Στη ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε αλλά να ζήσουμε.

«Θέλετε να σας ντύσουμε εμείς τα βιβλία και τα τετράδια;»…
Άκου λέει; Βιβλία και κακό. Θα πνιγούν στα γράμματα!

Σχολικές γνώσεις…Μόνο μελαγχολία μου φέρνουν.
Έχω και τα ψυχικά μου τραύματα κι ας στοχεύω τα 50…

Πόσες ώρες αφιερώσαμε στην ανατομία του βατράχου και δε μου έλαχε ένας πού*της βάτραχος στη ζωή μου,

τι regina rosas amat, τι Λογική «ο άνθρωπος είναι ζώο, ο γάιδαρος είναι ζώο», τι κρυφά σχολειά, τι «των εχθρών τα φουσά»
. Γνώσεις χαζές! Γι’ αυτό και η διάθεσή μου περίεργη.

Πώς να το παίξω ανυποψίαστη; Τρία παιδιά γαλόνια. 26,23,6…
Τραμπαλίζομαι όπως όταν ετοιμάζεσαι να πας σε κάλεσμα βαρετό.
Γνωρίζω ότι τα παραδίδουμε για να μπει το μυαλό τους στον τόρνο, στην ανούσια συνάντηση με το «μέσο όρο», να συναντηθεί με μια σειρά δασκάλων-καθηγητών τις περισσότερες φορές χωρίς έμπνευση, χωρίς ευστροφία, που τρομάζουν με ό,τι ξεπερνάει το βατό, το σύνηθες, το γνώριμο.

Και ένα σύστημα μονταρισμένο κυρίως στο ότι οι γονείς αναζητούν εναγωνίως parking πολλών ωρών. Δεν γίνεται με τόσα «γαλόνια» εμπειρίας να το παίξω ανυποψίαστη.
Ούτε να ρουφήξω καθαρή συναισθηματική φόρτιση.
Βέβαια δεν παίρνω κι όρκο για το τελευταίο. Μάλλον βλακείες λέω!
Γιατί καθώς φεύγει το σχολικό. Σαν ταινία slow motion… Σειρά ματιών σκαλωμένα στα τζάμια.
Έχει κλάμα η σκηνή κι ας είναι χιλιοπαιγμένη.
 Να χέσω την εμπειρία 3 παιδιών που προανέφερα.
Πάντα στην ίδια στάση, είκοσι τόσα χρόνια στάση, με το Γιάννη της ζωής μου, θα ξαναπιάσουμε το έργο από την αρχή και θα προτάξουμε την απόλυτη τύχη που το ξαναζούμε.
Σαν ζωές bonus. Λίγο τόχετε;


Γιατί αξιωθήκαμε το βλέμμα περηφάνιας του καθώς σπρώχνει τη σχολική του τσάντα με τα ροδάκια, το χεράκι του να μας χαιρετάει,
το αύριο να μας χαμογελάει μέσα από το τζάμι κι ας του λείπουν δόντια,
να ξανακούσουμε τραγούδια από παιδική φωνή,
να δούμε τον κόσμο ν΄αλλάζει καθώς οι ξανθές του μπούκλες συναντιούνται με τα κατσαρά μαλλιά και τη μαύρη επιδερμίδα του Ronaldinio…

Ή να παρατηρήσουμε την τιτάνια προσπάθεια της Sveltana από τη Κροατία να συνεννοηθεί.

Τι αγώνας για την παιδική ψυχή της! Θα συνηθίσεις μωρό μου…

Στην ζωή ήρθαμε για να συνηθίσουμε. Σε πρώτο στάδιο…Και μετά αν είμαστε άξιοι και υποψιασμένοι να βγούμε πάνω από συνήθειες.

Να φτιάξουμε τους δικούς μας μέσους όρους και προς Θεού να μην παρασυρθούμε από στομφώδεις ευχές «γίνε ότι θες αλλά να’σαι νούμερο ένα». Α πα πα πα! Η πιο μικρόψυχη γονεική ευχή…
Μέτρησε κανείς πόσα μαραζωμένα –τίποτα- κουβαλάνε τα νούμερα –ένα-;

Αφήστε μωρά μου τα περίπλοκα…Στη ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε αλλά να ζήσουμε.

Κεράστε μας τα απλά σας. Εκείνα τα «θες να γίνουμε φίλοι» και τα «είσαι ο πιο καλός μου φίλος» σε 30 δευτερόλεπτα… 

Να ξέρατε πόσο πολύπλοκα θα γίνουν τα απλά, με το χρόνο.

Βιτσιόζοι οι ενήλικες. Σοκαριστικά βιτσιόζοι! Να μου το θυμηθείτε…

της Ρέας Βιτάλη

.protagon.gr