Στις 16 Ιουλίου του 2007 δύο συνάνθρωποί μας, ο Δημήτρης Φαμπιόλης και ο Βασίλης Ηρακλέους βρήκαν φριχτό θάνατο μέσα στη Νο 2 κεντρική δεξαμενή του δεξαμενόπλοιου «Alisa Craig» στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος.
«Μέσα στο Πέραμα στον ήλιο και στη σκόνη
Εκεί μας χάρισε ο Θεός τη συμφορά
Σε ένα σπίτι δίχως πόρτα και μπαλκόνι
Κι ένα αγκάθινο στεφάνι στην καρδιά»
Βαγγέλης Κορακάκης, «Πέραμα»
Ο Ιούλιος για το Πέραμα είναι συνώνυμο του ανθρώπινου πόνου και της θλίψης.
Τον επόμενο Ιούλιο, συγκεκριμένα στις 24 Ιουλίου του 2008 , 8 συνάνθρωποί μας θανατώθηκαν με τον ίδιο τρόπο στις δεξαμενές του υγραεριοφόρου Friendship Gas . Για τους γονείς του Βασίλη Ηρακλέους, η ελληνική δικαιοσύνη έχει φροντίσει για την πιο απαξιωτική τους μεταχείριση, θυμίζοντας τους καθημερινά το πόσο άδικα έχασαν το μόνο γιο που τους απέμεινε ( τον αδερφό του Βασίλη Μιχάλη Ηρακλέους τον έχασαν σε τροχαίο το 2006) και το υψηλό τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για να τύχουν αξιοπρεπούς μεταχειρίσεως .
Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη είναι συνώνυμο του εργατικού ατυχήματος.
Δεκαετίες ολόκληρες η παντελής έλλειψη πρόληψης ,ασφάλειας και σωστικών μέσων έχουν οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα όπως τα παραπάνω «ατυχήματα» . Το εσωτερικό των πλοίων όπου γίνονται και οι εργασίες αποτελούν το πιο επικίνδυνο περιβάλλον, αφού οι εργάτες βγάζουν το μεροκάματό τους σε θερμοκρασίες έως και 50 βαθμών Κελσίου, σε ύψος 10-20 μέτρα, ανάμεσα σε λαμαρίνες και αναπνέοντας τοξικές αναθυμιάσεις πετρελαίου.
Σε αυτό το περιβάλλον κατέβηκε για πρώτη φορά ο Βασίλης Ηρακλέους , ετών 26, την 16/7/2007, ο μικρότερος από το συνεργείο της ημέρας εκείνης. Την πρώτη μέρα δουλειάς του , τα αφεντικά του τον έστειλαν να κάνει παράνομη σωληνουργική εργασία (οι σωληνουργικές εργασίες δεν είχαν πιστοποίηση ασφάλειας) , χωρίς κανένα μέτρο αυτοπροστασίας (στολή, υποδήματα, κράνος), χωρίς προβλεπόμενη έξοδο κινδύνου και με άκρως επικίνδυνα εργαλεία για τη δουλειά. Στις 9.50 έγινε η μοιραία έκρηξη. Ο Φαμπιόλης έχασε τη ζωή του ακαριαία. Ο Βασίλης έμεινε εγκλωβισμένος στη δεξαμενή σε βάθος 25 μέτρων. Για περισσότερο από μία ώρα οι συνάδελφοί του τον άκουγαν να φωνάζει για βοήθεια, η οποία και δεν ήρθε ποτέ. Ανασύρθηκε νεκρός από ασφυξία 12 ώρες αργότερα.
Και βέβαια η αδιαφορία όλων εν προκειμένω έχει κοινή αφετηρία : το κέρδος του πλοιοκτήτη με κάθε κόστος. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές φρόντισαν να απαλλαγούν από κάθε ευθύνη για το προσχεδιασμένο έγκλημα που εκτελέστηκε με ευθύνη όλων:
Η εργοδοσία και οι υφιστάμενοί της, με τα δήθεν «μέτρα ασφαλείας» .
Το Λιμεναρχείο , με τους δήθεν «ελέγχους» και «πιστοποιήσεις».
Η Δικαιοσύνη, που μετά από 3 χρόνια το μόνο που έχει αποφανθεί είναι ότι η πλοιοκτήτρια, ο πλοίαρχος και ο τεχνικός ασφαλείας δεν είχαν σχέση εξαρτημένης εργασίας με το Βασίλη που πήγε να εργαστεί στις δεξαμενές του «Alisa Craig», ενώ για όλα τα υπόλοιπα απλά αναβάλλει.
Οι εργατοπατέρες , που στα κανάλια κηρύττουν δήθεν «ανένδοτους αγώνες», τιμούν τους ηρωικούς εργαζομένους που έπεσαν στο μεροκάματο (λες και είναι τιμή να πεθαίνεις για τα κέρδη του πλοιοκτήτη) και στον εισαγγελέα δηλώνουν άγνοια και αδυναμία.
Τα Μέσα Ενημέρωσης, που η δήθεν «αντικειμενικότητά» τους εξαντλείται στο πώς πλήττεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας από τους αγώνες των εργαζομένων , ενώ η βιομηχανία «ατυχημάτων» της Ζώνης δεν αναφέρεται ποτέ, σαν να είναι κάτι που θα πρέπει να είμαστε και υπερήφανοι!
Όλοι οι πολίτες της χώρας , που αφήνουμε κάθε μέρα στα μικρά και μεγάλα κάτεργα να χάνονται ζωές συνανθρώπων μας.
Ο Βασίλης Ηρακλέους διάλεξε τη δουλειά στη Ζώνη για να βελτιώσει το μεροκάματο του κατά 8 ευρώ. 8 ευρώ που όλοι οι δήθεν αφήνουμε απλόχερα για πουρμπουάρ. 8 ευρώ που είναι συνώνυμο του αίματος του Βασίλη και κάθε εργαζόμενου που έχασε τη ζωή του στη Ζώνη, και που θα πρέπει να μας συγκλονίζει ακόμα και σήμερα και να αποτελεί το ξυπνητήρι της κοινωνικής συνείδησης μας.
Είναι καιρός όμως και η δράση όλων μας να αντικαταστήσει τα δήθεν δάκρυα. Η απονομή δικαιοσύνης στις οικογένειες των θυμάτων και κυρίως η μετατροπή της Ζώνης από εκατόμβη σε μέρος αξιοπρεπούς εργασίας είναι ζήτημα που μας αφορά όλους, και αυτό δεν πρόκειται να επέλθει με προσευχές και ευχολόγια , αλλά με την οργανωμένη δράση όλης της κοινωνίας της εργασίας.
Ποτέ ξανά νεκρός στο μεροκάματο!
Αθήνα, 29/7/2010
Φραγκίσκος Ραγκούσης
Δικηγόρος- Σκονισμένος αστός
απο: indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου