ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Όπως φαίνεται το παγκάκι δεν είναι μια λέξη που εμπνέει εμπιστοσύνη στη ποίηση. 

Λίγοι την χρησιμοποιούν στο γράψιμό τους και μάλλον έχει να κάνει με την προσωπική κούραση και την απόγνωση του καθενός. 

Ίσως μόνο οι απεγνωσμένοι κατανοούν την δυναμική που μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η φάλτσα λέξη και δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δε πιάνουνε μολύβια. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου πιστεύω πως κάθε παγκάκι έχει τον απεγνωσμένο του και κάθε απεγνωσμένος δικαιούται τη δικιά του θέση πάνω στη βρώμικη σανίδα. 

Το παγκάκι μπορεί να βρίσκεται μέσα στη πόλη, μέσα στο δάσος, πάνω στην έρημο, σε μια προβλήτα ή σε μια αποβάθρα τρένου, πάντα σε ετοιμότητα να σε ξεκουράσει, να σε ακούσει και στο τέλος να σε κοιμίσει γλυκά. Νιώθω πως όλοι οι μεγαλοί χωρισμοί, η μεγάλη αλητεία, τα μεγάλα συνθήματα, όλες οι αποφάσεις και τα συγκλονιστικά διλλήματα, ο ίδιος ο πόλεμος και η ειρήνη, έχουν μνήμες από κάποιο στοιχειωμένο παγκάκι που εκτελεί μυστικά μια βρώμικη δουλειά. Κι όμως η ιστορία δεν έχει καταγράψει κανένα. 

Δεν ασχολείται με παγκάκια η επίσημη ιστορία, δηλαδή οι εκάστοτε κλίκες που τη γράφουν. Φαντάζομαι το σοκ στα μάτια των γραφιάδων του συστήματος όταν μαθαίνανε πως έχουν κάνει λάθος: δεν υπήρξε ποτέ πυθάρι για τον Διογένη. 

Λάθος μετάφραση μάγκες μου. Σε παγκάκι του Θησείου την έβγαζε, κάπου κάτω απ' τη Πνύκα. Σας προκαλώ, περπατήστε τη νύχτα και βρείτε τις ομοιότητες. 

Γέμισε ο τόπος Διογένηδες. Ρωτήστε τους αν έχετε το θάρρος από που κρατάει η σκούφια τους. Απ' τη Σινώπη θα σας πουν κι ύστερα θα σας φτύσουν. Βλέπετε, δυο και τρεις χιλιάδες χρόνια πριν δεν απέχουνε πολύ απ' τον 21ο αιώνα. 

Μονάχα 20 γαμημένα εκατοστά πάνω απ' το χώμα, σε ένα επίπεδο μαδέρι ο ίδιος άνθρωπος, πείτε μου πώς γίνεται να βιώνει τη τραγωδία του ενός παγωμένη εις το διαιώνιο.

απο πρτφ