Κάπου στα μισά της πλατείας διακρίνω με δυσκολία ένα ζευγαράκι που έχει κάτσει στην πιο σκοτεινή γωνιά της. Ρουφάει ο ένας τον άλλον με πάθος και τα χέρια τρέχουν κατοστάρι πάνω στα ρούχα. Μια πραγματική μάχη. Οι αισθήσεις έχουν στήσει χορό στο δικό τους σύμπαν, αφήνοντας απ' έξω την αποπνιχτική βρώμα και τους περαστικούς. Κοντοστέκομαι και τους καμαρώνω. Ω Θεέ μου, τι έρωτας είναι αυτός!
Μετά από δεκαπέντε λεπτά, βρίσκομαι ήδη στο σαλόνι του σπιτιού μου και ψάχνω με μανία να βρω το τηλεκοντρόλ. Μου κάνει κολπάκια ή εγώ είμαι πολύ ακαμάτρα που τα έχω όλα πεταμένα αριστερά και δεξιά; Μάλλον το δεύτερο. Το εντοπίζω κάτω από κάτι εφημερίδες. Επιτέλους ταϊζω την διαστροφή μου με ειδήσεις και παράθυρα. Μέτρα και κόντρα οικονομικά μέτρα. Περικοπές, κοινωνικά πακέτα, αναδιαρθρώσεις οργανισμών, πολιτικές συγκρούσεις. Παρόλα αυτά, εγώ έχω ακόμα τα πιτσουνάκια στο μυαλό μου. Και κάπου εκεί αρχίζω και αναρωτιέμαι.
Θα μπορούσε ποτέ η σχέση πολιτικών-πολιτών σ' αυτή την χώρα να έχει το ίδιο παράφορο πάθος με αυτό που έσταζε στο παγκάκι της πλατείας; Να καψουρευτεί ο ένας τον άλλον σε τέτοιο παράλογο βαθμό ώστε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για το κοινό καλό και των δύο; Δυστυχώς, σύμφωνα με το βιβλίο των ψυχολόγων Ρομ και Όρι Μπράφμαν που αναλύουν τα πέντε μυστικά του κεραυνοβόλου έρωτα, συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι λόγοι;
Ειλικρίνεια. Οι ψυχολόγοι την έχουν βάλει πρώτη-πρώτη στην λίστα. Αν αναλογιστείτε ότι ο ψεματοκρίτης των πολιτικών μας χτυπάει σαραντάρια και τους χαρίζει ροδαλά μάγουλα, αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι είναι χαμένο εξ αρχής για εμάς. Όπως έχει παρατηρηθεί προσφάτως, η μόνη πιθανότητα να ειπωθεί η αλήθεια από το στόμα ενός πολιτικού είναι κατόπιν διαγραφής του από το κόμμα. Κι αυτό με κάποια επιφύλαξη πάντα.
Εγγύτητα. Ή αλλιώς, η διαρκής επαφή και συναναστροφή που οδηγεί στην συμπάθεια. Το αξιοπερίεργο στην περίπτωσή μας είναι ότι τους έχουμε δώσει άπλετο χρόνο με την ψήφο μας κατά καιρούς για να μας γνωρίσουν καλύτερα και να μας συμπαθήσουν. Κι ενώ εμείς έχουμε καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να τους καλοπιάσουμε με την συνέπειά μας την ώρα των εκλογών, αυτοί φαίνεται ότι αρνούνται να μας το αναγνωρίσουν.
Μαγνητισμός. Εδώ το πρόβλημα το έχουμε εμείς σαν πολίτες που δεν μας ελκύουν. Δεν πιστεύουμε στις ικανότητες των πολιτικών μας. Βέβαια μπορεί να φταίνε και οι ίδιοι καθώς αποτυγχάνουν να κρύψουν την έλλειψη αυτοπεποίθησης, πίσω από βαρύγδουπες δηλώσεις άνευ ουσίας. Αλλά τι να σου κάνει κι ο πολίτης; Δεν γίνεται να ερωτευτείς κάποιον αν δεν τον θαυμάζεις γι' αυτό που είναι.
Ομοιότητες. Τα κοινά ενδιαφέροντα βοηθάνε στην δημιουργία μιας βαθιάς σχέσης, υποστηρίζουν οι Μπράφμαν. Η αλήθεια είναι ότι μας απασχολούν τα ίδια πράγματα, αλλά δυστυχώς με τελείως διαφορετικό τρόπο. Παραδείγματος χάρη, και οι δυο νοιαζόμαστε για τους μισθούς και τις συντάξεις. Το θέμα είναι ότι εμείς θέλουμε να παραμείνουν ως έχει και οι πολιτικοί να τους περικόψουν. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το αντικείμενο είναι το ίδιο αλλά η προσέγγιση διαφέρει.
Κοινές εμπειρίες. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν ήδη αναπτυχθεί ισχυροί δεσμοί μεταξύ μας, όπως αναφέρει το βιβλίο. Ειδικά μιας και υπάρχουν οι αντίξοες συνθήκες -βλέπε οικονομική κρίση- που ευνοούν κάτι τέτοιο. Παρ' ότι όμως βράζουμε στο ίδιο καζάνι, δεν καιγόμαστε το ίδιο. Βλεπετε, εμείς βρισκόμαστε στον πάτο του και οι πολιτικοί στην επιφάνεια γιατί πατάνε στα κεφάλια μας. Το γνωστό σε όλους μας "Βάστα με να σε πατώ, να την γλυτώσω μόνο εγώ".
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ είμαι πολύ απογοητευμένη. Ίσως γιατί είχα παραμυθιαστεί από την διαφήμιση που έδειχνε τον τύπο στο μπαρ να κάνει καμάκι στην κοπέλα με την ατάκα "Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά; Όχι; Με την δεύτερη;". Την θυμάστε όλοι πιστεύω. Δεν ξέρω. Μήπως αν τους φέρναμε μια σβούρα το σκαμπό;
το κειμενο απο
http://loukritiaonomakaiprama.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου