Στην αρχή ήταν φήμες που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα, μετά έγιναν στατιστικές που κυκλοφορούσαν από φύλλο σε φύλλο και τώρα τελευταία έγιναν οι φίλοι σου που κυκλοφορούν μάταια εδώ κι εκεί.
Μπορεί να είναι γύρω στα 30 και να έχουν τη ζωή μπροστά τους, τόσο μπροστά τους… που πια τη βλέπουν μόνο με κιάλια.
Μπορεί να είναι γύρω στα 40 και να έχουν ένα παιδί και δύο δάνεια.
Μπορεί να είναι στα 50 και να έχουν δύο παιδιά και τρία δάνεια.
Μπορεί να είναι στα 60 και να έχουν μόνο δάνεια.
Όταν τα παιδιά φεύγουν, τα δάνεια μένουν. Και εκείνοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά.
Παίρνουν μία αποζημίωση και μετά παίρνουν τους δρόμους. Στην καλύτερη, παίρνουν μία αποζημίωση και τους δρόμους. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που παίρνουν τα τρία... όχι, φυσικά, τα επιδόματα. Υπάρχουν και άλλοι που έχουν να πληρωθούν πέντε μήνες, αλλά συνεχίζουν να δουλεύουν πέντε μέρες τη βδομάδα. Διότι ελπίζουν. Και όσο περνάει ο καιρός, η ανάγκη μεγαλώνει. Και στην ανάγκη... ο εξευτελισμός φαντάζει δελεαστικός.
Ίδιες ώρες δουλειάς για τον μισό μισθό.
Δουλειά τριών ανθρώπων που πληρώνεται για έναν.
Ίδιος μισθός χωρίς ασφάλιση.
Παραπάνω ημέρες υποχρεωτικής άδειας άνευ αποδοχών. Απολύσεις και «επαναπροσλήψεις».
Όροι αντιφατικοί. Λογιστική δημιουργική.
Κατεβάζουν το κεφάλι και δεν μιλάνε, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Ο φόβος μεγαλώνει γρήγορα, σαν υπερτροφικός προστάτης.
Κι αρχίζεις τα ραντεβού για δουλειά.
Είναι άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, κοντοί και αδύνατοι ή κοντόχοντροι, ή ψηλοί και τριχωτοί, ανάλογα. Κυκλοφορούν σε ποικιλία συνδυασμών.
Μπορεί να είναι και συμπαθητικοί, μπορεί και να είναι φίλοι σου, σε λίγα χρόνια ή ήδη.
Σε περιμένουν στην ώρα σου, αλλά εκείνοι μπορούν να σε στήσουν. Όχι επειδή δουλεύουν. Επειδή μιλάνε στο τηλέφωνο με τον κολλητό τους ή τη μαμά τους, επειδή τους τρώει το αφτί τους ή επειδή έχουν μία ξαφνική λιγούρα.
Μπορεί να έχουν τίτλο manager (και ποιος δεν έχει, άλλωστε;), μπορεί να είναι υπεύθυνοι «ανθρώπινου» δυναμικού ή και τα δύο μαζί: «executive hr manager», όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά – και πάντα στα αγγλικά.
Σε ρωτάνε, αλλά δεν σε κοιτάνε στα μάτια, εκτός και εάν σε γδύνουν με τα μάτια. Σου κάνουν κλισέ ερωτήσεις και δίνεις κλισέ απαντήσεις.
Έχουν το πάνω χέρι όσο εσύ παίρνεις την κάτω (πολύ κάτω) βόλτα: γελάς με τα ανύπαρκτα αστεία τους, εκτός συνέντευξης θα δάκρυζες, σίγουρα όχι από τα γέλια.
Γνέφεις το κεφάλι σου καταφατικά σε οποιαδήποτε λογική ή παράλογη απαίτηση, λες ναι, σε όλα ναι, ποτέ στη ζωή σου δεν έχεις πει τόσα ναι μαζεμένα
Έχεις όρεξη για δουλειά; Ναι!
Είσαι διατεθειμένος να δουλεύεις και Σαββατοκύριακα; Ναι!
Να ξενυχτάς; Ναι!
Να πληρώνεσαι 600 ευρώ; Ναι! Ναι! Ναι!
Και σου το έλεγε η μαμά σου να μην είσαι τόσο εύκολη, δεν αρέσει... Αλλά εσύ, η αφελής, νόμιζες πως μιλούσε για τους άντρες.
Αγγελίες, βιογραφικά, αγγελίες και βιογραφικά, βιογραφικά, βιογραφικά, βιογραφικά. ΟΧΙ. ΟΧΙ. ΟΧΙ. Στην καλύτερη περίπτωση, ΟΧΙ. Συνήθως απλώς κενό, το άπειρο.
Και μετά σε συστήνει το βύσμα. Βύσμα αγνώστου επιρροής και αγνώστων προθέσεων. Ντρέπεσαι, αλλά πηγαίνεις για να συναντήσεις το φελλό που επιπλέει. Ο φελλός φαίνεται συμπαθητικός – έτσι κι αλλιώς, οι φελλοί είναι συμπαθητικοί.
Σε αποστομώνει με τη μαλακία του, «Στη δουλειά αυτή, δυστυχώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το ίντερνετ!!!» σου λέει. 100.000 θαυμαστικά αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Τα παρακολουθείς με το βλέμμα σου να πηγαινοέρχονται μέσα στο δωμάτιο. Συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου είναι manager και δεν ξέρει να χρησιμοποιεί το ίντερνετ. Συνειδητοποιείς ότι εκείνος πληρώνεται αδρά και εσύ δεν πληρώνεσαι, έτσι, απλά. Σου λέει ότι θα σε πάρει τηλέφωνο και δεν σε παίρνει ποτέ. Ίσως να μην ξέρει πώς να παίρνει τηλέφωνο, σκέφτεσαι, και εφησυχάζεις.
Δεν το βάζεις κάτω. Άλλωστε, υπάρχει και πιο κάτω, μπορείς πάντα να πέσεις και πιο χαμηλά. Στέλνεις βιογραφικό, σου στέλνουν τεστ, το κάνεις. Αφιερώνεις μέρες, ώρες, λεπτά, χρόνο. Το στέλνεις και δεν σου απαντούν. Τους ξαναστέλνεις και σου απαντούν: ένα μεγάλο ευγενικό ΟΧΙ ή ένα περίπου ΟΧΙ. Σου ζητάνε να ξανακάνεις ένα τεστ, γιατί δεν είναι σίγουροι. Τους ξαναστέλνεις και σου κάνουν προσφορά. Δελεαστική! Για ένα κείμενο, 0,07 τη λέξη. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει, σκέφτεσαι. Θα έχει μπλεχτεί η σειρά των μηδενικών. Ή θα έχουν γραφτεί παραπάνω μηδενικά. Περίεργο, στο Scrabble το γράμμα με τη λιγότερη αξία μετρούσε έναν ολόκληρο βαθμό. Αλλά η ζωή δεν είναι παιχνίδι.
Ήρθε η ώρα να πεις εσύ το µεγάλο ΟΧΙ. Και το λες... και, ΝΑΙ, είσαι πάλι χωρίς δουλειά. ΝΑΙ, είσαι πάλι στο µηδέν. ΝΑΙ, είσαι 28 χρονών και, ΝΑΙ, µένεις µε τους γονείς σου. ΟΧΙ ;
Σηµείωση:
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις μόνο συμπτωματική δεν είναι. Για να παρεξηγούμαστε.
Της Αλεξίας Κομματά
απο το περιοδικο Υποβρυχιο 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου