Τσιγάρο: μισές αλήθειες

του Οδυσσέα Ιωάννου 

Έχω πετάξει γεμάτο πακέτο από το παράθυρο του αυτοκινήτου- δήθεν αποφασισμένος- βράδυ, στο δρόμο για ένα ξενοδοχείο. Το πρωί, χαρμανιασμένος, θυμήθηκα το μέρος, γύρισα και το μάζεψα. Το κάπνισα βεβαίως.
Έχω ονειρευτεί ότι κόβω το τσιγάρο. Το πιστεύεις; Δεν με αντέχω άλλο και το κόβω. Στον ύπνο μου. Κάπνισα σε όλες τις σκοπιές στον στρατό, μέσα στα μοναστήρια του Αγίου Όρους, όλες τις φορές που πέρασα τον Ατλαντικό με αεροπλάνο – ήταν ακόμη χαλαρή η απαγόρευση. Σε όλες τις αρρώστιες, τους πυρετούς, τα νοσοκομεία. Ανεβαίνοντας σκάλες. Μέσα στη θάλασσα. Σε όλες σχεδόν τις φωτογραφίες. Σκέτα, βαριά, ελαφρύτερα, ελληνικά, εισαγωγής, πόσο πια;
Έχω ξυπνήσει στις 4 τα χαράματα, να φάω ένα γλυκάκι για να κάνω τσιγάρο. Στο μπαλκόνι, χειμώνα, όσοι αγαπάω κοιμούνται, εγώ παλεύω με το θηρίο. Με έχει καταφάει. Οριστικά; Αμετάκλητα; Δεν ξέρω. Επινοώ τρόπους στις απαγορεύσεις, ψάχνω την «έξοδο κινδύνου» μόλις μπω σε χώρο που κινδυνεύω. Να μην καπνίσω. Το σκέφτομαι πολύ μέσα στη μέρα. Γκόμενα κανονική. Πόσο πια; Έχω πετάξει μακριά με λύσσα φρεσκοαναμμένο τσιγάρο. Σιγά τα αίματα! Ξαναγύρισε στα δάχτυλά μου σαν να’ χα μαγνήτη. «Αφού θα με τελειώσεις ρε βλάκα, τι τσαμπουκαλεύεσαι;»
Έχω αρχίσει να μισώ την λέξη, όχι το ίδιο. Τσιγάρο. Την προφέρω και χαλάω το στόμα μου. Από γονείς άκαπνους, πώς διάολο έμπλεξα τόσο άσχημα με την μαλακία; «Έχεις θέληση; Θέλεις στ’ αλήθεια να το κόψεις;» Δεν ξέρω, παράτα με. «Την αντέχεις τόση αδυναμία, τόση ήττα, τέτοια ομηρία;» Δεν ξέρω, σου λέω, παράτα με!

Κανα δυο φορές προσπάθησα να το ελαττώσω. Δέκα τσιγάρα την ημέρα. Μεγάλη επιτυχία… Έχει κάνει φωλιά στο μυαλό μου. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να παρακαλέσω για ένα τσιγάρο, και εντάξει, το καταλαβαίνω ακόμη κι εγώ ότι δεν πάω καλά…

Αθλητικός τύπος στην εφηβεία, χρυσό μετάλλιο σε κούρσα 100 μέτρων και χάλκινο στα 50 μέτρα ελεύθερο κολύμβησης σε αγώνες κατασκηνώσεως, πολύ μπάλα και μικρή θητεία στην εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου του Παναθηναϊκού, τι σκατά είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσιζα να αλλάξω καριέρα;

Βλέπω το πακετάκι μου εδώ δίπλα και σαν να το ακούω να μου λέει «Δεν κουράστηκες να λες μισές αλήθειες; Μόνο εφιαλτική ήταν η σχέση μας; Να σου θυμίσω πόσες φορές είχες μόνο εμένα;» Μην πέφτεις τόσο χαμηλά ρε πακέτο, υπενθυμίζοντάς μου ότι κάποτε μου στάθηκες. Μην κλαψουρίζεις ότι κάποτε ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη. Είπα- ξείπα, μην μου κάνεις τώρα την παρθένα…
Αναμμένος συνέχεια. Νύχτα μέρα μια δεύτερη καρδιά πυρώνει στο στόμα μου. Ούτε βοήθεια δεν μπορεί να φωνάξει.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών