Κανένας διάλογος, απεργία διάρκειας ΤΩΡΑ
«Με αποφάσεις του υπουργού Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων είναι δυνατή η ρύθμιση οποιασδήποτε λεπτομέρειας και ζητήματος οποιουδήποτε είδους στο αντικείμενο του παρόντος Κεφαλαίου ΙΙΙ (σ.σ. Θέματα Προσωπικού), έστω και αν εισάγονται αποκλίσεις από το παρόν σε τεχνικής φύσεως ζητήματα, προθεσμίες ή οτιδήποτε άλλο σχετικό».
Μ’ αυτή τη διάταξη, παρόμοια της οποίας ούτε η χούντα δεν τόλμησε να θεσπίσει, ο Δ. Ρέππας αναγορεύει εαυτόν σε απόλυτο δικτάτορα, αρμόδιο να ρυθμίζει με αποφάσεις του όλα τα θέματα προσλήψεων, μετατάξεων, μισθών, εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κατά παρέκκλιση ακόμα και των διατάξεων του νομοσχέδιου που ετοιμάζεται να στείλει για ψήφιση στη Βουλή!
Είναι, όμως, ακόμα μεγαλύτερο το θράσος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, που είτε συζητά να πάει σε διάλογο με τον υπουργό είτε ανακοίνωσε ότι θα πάει, αναστέλλοντας ταυτόχρονα τις σκόρπιες και ασυντόνιστες απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν εξαγγελθεί.
Τα περιθώρια στένεψαν. Η κυβέρνηση σκοπεύει να ψηφίσει το νόμο με διαδικασίες εξπρές και χρησιμοποιεί σαν φερετζέ το διάλογο, για να σπείρει σύγχυση, να αποπροσανατολίσει, να κερδίσει χρόνο και να αιφνιδιάσει μετά, όπως έκανε και με το πολυνομοσχέδιο του περασμένου Δεκέμβρη.
Ας σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ υφίστανται δεύτερο μπαράζ αντεργατικών μέτρων, τα οποία θα προστεθούν σ’ αυτά του πολυνομοσχέδιου.
Ορίζεται έτσι (άρθρο 8, παρ. 2) ότι οι διατάξεις για τις συμβάσεις, τις εργασιακές σχέσεις, το μισθολόγιο, τους κανονισμούς και κάθε συναφές θέμα προσωπικού «τίθενται σε εφαρμογή και ακολουθούνται κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε άλλης διατάξεως της κείμενης νομοθεσίας οποιασδήποτε πηγής, λόγω του κατεπείγοντος και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος που εξυπηρετείται (…) Οι διατάξεις του παρόντος κεφαλαίου κατισχύουν κάθε αντίθετης ή άλλης, γενικής ή ειδικής, διάταξης, συμφωνίας, όρου ή ρήτρας, νόμου ή κανονισμού».
Εργατικό δίκαιο, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κανονισμοί, διαγράφονται με μονοκοντυλιά. Ας δούμε τι μπαίνει στη θέση τους
Οι μετατασσόμενοι θα πληρώνονται με βάση τα προβλεπόμενα στο νέο φορέα, διατηρώντας ως τακτικές αποδοχές μόνο το βασικό μισθό, το χρονοεπίδομα και την ΑΤΑ (αν υπάρχει). Είναι δε υποχρεωμένοι να εργαστούν σε όποια θέση τοποθετηθούν, ανεξαρτήτως ειδικότητας.
Από τους 1.500 μετατασσόμενους περισσότεροι από τους μισούς (820) ανήκουν στην Κίνηση. Αρα, πάμε αμέσως σε σύντμηση και κατάργηση δρομολογίων, με αποτέλεσμα να γίνει μεγαλύτερη η ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.
