Τα δεκαεξάχρονα

Βρεθήκαμε πολύ νωρίς στα στενά και τις λεωφόρους του μέλλοντός μας.

Ήταν απόφαση εμπνευσμένη από ιδανικά μεγάλων ανθρώπων;
Ήταν η ανάγκη για την εξερεύνηση των ορίων μας ή η περιέργεια για το τι υπάρχει πίσω από την πόρτα;

Γιατί, πώς μπορεί να κρίνει ένα παιδί στα δεκάξι του τι είναι σωστό και τι λάθος παρά μόνο αν ακούσει τις φωνές του;

Τις φωνές που ενισχύθηκαν εκκοφαντικά από την αγάπη, τη στοργή και το χάδι. Τις φωνές που τρέλαιναν το μυαλό του όταν του φώναζαν να κάνει πίσω. Τις φωνές του δάσκαλου πως θα του δώσει αποβολή. Τις φωνές των φίλων και των συγγενών που υπέφεραν στους αγώνες τους. Τις φωνές που θέλησαν να το τρομάξουν.

Βρεθήκαμε νωρίς εκεί έξω, γιατί δε μπορέσαμε να κάνουμε αλλιώς.

 Δε μπορέσαμε να αρκεστούμε στα δεκάξι μας χρόνια με τους πρώτους έρωτες, την προσμονή της ηδονής και τα εμπορικά κέντρα.
Ευτυχώς, κάποιοι έρωτες ,μας συντροφεύουν ακόμη και, ευτυχώς, τα εμπορικά κέντρα, πίσω από τις ασπίδες και τα κράνη, μας δείχνουν πλέον με το δάχτυλο

Ίσως δε μεγαλώσουμε ποτέ και μείνουμε για πάντα δεκαεξάχρονα.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι δειλία, δεν ξέρω καν σε ποιό μονοπάτι περπατώ πια.

Άλλοτε πειρατές κατά χιλιάδες και άλλοτε ρημαγμένα σκαριά.


Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