Με λένε Μαρία και είμαι δεκάξι....

Με λένε Μαρία και είμαι δεκάξι. Ζω στην Αθήνα και συνηθίζω να κοιτάζω τους ανθρώπους της στα μάτια. Παλιότερα έκρινα τους άλλους με ένα βλέμμα, τώρα μπορεί να βρίσκω το ίδιο γοητευτική μια πόρνη με μια συγγραφέα. Όταν νυχτώνει ζητώ να καταλάβω λίγο τον ουρανό, κι έτσι αγναντεύω τ’ αστέρια, μυρίζω τον άνεμο και αγγίζω τα λουλούδια. Όχι για πολύ όμως, ίσως για κλάσματα δευτερολέπτου, γιατί συνήθως νυστάζω.

Γύρω μου οι άνθρωποι τρέχουν και δε φτάνουν, μηχανές κουρδισμένες με jacobs, που ανυπόμονα πατούν τα κουμπιά των i-phones.

Ορισμένοι λόγω της βιασύνης τους προσπερνούν και τα graffiti, και τη μουσική, την ποίηση του δρόμου. Όλα αυτά που οι ελεύθεροι έχουν ανάγκη να εκφράσουν.

Στις ταράτσες των σπιτιών τους οι κεραίες των τηλεοράσεων φωνάζουν την παγκόσμια οικονομία που καταρρέει. Μέσα απ’ τα παράθυρά τους το facebook αφήνει το μπλε του να κατακάθεται στις σχέσεις, τις ελπίδες και τους στόχους τους.

Εμένα μου αρέσει το ροκ.

Υπάρχουν δρόμοι γεμάτοι ροκ και μονοπάτια γεμάτα ποίηση. Αυτά, αν και νομίζω πως ξέρω πού είναι, δεν μπορώ να τα επισκέπτομαι συχνα... αρχίδια.

Ζω σε μια πόλη που όλοι έχουν ανάγκη την επανάσταση. Ένα κλικ κι έχουν πεταχτεί οι σημαίες και το καυτό αίμα των νέων στους δρόμους, ένα κλικ και καίγονται οι τηλεοράσεις, εκρήγνυνται οι συμβιβασμοί.

Η Βουλή τη νύχτα έχει ανοιχτά τα φώτα. Σκοτάδι ολόγυρά της.

Ζω σε μια χώρα που πολλοί κλέβουν, απαρνιούνται τις ευθύνες και μισούν τους μπάτσους.

Ζω σε μια μικρή Αμερική. Η μουσική, ο χορός, ο έρωτας, η ζωή και οι ιδέες ζητούν να κυριαρχήσουν στον αιθέρα. 

Κι όπως όλα αυτά φέρουν το «βασανίζομαι» στο μέτωπό τους, έτσι ακούω και τα βήματα μιας πραγματικότητας τυλιγμένης σε κλονισμένο μαρξιστικό χιτώνα και όραμα καπιταλοσοσιαλιστικό να με πλησιάζει να συνδράμω στον πλαστικό φιλελευθερισμό της.

Κι όσο λάθος κι αν ξέρει πως είναι, με κοιτά δακρυσμένη.

Μου ζητά να συνδράμω, και τελείως ασυνείδητα... πάντα έχω κάτι ψιλά στην τσέπη. 

απο το περιοδικο Υποβρυχιο