Η προϊούσα ιδιωτικοποίηση φωτογραφίζεται καθαρότερα στο άρθρο 5, παρ. 1, που αναφέρει:
«κβ. Μετά από έγκριση του Υπουργού Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων ο ΟΑΣΑ δύναται να:
αα) ιδρύει ανώνυμες εταιρίες για την παροχή συγκοινωνιακών υπηρεσιών ή άλλων παρεμφερών προς τους σκοπούς και τις αρμοδιότητες του ιδίου και των ΕΠΣΕ υπηρεσιών».
Με το άρθρο 7, παρ. 1, θεσπίζεται για τις εταιρίες των ΜΜΜ η ισχύς του αντεργατικού νόμου Αλογοσκούφη για τις ΔΕΚΟ (ν. 3429/2005). Ομως, ο νόμος αυτός μοιάζει με απαλό χάδι μπροστά στα όσα επιχειρεί να θεσπίσει ο δικτάτωρ Ρέππας.
♦ Οι Κανονισμοί καταργούνται. Ο,τι καταχτήθηκε από τους εργαζόμενους και περάστηκε σ’ αυτούς πετιέται στα σκουπίδια.
♦ Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καταργούνται. Μέσα σ’ ένα μήνα από την ολοκλήρωση της «Διαδικασίας Μετασχηματισμού», θα κληθούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διαπραγμάτευση με αντικείμενο «τον εξορθολογισμό, την τροποίηση, την αντικατάσταση και την κατάρτιση Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, οποιουδήποτε τυχόν κανονισμού και οποιουδήποτε άλλου θέματος τεθεί» η δε διάρκεια της διαπραγμάτευσης «δεν μπορεί να υπερβαίνει τις τριάντα ημερολογιακές ημέρες» (άρθρο 12). Κι αν δεν συμφωνήσουν; Ο υπουργός έχει δώσει στον εαυτό του το απολυταρχικό δικαίωμα να ορίσει αυτός τα πάντα. Δεν θα χολοσκάσει, λοιπόν. Εάν δεν επέλθει συμφωνία, «το περιεχόμενο αυτής θα καταρτίζεται οριστικά με νόμο» (ούτε καν δικαίωμα διαιτησίας, δηλαδή, το οποίο ρητά απαγορεύεται). Αλλωστε, με τι διαπραγματευτική δύναμη θα πάνε οι εργαζόμενοι, αν έχουν χάσει τον αγώνα που έχουν σήμερα μπροστά τους;
♦Κάθε εργαζόμενος θα τοποθετείται μονομερώς από τη διοίκηση σε θέση εργασίας «χωρίς να δεσμεύεται από την ειδικότητα ή/και το είδος εργασίας που παρείχε ο εργαζόμενος στους παλαιούς φορείς ή στον νέο φορέα ή στον ΟΑΣΑ μέχρι τον χρόνο αυτό, κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε άμεσα ή έμμεσα αντίθετης διατάξεως της κείμενης νομοθεσίας». Ο απόλυτος φασισμός, δηλαδή.
♦ Δεν φτάνει, όμως, μόνον αυτό. Η Διοίκηση θα μπορεί να μετατάσσει «άπαξ ή περισσότερες φορές οποιονδήποτε εργαζόμενο από την επιχείρηση στην οποία απασχολείται, προς τον ΟΑΣΑ ή οποιονδήποτε νέο φορέα» και πάλι «κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε διατάξεως του παρόντος νόμου και της κείμενης νομοθεσίας εν γένει». Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε σκλάβους, για τους οποίους δεν ισχύουν ούτε οι νόμοι του ελληνικού κράτους!
Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν περιθώρια. Την Πέμπτη το πρωί έδειξαν κάποιες διαθέσεις, συγκρουόμενοι με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία απαξίωσε να τους ενημερώσει για την ουσία του νομοσχέδιου. Τώρα που ξέρουν, το δίλημμα είναι δικό τους: ή παραμερίζουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ξεκινούν έναν σκληρό αγώνα διαρκείας ή υπογράφουν την εργασιακή τους καταδίκη. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Αλλά και για τους άλλους εργαζόμενους, τους νέους, ολόκληρη τη φτωχολογιά, που χρησιμοποιεί κατά κόρον τα ΜΜΜ, υπάρχουν καθήκοντα. Καθήκοντα που δεν απορρέουν απλά από το αίσθημα της ταξικής αλληλεγγύης, αλλά και από τα δικά τους συμφέροντα ως επιβατών.
Ηδη, το πρώτο καμπανάκι χτύπησε με τις αυξήσεις στα εισιτήρια σε ποσοστό 40%. Η ιδιωτικοποίηση, που θα προχωρά με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό, θα φέρνει συνεχώς νέες αυξήσεις στα εισιτήρια, για να κονομάνε οι ιδιώτες που θα μπουν στη μπίζνα των αστικών συγκοινωνιών. Δείτε σε τι ύψη είναι τα αστικά εισιτήρια στις επαρχιακές πόλεις και θα καταλάβετε. Ακόμη, το νομοσχέδιο προδιαγράφει τη δραματική μείωση, μέχρι εξαφάνισης, των διάφορων κατηγοριών μειωμένου εισιτήριου. Αν δεν προβλέπονται κονδύλια στον προϋπολογισμό… πάπαλα. Να γιατί ο αγώνας πρέπει να είναι παλλαϊκός.
Μ’ αυτή τη διάταξη, παρόμοια της οποίας ούτε η χούντα δεν τόλμησε να θεσπίσει, ο Δ. Ρέππας αναγορεύει εαυτόν σε απόλυτο δικτάτορα, αρμόδιο να ρυθμίζει με αποφάσεις του όλα τα θέματα προσλήψεων, μετατάξεων, μισθών, εργασιακών σχέσεων των εργαζόμενων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κατά παρέκκλιση ακόμα και των διατάξεων του νομοσχέδιου που ετοιμάζεται να στείλει για ψήφιση στη Βουλή!
Ποιος διάλογος;
Εχει το θράσος να καλεί σε διάλογο τους εργαζόμενους, όταν στον εαυτό του επιφυλάσσει δικαιώματα απόλυτου μονάρχη. Ακόμα και αν υπήρχε περιθώριο διαλόγου πάνω στα όσα θεσπίζει αυτό το νομοσχέδιο, αρκεί και μόνο αυτή η διάταξη (άρθρο 13, παρ. 2), για να κλείσει κάθε πόρτα. Τι διάλογο να κάνεις με κάποιον που σου λέει εκ των προτέρων ότι έχει δικαίωμα να αλλάξει τα πάντα, με μονομερή απόφασή του, μετά την ψήφιση του νόμου;Είναι, όμως, ακόμα μεγαλύτερο το θράσος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των εργαζόμενων στα ΜΜΜ, που είτε συζητά να πάει σε διάλογο με τον υπουργό είτε ανακοίνωσε ότι θα πάει, αναστέλλοντας ταυτόχρονα τις σκόρπιες και ασυντόνιστες απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν εξαγγελθεί.
Τα περιθώρια στένεψαν. Η κυβέρνηση σκοπεύει να ψηφίσει το νόμο με διαδικασίες εξπρές και χρησιμοποιεί σαν φερετζέ το διάλογο, για να σπείρει σύγχυση, να αποπροσανατολίσει, να κερδίσει χρόνο και να αιφνιδιάσει μετά, όπως έκανε και με το πολυνομοσχέδιο του περασμένου Δεκέμβρη.
Ας σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ υφίστανται δεύτερο μπαράζ αντεργατικών μέτρων, τα οποία θα προστεθούν σ’ αυτά του πολυνομοσχέδιου.
Νόμος χούντας
Το νομοσχέδιο είναι καθαρά χουντικού τύπου, αφού περιβάλλεται με καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο προσδιορίζεται ως «εξαιρετικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος για την ρύθμιση των θεμάτων προσωπικού».Ορίζεται έτσι (άρθρο 8, παρ. 2) ότι οι διατάξεις για τις συμβάσεις, τις εργασιακές σχέσεις, το μισθολόγιο, τους κανονισμούς και κάθε συναφές θέμα προσωπικού «τίθενται σε εφαρμογή και ακολουθούνται κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε άλλης διατάξεως της κείμενης νομοθεσίας οποιασδήποτε πηγής, λόγω του κατεπείγοντος και επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος που εξυπηρετείται (…) Οι διατάξεις του παρόντος κεφαλαίου κατισχύουν κάθε αντίθετης ή άλλης, γενικής ή ειδικής, διάταξης, συμφωνίας, όρου ή ρήτρας, νόμου ή κανονισμού».
