O ήχος των αλυσίδων

Κάθε δεύτερη Παρασκευή απόγευµα, µετά τη δουλειά, ο Ντέιβιντ Χάουζ παίρνει το νυχτερινό τρένο από τη Βοστώνη και στις 6 το πρωί φτάνει στην Ουάσιγκτον. Από εκεί πηγαίνει µε αυτοκίνητο στο Κουόντικο της Βιρτζίνια, κάπου 60 χιλιόµετρα µακριά.
Εχει σηµασία να φτάσει στην πύλη γύρω στις 12 το µεσηµέρι. Περιµένει γύρω στα 20 λεπτά για να του φέρουν συνοδό.

Μαζί του επιβιβάζεται σε ένα µαύρο SUV που τον οδηγεί στη βάση, γύρω στα τέσσερα χιλιόµετρα απόσταση, πολύ αργά, µε τα φώτα να αναβοσβήνουν. Η διαδροµή αυτή παίρνει κάπου 30 λεπτά. Εκεί παραδίδει όλα του τα υπάρχοντα και πηγαίνει στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, που είναι µέχρι τις τρεις.
Ακούει όλες τις υδραυλικές πόρτες να κλείνουν µία µία πίσω του. Υστερα σιωπή. Και µετά, ο ήχος των αλυσίδων…

Ο Χάουζ είναι ένας 23χρονος που σπουδάζει ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο ΜΙΤ.
Γνώρισε τον Μπράντλεϊ Μάνινγκ σε µια διάλεξη που οργάνωσε µε θέµα τους χάκερ.«Ηταν διαφορετικός από τους άλλους χάκερ που µυρίζουν, έµοιαζε να έχει κοιµηθεί καλά,είχε κάνει ντους και είχε λούσει τα µαλλιά του», λέει στην Γκάρντιαν.
Εκείνες τις ηµέρες ήταν σε άδεια από τον στρατό. Υπηρετούσε στο Ιράκ, είχε ενδείξεις κατάθλιψης ήδη πριν τον στείλουν εκεί και πρόσφατα είχε δηλώσει ότι είναι οµοφυλόφιλος. 

Αλλά ο λόγος που τον έκλεισαν στο Κουόντικο δεν ήταν βέβαια αυτός.
Συνελήφθη πέρυσι µετά τη δηµοσιοποίηση ενός βίντεο που δείχνει τον φόνο 12 ιρακινών αµάχων το 2007 από ένα αµερικανικό ελικόπτερο Apache.
Και κατηγορήθηκε ότι έδωσε στον Τζούλιαν Ασάνζ του Wikileaks απόρρητα αρχεία που έκλεψε από τις βάσεις δεδοµένων του στρατού.

Ο Μάνινγκ, που δεν έχει δικαστεί, είναι κλεισµένος στο κελί του 23 ώρες την ηµέρα, του απαγορεύουν να γυµναστεί και τον ξυπνούν βίαια αν αποπειραθεί να κοιµηθεί στη διάρκεια της ηµέρας.
Τη νύχτα τον άφηναν µόνο µε το εσώρουχο, ώσπου του το πήραν κι αυτό όταν µια µέρα αστειεύτηκε ότι θα κρεµαστεί µε το λάστιχο.
Κάθε µέρα του δίνουν αντικαταθλιπτικά και µία ώρα µετά δικαιούται να δει τηλεόραση ή να γράψει, αλλά σπανίως µπορεί να το κάνει, χώρια που πολλές φορές δεν του δίνουν στυλό. 

Τα Χριστούγεννα οργανώθηκε από τους υποστηρικτές του µια εκστρατεία αποστολής ευχετήριων καρτών, αλλά ο Μάνινγκ ζήτησε να σταµατήσουν γιατί οι φύλακες αγρίεψαν και οι συνθήκες κράτησής του χειροτέρεψαν ακόµα περισσότερο.
Ως κι ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτµεντ χαρακτήρισε γελοία, βλακώδη και αντιπαραγωγική τη µεταχείρισή του – για να αναγκαστεί αµέσως να παραιτηθεί.

«Ακούς τον Μπράντλεϊ από µακριά να φτάνει, εξαιτίας των αλυσίδων του», διηγείται ο Χάουζ. «Τα πόδια του είναι δεµένα µε αλυσίδες, οι οποίες καταλήγουν σε µια δερµάτινη ζώνη γύρω από τη µέση του. Εκεί πρέπει να έχει και τα χέρια του». Απίστευτο, πραγµατικά απίστευτο. 

Διαστάσεις