυγε από το σπίτι του γιατί αυτό το σπίτι δεν ανταποκρινόταν πλέον στις προσδοκίες του και στα όσα είχε ονειρευτεί να φτιάξει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ενα σπίτι όπου έχει καταληφθεί από δικτατορίσκους με αραχνιασμένες ιδέες και οράματα και έχει πάρει περισσότερο τη μορφή ενορίας όπου οι περισσότεροι θεωρούν σαν υποχρέωση να πηγαίνουν στην εκκλησία. Κανείς δεν αμφισβητεί τα δόγματά της, μπαίνουν οι πιστοί ανάβουν ένα κερί και λένε απέξω κι ανακατωτά τα ευαγγέλια λαμβάνοντας το ικανοποιητικό χαμόγελο του ιεράρχη που αγκαλιάζει περήφανα το ποίμνιό του (και που φυσικά θεωρεί πως του ανήκει)
Οι άστεγοι αριστεροί είναι ένα μεγάλο κομμάτι των συνειδητοποιημένων πολιτών. Και μάλιστα ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι γιατί συνήθως στους κόλπους τους υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι ιδιαίτερα χαρισματικοί, υψηλής μόρφωσης, με πάθος και όνειρα, οι οποίοιι έχουν βγει καθαροί από βρώμικα πολιτικά παιχνίδια και έχουν ιδιαίτερη αίσθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Είναι δημοκράτες, προοδεευτικοί που αντιτάσσονται στο φασισμό κάθε μορφής και δεν είναι βολεμένοι. Δηλαδή υπάρχει μέσα σε αυτούς τους άστεγους μια φλόγα που επιμένει να κρατιέται ζωντανή. Και μια πολιτική ωριμότητα που αναπτύσσεται μέσα από αυτό το συναίσθημα ελευθερίας της σκέψης.
Επί πλέουν τέτοιου είδους άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να καθίσουν ήσυχοι. Γιατί αν η ησυχία και το βόλεμα ήταν η επιδίωξή τους και η οποιαδήποτε κομματική ομπρέλλα θα είχαν χωθεί κάπου και θα λουφάζανε όπως οι υπόλοιποι. Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μέσα στην άστεγη αριστερά υπάρχει όλη η αφρόκρεμα μιας επαναστατικότητας χαμένης από τα γερασμένα και κολλημένα μαγαζάκια. Ισως γι΄αυτό πολλοί από αυτούς κάνουν επιλογές που θεωρούνται αντιδραστικές και κατακρίνονται. Δοκιμάζουν χώρους που δεν θα έπρεπε να είναι, εκγρίνουν και απορρίπτουν κινήσεις, ιδέες και ανθρώπους ανεξάρτητα από κλισε ιδεολογικά και δημιουργούν αμνφιβολίες για την ειλικρίνεια των κινήσεών τους. Στα ελεύθερα πνεύματα υπάρχει ακόμα η αντίληψη πως ο κόσμος κιενίται και αλλάζει. Πως η ιστορία έχει μεταβολές που πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται και να ανασυντάσσεται για να τις κατανοήσει. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν παραδώσει σε κανένα Πάπα το αλάθητο και έτοιμοι να μάθουν από τα λάθη και να προχωρήσουν στις επιταγές των καιρών.
Ενα μεγάλο ποσοστό από το κίνημα του "κανένα" είναι αυτά τα αδέσποτα αγρίμια. Μαζί με τους απολιτίκ που ψάχνουν τη ταυτότητά τους, τους ιδεολογικά αντιπάλους συμπολίτες που μοιράζονται όμως τις επιπτώσης της επέλασης της μνημονιακής κυβέρνησης, τους παραδοσιακά δεξιούς ή κεντρώους ή τους εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, με όλους έχουν το ελεύθερο να επικοινωνήσουν, να μιλήσουν να ψάξουν. Στην ουσία είναι οι τελευταίοι κρίκοι που μπορούν να συνδέσουν τα ασύνδετα γιατί εμπνέονται από την ουσία της διδασκαλίας και όχι από το γράμμα του δόγματος.
Η παραδοσιακή σριστερά και τα πιστά μέλη της νοιώθουν ήσυχοι να θεωρούν αυτά τα αγρίμια αποδιοπομπαίους τράγους, να τους στολίζουν με κοσμητικα επίθετα που έχουν πλέον κουράσει τους πάντες και καταντάνε γραφικά, αλλά η αλήθεια είναι πως καθώς οι καιροί έχουν αλλάξει και γίνονται ασύληπτες αλλαγές στο παγκόσμιο χάρτη και στα μυαλά των ανθρώπων, είμαι βέβαιη πως τα αδέσποτα αγρίμια διαφόρων πρώην γερασμένων παρατάξεων που τίποτα νέο δεν έχουν επιθυμία να προσφέρουν πλεον (από ότι βλέπουμε συνεχώς) θα βρουν ένα τρόπο να δημιουργήσουν το καινούριο που τελικά αποζητά η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος του κανένα που πλάκα πλάκα έχει φτάσει να είναι το μισό εκλογικό σώμα τουλάχιστον....
Με θλίψη βλέπω ανθρώπους ικανούς και ειλικρινείς που έχουν βράσει αυγό στη καρέκλα από τις μελέτες και έχουν βγάλει κάλους τα πόδια τους να αγωνίζονται για κάτι που δεν πάει άλλο, πως μπορούν να αναλώνονται σε τόσες άσκοπες αναλύσεις για να αποδείξουν την ορθότητά τους, χωρίς να έχουν κάνει ένα βασικό ερώτημα μέσα τους, μακριά από το βλέμμα το Βούδα.... μήπως τελικά ο γάϊδαρος δεν πετάει?....
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/07/blog-post_8559.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου