Το ποτάμι της οργής: το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο

Τόσο μεγάλο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο πρώτη μου φορά είδα (και όπως, μάλλον, ξέρετε δεν χάνω τέτοιες κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια).

Υπολογίζω το πλήθος σε περίπου 10.000. Το σημαντικότερο, ωστόσο, ήταν η μαζική συμμετοχή των ίδιων των μεταναστών (μακράν οι περισσότεροι από τους διαδηλωτές). Πράγμα που σημαίνει, ότι παρά τις αντιξοότητες (κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί, δολοφόνοι φασίστες που έχουν μάλιστα κοινοβουλευτική κάλυψη) οι μετανάστες αυτοοργανώνονται –πράγμα που, ενδεχομένως, δώσει κουράγιο στους «κουρασμένους» ιθαγενείς Έλληνες.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα γεγονός εξαιρετικά θλιβερό, που υπερκάλυψε την όποια αισιοδοξία. Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), για άλλη μια φορά, ουσιαστικά απείχαν (με μοναδική [τιμητική] εξαίρεση το ΣΕΚ –στην περίπτωση που μου διέφυγαν κάποια άτομα από άλλες οργανώσεις, ας με συμπαθάνε!). Ο φασισμός απειλεί ευθέως τη δημοκρατία (ναι, ακόμα και την αστική δημοκρατία…), τις αριστερές οργανώσεις, το κίνημα, αλλά η Αριστερά μοιάζει να αποστρέφει το «πρόσωπό» της. Στρουθοκαμηλίζει.

Για μια ακόμα φορά, η Αριστερά συνολικά, είναι κατώτερη των περιστάσεων. Πρέπει να σας ομολογήσω ότι έφυγα από το συλλαλητήριο με μαύρες σκέψεις. Οι μετανάστες αποτελούν (πάνω) από το 10% του πληθυσμού και θα έπρεπε να αποτελούν «προνομιακό» χώρο της Αριστεράς. Ως χώρος ορατής, πρακτικής, αντίστασης απέναντι στη φασιστική απειλή και την ακροδεξιά μετατόπιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, η Αριστερά συνολικά, φαίνεται να μην τολμά να θίξει ουσιαστικά το θέμα (γιατί φοβάται είτε εκλογικές απώλειες, αν πάρει το μέρος των μεταναστών με μαζικές κινητοποιήσεις, είτε γιατί το θεωρεί δευτερεύον, αν όχι τριτεύον θέμα).

Το χειρότερο όλων: ακόμα και οι οργανώσεις της Αριστεράς που πράγματι έχουν αντιληφτεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλληλοκατηγορούνται για το ποια (οργάνωση) φταίει που η Αριστερά, ως σύνολο, απουσιάζει.

Με την Αριστερά ανίκανη να παίξει καθοριστικό ρόλο στο μεταναστευτικό θέμα (και των καθημερινών δολοφονικών επιθέσεων), αφήνεται χώρος στη Χρυσή Αυγή (και τους μπάτσους) να λυσσομανούν. Το αποτέλεσμα είναι οι φασίστες να κερδίζουν διαρκώς έδαφος, ενώ η αμήχανη Αριστερά ελπίζει είτε σε… εκλογικές ρεβάνς είτε σε… «τελική» επαλήθευση των «επαναστατικών ιδεών». Ο ΣΥΡΡΙΖΑ (με εξαίρεση μια συνιστώσα του, τη ΔΕΑ) αρκείται σε… επερωτήσεις στη βουλή, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με εξαίρεση το ΣΕΚ) βγάζει «μαχητικές» ανακοινώσεις που κατακεραυνώνουν τους πάντες!

Η ιστορική εμπειρία μέχρι τα σήμερα, έχει δείξει την πλήρη ανικανότητα της Αριστεράς (ρεφορμιστικής και επαναστατικής [τι σημαίνει αυτό άραγε;]) να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη φασιστική απειλή.

Η ιστορία θα επαναληφθεί; Απ’ ότι φαίνεται μάλλον…

Άγγελος Καλοδούκας

www.aformi.gr