Πρόεδρε... το πουλάκι!

της Ρεας Βιταλη

Πάντα η ίδια σκηνή!
Κάποιος πάει να συναντήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο.
Πάντα έχει ένα ημιχαμόγελο Τζοκόντας…Μισό καλό , μισό ανήσυχο…
Πάντα όποιος πάει να συναντήσει τον Πρόεδρο έχει και ανησυχία για κάτι.

Εκείνος στέκεται στο ίδιο σημείο, δίπλα σε μεγάλη πόρτα, (που λένε οι καφετζούδες) περιμένοντας με αγωνία τα νέα της πόλης , (σαν να παίζουν τη Μπερλίνα) και απλώνει το χέρι σε χαιρετισμό.
Ο έτερος του το σφίγγει. Αστράφτουν και βροντούν φλας φωτογράφων.
Μιλάμε για φλας και φωτογραφίες εκατοντάδες στην ίδια στάση….Τσάκα τσούκα, τσάκα τσούκα…
Πρόεδρος-Παπανδρέου,
Πρόεδρος-Σαμαράς,
Πρόεδρος-Παπαρήγα,
Πρόεδρος-Τσίπρας,
Πρόεδρος-προχθές Προβόπουλος…Τσάκα, τσούκα, τσάκα, τσούκα.
Λες και βλέπουν οι φωτογράφοι κάτι αξιοπερίεργο…Δεινόσαυρο! Εξωγήινους στη γη!

Πάντα απορώ με τις τόσες φωτογραφίες.
Η επόμενη στάση βρίσκει τους δυο καθήμενους. Ο ένας σε καναπέ, ο άλλος σε πολυθρόνα. Ξανά τα φλας σύννεφο!
Μετά κάτι ρωτάει ο Πρόεδρος. Όπως ρωτάει ένας παππούς που βαριέται το εγγόνι του και απαντάει το εγγόνι του που μέσα του αναθεματίζει τους γονείς του που επέμεναν ότι πρέπει να πάει να δει τον παππού του…
Διάλογος βαρετός ή της πλάκας (όπως το δει κανείς).
«Τι γίνεται;», «Δυσκολίες κύριε Πρόεδρε»,
«Πώς τα βλέπεις τα πράγματα», «Ούτε άσχημα, ούτε αισιόδοξα». Εκεί τα δίνουν όλα τα φλας! Τσάκα, τσούκα, τσάκα, τσούκα, τσάκα, τσούκα!

Αστράφτουν και βροντούν…

Μένω εκστατική στην καρέκλα του σαλονιού μου, σαν αδιάβαστος θεατής μπροστά σε έργο αφηρημένης τέχνης…Τι δεν καταλαβαίνω; Γιατί το καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι εκτός από μένα; Τι σημαντικό φανερώνει το έργο που μου διαφεύγει;
Γιατί αυτή η σκηνή αναμεταδίδεται σε όλα τα μέσα; Γιατί τόσος κόσμος απασχολείται σε μια κοινότοπη σκηνή;
Γιατί θεωρείται τόσο σημαντικός ο διάλογος «Ούτε άσχημα, ούτε αισιόδοξα κύριε Πρόεδρε»…Εκεί τελειώνει και η συνάντηση με τον Πρόεδρο.
Πάντα με χρησμό Πυθίας ή φλιτζανούς… «Ούτε άσχημα, ούτε αισιόδοξα κύριε Πρόεδρε».

Θα μπορούσε να ήταν σκηνή σουρεαλιστικής ταινίας. Θα μπορούσε να διεκδικήσει Οσκαρ. Ελληνική συμμετοχή πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενη.
Ένα έργο ερεθιστικά βαρετό, διεγερτικά ανούσιο. Ένα έργο δήθεν έργο.
Με έναν Πρόεδρο που το όνομά του είχε καταγραφεί στη λίστα δανειστών του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για την αγορά της «προίκας» της Δήμητρας Λιάνη. Και εγκαινίασε την πατέντα ότι νόμιμο και ηθικό και ακολούθησε σκυταλοδρομία.

Ένα έργο ασπρόμαυρο…Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…Ένα έργο σατανικά επίκαιρο…
Να σκιαγραφεί το πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας…Από την κορφή ως τα νύχια.

Τι μούχλα, Θεέ μου! Τι Κυνόδοντας !!! 
Η χώρα μου από την κορφή μέχρι τα νύχια…
Ούτε άσχημα, ούτε αισιόδοξα, κ. Πρόεδρε.
Στάσιμα. Αενάως.  

 απο protagon.gr