Εργατικό δίκαιο, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κανονισμοί, διαγράφονται με μονοκοντυλιά. Ας δούμε τι μπαίνει στη θέση τους
Υποχρεωτικές μετατάξεις 1.500 εργαζόμενων
1.500 εργαζόμενοι βαφτίζονται «πλεονάζον προσωπικό Α’ φάσης» και μετατάσσονται υποχρεωτικά. Οποιος δεν παρουσιαστεί εντός 15 ημερών στη νέα θέση απολύεται χωρίς αποζημίωση (άρθρ. 9, παρ. 8).Οι μετατασσόμενοι θα πληρώνονται με βάση τα προβλεπόμενα στο νέο φορέα, διατηρώντας ως τακτικές αποδοχές μόνο το βασικό μισθό, το χρονοεπίδομα και την ΑΤΑ (αν υπάρχει). Είναι δε υποχρεωμένοι να εργαστούν σε όποια θέση τοποθετηθούν, ανεξαρτήτως ειδικότητας.
Από τους 1.500 μετατασσόμενους περισσότεροι από τους μισούς (820) ανήκουν στην Κίνηση. Αρα, πάμε αμέσως σε σύντμηση και κατάργηση δρομολογίων, με αποτέλεσμα να γίνει μεγαλύτερη η ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού.
Ιδιωτικοποίηση
Ομως, θα ακολουθήσει και δεύτερη φάση μετατάξεων («πλεονάζον προσωπικό Β’ φάσης»), γεγονός που υποδηλώνει άνοιγμα του δρόμου σε ιδιωτικοποίηση του συγκοινωνιακού έργου και όχι διάφορων βοηθητικών έργων, όπως τα εισιτήρια, οι σταθμοί κ.ά., που θ’ αρχίσουν αμέσως.Η προϊούσα ιδιωτικοποίηση φωτογραφίζεται καθαρότερα στο άρθρο 5, παρ. 1, που αναφέρει:
«κβ. Μετά από έγκριση του Υπουργού Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων ο ΟΑΣΑ δύναται να:
αα) ιδρύει ανώνυμες εταιρίες για την παροχή συγκοινωνιακών υπηρεσιών ή άλλων παρεμφερών προς τους σκοπούς και τις αρμοδιότητες του ιδίου και των ΕΠΣΕ υπηρεσιών».
Τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων
Δεν θα είναι, όμως, καλύτερα τα πράγματα (κάθε άλλο) για όσους θα παραμείνουν και θα τοποθετηθούν στις νέες εταιρίες του ΟΑΣΑ.Με το άρθρο 7, παρ. 1, θεσπίζεται για τις εταιρίες των ΜΜΜ η ισχύς του αντεργατικού νόμου Αλογοσκούφη για τις ΔΕΚΟ (ν. 3429/2005). Ομως, ο νόμος αυτός μοιάζει με απαλό χάδι μπροστά στα όσα επιχειρεί να θεσπίσει ο δικτάτωρ Ρέππας.
♦ Οι Κανονισμοί καταργούνται. Ο,τι καταχτήθηκε από τους εργαζόμενους και περάστηκε σ’ αυτούς πετιέται στα σκουπίδια.
