Μικροαστοί σε κρίση πανικού

Βρίσκονται σε πανικό γιατί η ζωή που τους είχε προβληθεί ως ιδανική μοιάζει μέρα με τη μέρα να είναι ένα άπιαστο όνειρο ή κάτι σαν ουτοπία. Πέρασαν ώρες , μέρες , μήνες , χρόνια ψάχνοντας τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουν να γίνουν σαν αυτούς που στις ταινίες έπιασαν την καλή ή σαν αυτούς που εργάστηκαν σκληρά-κόπιασαν και στο τέλος είδαν τον ιδρώτα τους να μετατρέπεται σε ένα μεγάλο σπίτι, χλιδάτο αμάξι , τηλεόραση plasma και νυχτερινοί έξοδοι σε γκλαμουράτα μαγαζιά.


Τώρα όμως...Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.Η ρουφιανιά δεν αρκεί για να ανέβεις στα μάτια του αφεντικού.Η εργατικότητα δεν θα ανταμηφθεί γιατι πολύ απλά δεν γίνεται.Οι γνώσεις και τα πτυχία που με τόσο κόπο απέκτησες μετρούν ελάχιστα , και όλα μοιάζουν αδιέξοδα. Όλα όσα σου έβαλαν στο κεφάλι μοιάζουν ένα ψέμα και η ζωή την οποία σου έταξαν στην πέρνουν πίσω χαρτογιακάδες και πολιτικάντηδες.

Τρομοκρατείσαι , παραλληρείς , βρίζεις , ξεσπάς με μανία σε όποιον δείχνει το λάθος που έκανες τόσα χρόνια. Πήγες και σε ψυχαναλυτή για τα συναισθήματα κατάθλιψης που αντιμετωπίζεις πήρες και μια λεξοτάνα για να κοιμηθείς. Μάταια..Όλα μαύρα και άραχνα. Και ξέρεις γιατί ;
Γιατί ποτέ δεν αναρωτήθηκες ποιοί είναι αυτοί που πεθαίνουν για να απολαμβάνεις εσυ και το συνάφι σου την ψεύτικη ευημερία σας.
Γιατι ποτέ δεν αναρωτήθηκες ποιοί είναι αυτοί που καρπώνονται τον ιδρώτα των ανθρώπων και με ποιο δικαίωμα το κάνουν.

Αρνήθηκες και λοιδωρισες ανθρώπους που έλεγαν διαφορετικά πράγματα απ'αυτά που σου έμαθε ο περίγυρος σου.
Το μόνο πράγμα που σε ενδιέφερε πάντα ήταν το εγώ , ο ατομισμός σου και το συμφέρον σου.
και τώρα αποξενωμένος από κάθε τι συλλογικό, από κάθε τι το οποίο εμπνέει συντροφικότητα , αλληλεγγύη και σεβασμό αργοπεθαίνεις έχοντας παρέα τις ψευδαισθήσεις που σε μεγάλωσαν και σου έκαναν παρέα όλα αυτά τα χρόνια.

ΥΓ Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις

απο indymedia