Υπόθεση MARFIN: Η μεγάλη παγίδα...

Κάθε Σεπτέμβρη, με αφορμή τις κινητοποιήσεις στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, προσδοκούμε την αναγέννηση του κινήματος που θα δώσει ένα ηχηρό παρόν και μια νέα αφετηρία αντίστασης και ανατροπής.

Συνήθως, όμως, επαναλαμβάνεται η ίδια εικόνα που πιστοποιεί την αφερεγγυότητα της αριστεράς: χωριστές συγκεντρώσεις και διακριτά μπλοκ όμορων δυνάμεων που επιδιώκουν αδιέξοδες καταμετρήσεις.
 
Αυτός, όμως, ο Σεπτέμβρης πρέπει να είναι διαφορετικός. Απέναντι σε μια κυβέρνηση κι ένα πρωθυπουργό που κατασκευάστηκαν για να ξεθεμελιώσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και να αποτελέσουν πρότυπο για μια νέα, αδυσώπητη καπιταλιστική κυριαρχία, χρειάζεται επιτέλους ένας αγωνιστικός σεισμός που θα μας ξεμπλοκάρει από μια φοβική κατάσταση αναμονής.


Μια κατάσταση, στην οποία έχει περιπέσει το κίνημα μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις της 5ης Μάη, η οποία εν πολλοίς οφείλεται στην τραγική κατάληξη του εμπρησμού της τράπεζας MARFIN.

Μερικά πράγματα ίσως κρίνονται καλύτερα μετά μια ικανή χρονική απόσταση.
Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να καταλήξουμε ότι τα τρία θύματα αυτής της δολοφονικής ενέργειας χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος, τα ΜΜΕ και τα υπόλοιπα όργανά του ως το απόλυτο προπαγανδιστικό εργαλείο απαξίωσης των κινητοποιήσεων και δυσφήμησης κάθε δυναμικής ενέργειας του κινήματος.
Κυρίως, όμως, το τραγικό γεγονός της MARFIN έπληξε τον αντιεξουσιαστικό κι αναρχικό χώρο, που στην ιδεολογία τους ενυπάρχει η επαναστατική βία.

Όλοι πάγωσαν από αυτή την εξέλιξη κι ένιωσαν υπόλογοι κι ίσως, ηθικά, εν δυνάμει ένοχοι.
Η κρατική προπαγάνδα κι οι διάφοροι συνοδοιπόροι της χτύπησαν καίρια κι αποτελεσματικά στην ηθική υπόσταση του αριστερού και του αντιεξουσιαστικού χώρου και μας έριξαν στο καναβάτσο.
Κι όλοι «τσιμπήσαμε», με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις να πάρουν την κατιούσα και να μπουν «τα όπλα παρά πόδα».

Φτάνει όμως τόση περισυλλογή.
Τώρα μπορούμε να πούμε ότι το κίνημα δεν έχει σχέση με τέτοιες ενέργειες.
Οι δολοφόνοι που άδειασαν μπιτόνια βενζίνης στη φλεγόμενη τράπεζα δεν μπορεί παρά να ήταν προβοκάτορες, τσιράκια της ασφάλειας ή ενός μοντέρνου παρακράτους σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Η ενοχική συνείδηση κι η δαιμονοποίηση των δυναμικών πολιτικών συγκρούσεων είναι βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας, που θέλει να τελειώσει το άθλιο έργο της χωρίς αντίπαλο.Δεν πρέπει να τους αφήσουμε.

Το ραντεβού στις κινητοποιήσεις της Δ.Ε.Θ πρέπει να είναι μια νέα αφετηρία ανάτασης του κινήματος, χωρίς προκατασκευασμένες ενοχές.

Αν κάνουμε μια ψύχραιμη αναδρομή θα καταλήξουμε ότι στην κουλτούρα και τις αγωνιστικές μεθόδους δράσης του κινήματος εμπεριέχεται, οργανικά κι ιστορικά, κι η στοχευμένη πολιτική βία. Αυτό η εξουσία το γνωρίζει πολύ καλά, το φοβάται και χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους να το εκμηδενίσει.
Δεν ξέρω, όμως, τι επιδιώκουν κάποιοι νεόκοποι γραφιάδες, μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς κινούνται στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου, που διακινούν αφελή κείμενα με την ισοπεδωτική κεντρική ιδέα: «Η πολιτική βία είναι φασιστική».
Ξεκίνησαν με φοβερή έπαρση, αξιοποιώντας μυωπικά κι αυθαίρετα το τραγικό γεγονός της MARFIN και συνεχίζουν απτόητοι.

Μήπως έχουμε να κάνουμε με ένα αφελή κι επηρμένο ιδεολογικό μηχανισμό που προσφέρει, ακούσια αλλά αποτελεσματικά, ένα ωραίο άλλοθι στην εξουσία;

Υ.Γ. Εν όψει των κινητοποιήσεων της Δ.Ε.Θ. τι γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αποτυχημένων υποψηφιοτήτων και διάφοροι ευφάνταστοι μέθοδοι από τον ΣΥΝ ώστε να αποκλειστεί ο Αλαβάνος από την περιφέρεια Αττικής.
Ακόμη κι ο Μανόλης Γλέζος επιστρατεύτηκε, ενώ είχε ήδη αρχίσει τις συγκεντρώσεις για την υποψηφιότητά του στη Παροναξία.
Κάποιοι αφελείς πίστεψαν ότι με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ λύθηκαν όλα τα προβλήματα.
Δυστυχώς όμως η ανίατη αρρώστια του ΣΥΝ μεταφέρθηκε μόνιμα και στον ΣΥΡΙΖΑ…

.epohi.gr