♦ Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καταργούνται. Μέσα σ’ ένα μήνα από την ολοκλήρωση της «Διαδικασίας Μετασχηματισμού», θα κληθούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις σε διαπραγμάτευση με αντικείμενο «τον εξορθολογισμό, την τροποίηση, την αντικατάσταση και την κατάρτιση Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, οποιουδήποτε τυχόν κανονισμού και οποιουδήποτε άλλου θέματος τεθεί» η δε διάρκεια της διαπραγμάτευσης «δεν μπορεί να υπερβαίνει τις τριάντα ημερολογιακές ημέρες» (άρθρο 12). Κι αν δεν συμφωνήσουν; Ο υπουργός έχει δώσει στον εαυτό του το απολυταρχικό δικαίωμα να ορίσει αυτός τα πάντα. Δεν θα χολοσκάσει, λοιπόν. Εάν δεν επέλθει συμφωνία, «το περιεχόμενο αυτής θα καταρτίζεται οριστικά με νόμο» (ούτε καν δικαίωμα διαιτησίας, δηλαδή, το οποίο ρητά απαγορεύεται). Αλλωστε, με τι διαπραγματευτική δύναμη θα πάνε οι εργαζόμενοι, αν έχουν χάσει τον αγώνα που έχουν σήμερα μπροστά τους;
♦Κάθε εργαζόμενος θα τοποθετείται μονομερώς από τη διοίκηση σε θέση εργασίας «χωρίς να δεσμεύεται από την ειδικότητα ή/και το είδος εργασίας που παρείχε ο εργαζόμενος στους παλαιούς φορείς ή στον νέο φορέα ή στον ΟΑΣΑ μέχρι τον χρόνο αυτό, κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε άμεσα ή έμμεσα αντίθετης διατάξεως της κείμενης νομοθεσίας». Ο απόλυτος φασισμός, δηλαδή.
♦ Δεν φτάνει, όμως, μόνον αυτό. Η Διοίκηση θα μπορεί να μετατάσσει «άπαξ ή περισσότερες φορές οποιονδήποτε εργαζόμενο από την επιχείρηση στην οποία απασχολείται, προς τον ΟΑΣΑ ή οποιονδήποτε νέο φορέα» και πάλι «κατά παρέκκλιση οποιασδήποτε διατάξεως του παρόντος νόμου και της κείμενης νομοθεσίας εν γένει». Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε σκλάβους, για τους οποίους δεν ισχύουν ούτε οι νόμοι του ελληνικού κράτους!
Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν περιθώρια. Την Πέμπτη το πρωί έδειξαν κάποιες διαθέσεις, συγκρουόμενοι με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία απαξίωσε να τους ενημερώσει για την ουσία του νομοσχέδιου. Τώρα που ξέρουν, το δίλημμα είναι δικό τους: ή παραμερίζουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ξεκινούν έναν σκληρό αγώνα διαρκείας ή υπογράφουν την εργασιακή τους καταδίκη. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Αλλά και για τους άλλους εργαζόμενους, τους νέους, ολόκληρη τη φτωχολογιά, που χρησιμοποιεί κατά κόρον τα ΜΜΜ, υπάρχουν καθήκοντα. Καθήκοντα που δεν απορρέουν απλά από το αίσθημα της ταξικής αλληλεγγύης, αλλά και από τα δικά τους συμφέροντα ως επιβατών.
Ηδη, το πρώτο καμπανάκι χτύπησε με τις αυξήσεις στα εισιτήρια σε ποσοστό 40%. Η ιδιωτικοποίηση, που θα προχωρά με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό, θα φέρνει συνεχώς νέες αυξήσεις στα εισιτήρια, για να κονομάνε οι ιδιώτες που θα μπουν στη μπίζνα των αστικών συγκοινωνιών. Δείτε σε τι ύψη είναι τα αστικά εισιτήρια στις επαρχιακές πόλεις και θα καταλάβετε. Ακόμη, το νομοσχέδιο προδιαγράφει τη δραματική μείωση, μέχρι εξαφάνισης, των διάφορων κατηγοριών μειωμένου εισιτήριου. Αν δεν προβλέπονται κονδύλια στον προϋπολογισμό… πάπαλα. Να γιατί ο αγώνας πρέπει να είναι παλλαϊκός.
http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=9194&pos=4&cat_id=48
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου