Το παιδί μου σκεφτόταν πως ίσως υπάρχει ελπίδα (πτυχίο και μεταπτυχιακό) κάποια στιγμή να έρθει και η δική της σειρά. Μπορεί να σταθεί κι αυτή τυχερή στην εργασιακή λοτερία.
Εγώ για φέτος πήρα ακόμα δώρο κι έχω ακόμα δουλειά. Δυστυχώς δεν χρησίμευσε ιδιαίτερα το δώρο. Η μάλλον χρησίμευσε σε κάτι σπουδαίο. Πληρωμή της ΔΕΗ και των υπόλοιπων λογαριασμών. 30 χρονια δουλειάς να θεωρείς πως είναι επιτυχία να έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς.
Τριάντα χρόνια δουλειάς και να σκέφτομαι στιγμές στιγμές μήπως μπορούσα να ανταλλάξω τη θέση μου στη δουλειά με το παιδί μου για να το δω να χαρεί. Πολλές φορές όταν κοιτάζω όλη τη παρέα, τα περισσότερα παιδιά είναι άνεργα ή με δουλειές της πλάκας σκέφτομαι αν μπορούμε να κάνουμε ανταλλαγή.
Ξέρετε είναι ένα συναίσθημα απαίσιο. Είμαστε δεμένοι σε μια καρέκλα και παρακολουθούμε τα παιδιά μας που ασελγούν επάνω τους. Και περιμένουμε από αυτά να κάνουν κάτι. Να βρουν το δρόμο που δεν βρήκαμε τόσα χρόνια που είχαμε όλες τις ευκαιρίες για να τον βρούμε.
Η μεγαλύτερη τιμωρία της απραξίας μας δεν πέφτει επάνω μας, πέφτει πάνω στους νέους. Τους στερούν το δικαίωμα να χαρούν, να ξενοιάσουν για λίγο, να ονειρευτούν, να σχεδιάσουν. Εμείς με τα μακροπρόθεσμα σχέδιά μας πρέπει τωρα να βλέπουμε τα παιδιά μας να κάνουν σχέδια μόνο για 24 ώρες.
Είμαστε φαιδροί. Αναξιόπιστοι. Κι όμως μας δίνουν τα περιθώρια ακόμα. Εκείνα μας λένε, μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά, θα τα καταφέρουμε κάτι θα κάνουμε. Το πρόβλημα είναι πως συνεχίζουμε να μην κάνουμε τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου