Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ...

Δεν προλαβαίνω ν΄ακούω δελτία τρομοκρατίας καθημερινά από φίλους. Τι είναι τα δελτία τρομοκρατίας? Ξυπνάει κάποιος το πρωί και μέχρι να κοιμηθεί το βράδυ (αν τα καταφέρει) δέχεται συνεχείς εκβιασμούς από χίλιες δυο μεριές. Από την εργοδοσία του, την εφορία, τη ΔΕΗ, τη Τράπεζα, τον τάδε τοκογλύφο...

Δεν ξέρω σε τι κόσμο ζουν μερικοί, στο δικό μου όμως βλέπω ανθρώπους που χάνουν την ανάσα τους. Νομίζω πως καθώς μου μιλάνε θα σκάσουν στα χέρια μου. Στη κυριολεξία.  Χωρίς ίχνος υπερβολής. Βλέπω φίλους να κοιμούνται με χούφτες χάπια πλέον. Άλλους να είναι τα μάτια τους συνέχεια πρησμένα από την αϋπνία και το κλάμα. Νύχια καταφαγωμένα. Μαλλιά ξεριζωμένα. Γεμάτοι τικ, να παραμιλάνε. Γεμάτοι φοβίες, με διάφορες αρρώστιες να τους καλωσορίζουν στην εποχή της φρίκης. Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο καιρό απλά δούλευαν, είχαν φτιάξει το πολύ πολύ ένα σπίτι, κι είχαν αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Το όλοι μαζί τα φάγαμε σ΄αυτούς τους φίλους ήταν ένα σπίτι με δάνειο κι ένα αυτοκίνητο με leasing. Και μια δουλειά  για να τα πληρώνουν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το μπαμπούλα που βγήκε ακάλεστος από τις ντουλάπες τους. Τους κατά συρροή δολοφόνους του κρατικού μηχανισμού, των τραπεζών, των μαυραγοριτών, των τοκογλύφων.

Ορδές που τους κυνηγάνε για να τους κόψουν μια λίβρα κρέας....

Πλήρωσε γιατί θα σου κόψουμε το ρεύμα. Πλήρωσε γιατί θα σου παρακρατήσουμε από το μισθό. Πλήρωσε γιατί θα σε χώσουμε μέσα. Δούλεψε περισσότερο γιατί θα σε πετάξουμε έξω. Δέξου να δουλεύεις με λιγότερα γιατί αλλιώς σπίτι σου. Μια λίβρα κρέας από όπου νάναι. Κατά συρροή δολοφόνοι που έχουν για ορεκτικό τη νεολαία, για κυρίως πιάτο τις ενδιάμεσες ηλικίες και για επιδόρπιο τα γεροντάκια. Όχι εκείνους που μαζί τα φάγανε. Τους άλλους, που τους τρώνε τη σάρκα από την ώρα που γεννήθηκαν. Τους μαζί τα φάγαμε κοιτάνε να τους περισώσουν πάση θυσία. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το φάγαμε τόσο ανέγγιχτος μένει ο φαγάνας.

Νέοι που πρωτοβγαίνουν στη δουλειά, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, ασθενείς και πληθυσμοί με ιδιαίτερες ανάγκες είναι το πιάτο.  Άνθρωποι που δεν ήταν αρκετά διεφθαρμένοι, που δεν ήταν αρκετά κλέφτες, που δεν ήταν αρκετά ξεφτιλισμένοι, που δεν ήταν αρκετά φιλοτομαριστές. Αυτή τη στιγμή γύρω μας αρκεί να δεις ποιοι άνθρωποι δυστυχούν για να καταλάβεις ποιοι είναι άνθρωποι... Γιατί φυσικά στους ανθρώπους με το Α να είναι ευδιάκριτο, δεν εννοώ τις κάθε είδους κουραδομηχανές που περιφέρουν την ύπαρξή τους μάταια, αφήνοντας την ενοχλητική τους δυσωδία επάνω μας. (θα ήταν τεράστιος ο κατάλογος αν τους απαριθμούσα όλους,...)  Αυτοί ζουν στο κόσμο τους (ακόμα). Μια χαρά τη βγάζουν. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος ακριβώς στα μέτρα κάθε αγύρτη.  Κάθε κενού δοχείου. Κάθε αρρωστημένου νάρκισσου. Κάθε διεφθαρμένου. Κάθε ανόητου.

Οι κατεργάρηδες έχουν καταφέρει ακόμα και να προκαλέσουν τύψεις στα θύματα. Σαν κατεργάρηδες που είναι. Έχουν πείσει το κοσμάκη πως είναι ένα είδος τιμωρίας αυτό το αίσχος γιατί δεν ήταν καλά παιδιά στη τάξη.  Σπέρνουν απόγνωση και διχόνοια ταυτόχρονα. Φτωχοποίηση κι ενοχή αντάμα. Δυστυχία και μίσος , φονική συνταγή. Ας μην έπαιρνες κάρτες, ας μην  ξανοιγόσουν, ας μην στιγμωνόσουν στο δημόσιο, ας μην έφτιαχνες αυθαίρετο, ας μην έπαιρνες αυτοκίνητο, ας μην ξανοιγόσουν με τις σπουδές των παιδιών, ας μην έκλεβες στο ζύγι,Οι κατεργάρηδες. Λες και το κράτος ήταν τόσο άρτια και αγγελικά πλασμένο που αν τα απλά ανθρωπάκια δεν έκαναν όλα αυτά θα τους τα παρείχε για τη καλή τους διαγωγή τσάμπα. Λες κι αν κάποιος δεν έπαιρνε κάρτες θα μπορούσε ποτέ να δει δώσει κάτι περισσότερο στην οικογένειά του από τη μιζέρια που του είχαν προδιαγράψει σαν μέλλον, με τους υπέροχους μισθούς που είχαν ορίσει. Λες κι αν ο υπάλληλος ήταν συνεπής κι έντιμος δεν θα παρέλαζαν δίπλα του οι υψηλά ιστάμενοι με τις βαλίτσες γεμάτες μίζες γιατί θα τον ντρεπόντουσαν για την τιμιότητά του. Λες κι αν ήταν πιο επιμελής θα ανέβαινε εκείνος με την αξία του κι όχι ο άχρηστος κουμπάρος, ή η αστοιχείωτη γκόμενα. Λες και η αγυρτεία, η απατεωνιά, η κατεργαριά, η ατιμία και η διαφθορά ξεκίνησαν μόλις ο πρώτος μπακάλης δεν έκοψε απόδειξη για τη ρέγκα που πούλησε.Κατεργάρηδες.

Εκείνους που ψιλόχεσαν τη φωλίτσα τους – για να τη βγάλουν καθαρή – τους έχουν πείσει πως έχουν κάνει κάτι χειρότερο από το προπατορικό αμάρτημα, πως ήταν η μελανή κηλίδα σε ένα άσπιλο κόσμο. Κι εκείνοι που δεν λέρωσαν καν τη φωλιά τους και φυλάγανε το κούτελο, τώρα βγάζουν κέρατα για να εκδικηθούν γιατί νοιώθουν κορόιδα. Κι αυτό χορεύει μόνος, γιατί είναι ο δολοφόνος, όπως έλεγε ένα παλιό παιχνιδάκι. Κατεργάρηδες.

Τι να πω στους φίλους που χάνονται?... Μια συμβουλή μόνο σε πρώτη φάση. Όποιο κτήνος σας εκβιάσει λέγοντας αν δεν μου κάνεις αυτό θα σου κάνω... να τον κοιτάτε στα μάτια με θάρρος, και να του λέτε «θα μου κάνεις τι?» Απαιτήστε με θράσος να σας πει ξεκάθαρα τι θα σας κάνει. Χωρίς να φοβάστε τίποτα. Ίσως ανακαλύψετε πως όλος αυτός ο συρφετός ένα είδος ανθρώπου φοβάται μόνο. Εκείνον που δεν φοβάται. Τις περισσότερες φορές είναι τόσο σίγουρος για το φόβο σας αυτός που σας εκβιάζει, που αν ορθώσετε λόγο και ανάστημα απέναντί του, θα μείνει μαλάκας χωρίς να καν να τολμήσει να ολοκληρώσει τον εκβιασμό του. 

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να σας χτυπήσει στ΄αλήθεια εκεί που πονάτε. Σ΄αυτή τη περίπτωση φροντίστε να απαλαχτείτε σύντομα – όσο είναι εφικτό – από όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνιδάκια. Συνηθίστε να κοιμάστε χωρίς το αρκουδάκι σας, γιατί ο μπαμπούλας έχει βγει ήδη από τη ντουλάπα κι ετοιμάζετε να σας βουτήξει τα παιχνιδάκια  σας, εφόσον ξέρει πως αυτά είναι όλος σας ο κόσμος.

Φτιάχτε έναν άλλο κόσμο που δεν έχει υπολογίσει και ξαφνιάστε τον.

Ιστοριες Συνωμοσιας Εναντια Στο Σκοταδισμο