Να μιλάς για δικαιώματα κρατουμένων σε εποχή που η αύξηση της εγκληματικότητας, συν η πίεση να βγει ο ανήφορος της κρίσης, έχουν αμβλύνει τα ανακλαστικά ανάλογων ανθρωπιστικών παρορμήσεων, είναι σαν να μαζεύεις νερό της βροχής με κουταλάκι του γλυκού!
Και όμως, τέτοιες ώρες το αντίβαρο του ανθρωπισμού ίσως είναι η καλύτερη άμυνα που μπορεί να ορθωθεί απέναντι σε μια διαρκώς εξαπλούμενη παρακμή. Διότι ο ανθρωπισμός δεν είναι αγαθοεργία και ελεημοσύνη από το περίσσευμα. Είναι συνείδηση και πράξη από το υστέρημα.
Ιδίως οι φυλακισμένοι, εξαιτίας του φόβου που προκαλούν σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και της προκατάληψης που ταυτίζει τη φυλακή με το τελευταίο σκαλοπάτι του εγκλήματος (οι καλοί είναι έξω!), αποτελούν την «κρίσιμη μάζα», το σοβαρότερο πειστήριο, όχι μόνο του ανθρωπισμού· αν πράγματι υπάρχει ή είναι υποκρισία για επίδειξη σε δημόσιες εμφανίσεις. Αλλά και κρίσιμων θεσμών, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη, ο σωφρονισμός· εάν όντως υφίστανται σήμερα στις φυλακές ή, μέσω των φυλακών, η κατά τα άλλα «έντιμη» κοινωνία παραδίδεται στην ευκολία -αν όχι στην ευχαρίστηση- μιας ανεξιχνίαστης εκδικητικότητας.
Είπαμε, δύσκολα πράγματα αυτά. Ιδίως τέτοιες ώρες που όλοι... ακούμε έντρομοι τα πατήματα στις σκάλες με το μάτι στο πόμολο της πόρτας, συσπειρωμένοι γύρω από το ακαταμάχητο ένστικτο της επιβίωσης. Μακάρι να ήταν η κρίση «μετωπική»: ό,τι βλέπουμε δηλαδή ή νιώθουμε από πρώτο άγγιγμα. «Φοβάμαι την ουρά!», όπως λέει αγαπητός φίλος. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον κλιμακούμενης ανησυχίας αξίζει, πιστεύω, έπαινος στην Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, η οποία («Ε» 21/7) οργάνωσε συνέντευξη ενημέρωσης για την κατάσταση στις ελληνικές φυλακές και τους φυλακισμένους, που μπήκαν και αυτοί, με όρους... μνημονίου δυσμενέστερους από εμάς τους «ελεύθερους», στη δίνη της κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου