Γεννημένος στον Αγ. Παντελεήμονα

Γεννήθηκα στον Άγιο Παντελεήμονα. Τέσσερεις δρόμους από την πλατεία, στην Κεφαλληνίας. Την ίδια χρονιά, στην Κεφαλληνίας έμεναν ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μάνος Λοΐζος. Εκεί βαφτίστηκα, εκεί έπαιζα μπάλα μέχρι αργά, εκεί πρωτοπιάστηκα στα χέρια με «αλητάκια» της πλατείας- είχαμε κόντρα με όσους έμεναν κάτω από την πλατεία, εμείς οι «από πάνω». Και κάθε Πάσχα, συνόδευα τον Επιτάφιό του ως πρόσκοπος. Δεν έχω τίποτα να προσφέρω στον δημόσιο διάλογο για την σημερινή κατάσταση στην πλατεία και την γύρω περιοχή. Έχω χρόνια να περάσω από εκεί, πέρα από κάποιες νυχτερινές επισκέψεις μου στο Κύτταρο και όλα τα μεσημέρια των εκλογών. Θυμάμαι βέβαια την πρώτη φορά που είδαμε μαύρο να περπατάει μπροστά μας. Φοβερή ατραξιόν! Μέσα δεκαετίας του '70, μαύρους είχαμε δει μόνο στην τηλεόραση. Θέλαμε να τον κάνουμε φίλο μας, να μπει στην ομάδα. Όλοι οι μαύροι είναι φοβεροί αθλητές, ακριβώς όπως όλοι οι κινέζοι ξέρουν φοβερό καράτε…

Τα μισά παιδιά από εκείνες τις παρέες έχουν ήδη «φύγει» από ναρκωτικά, πολύ πριν εγκατασταθούν εκεί οι μετανάστες. Από τους πιο επώνυμους ο Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος, ο Τσάρλυ των Νοστράδαμος- έμενε Κεφαλληνίας και Φυλής, δίπλα μου, ήμαστε σπίτι του και φτιάχναμε ένα τραγούδι ένα βράδυ πριν την σύλληψή του.

Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι σχεδόν όλη η παιδική μου ηλικία- άρα η πατρίδα μου σύμφωνα με την γνωστή ρήση. Εντάξει, δεν είμαι άξιο τέκνο της, την έχω «πουλήσει» χρόνια αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; Δεν έχω επιστρέψει ούτε μία φορά για καφέ, μόνο τα εκλογικά μου δικαιώματα έχω αφήσει εκεί, μήπως πετύχω κανέναν συμμαθητή. Η «ψυχαναλυτική» επιρροή που ασκεί επάνω μου αυτή η εκκλησία, με ξεπερνάει και υπάρχουν πράγματα που δεν θέλω να μάθω, ούτε να θυμηθώ, ούτε να αποδεχτώ. Βέβαια πολλά παιδιά, διέπρεψαν –ότι κι αν σημαίνει αυτό. Αλλά δεν ήταν ανάμεσα σε εκείνα που ξεμέναμε στην πλατεία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Ήταν τόσο εύκολο όλα να σε πάρουν στο λαιμό τους! Οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, οι κουβέντες, ακόμη και τα κορίτσια που τους έμελλε να «μπούνε» στα ρούχα τους και να γίνουν τραύματα εκεί που θα έπρεπε να γίνουν αναμνήσεις. Ήταν τόσο απλό να ακολουθήσεις μία ιδέα της στιγμής και να χάσεις όλον τον χρόνο. Η μεγαλύτερη εκκλησία των Βαλκανίων. Σχεδόν γυμνή μέσα, με τεράστιες επιφάνειες τσιμέντου, σαν να περιμένουν να γεμίσουν με τις φωτογραφίες εκείνων των παιδιών.

Νομίζω πως μία λέξη μόνο μπορεί να εκφράσει για εμένα εκείνα τα χρόνια. Γλίτωνα. Συνέχεια γλίτωνα…

του Οδυσσέα Ιωάννου

.protagon.gr