Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Κάπου εδώ έχω γνωστούς αλλά τέτοιαν ώρα, μη βαρύνω τους....

Κι αν βγω απ 'αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ 'αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα

2 σχόλια:

  1. Επώδυνο θέμα επέλεξες!

    Αυτή είναι η εποχή μας! Καθημερινά συναντάμε αυτά τα περιστατικά και πολλές φορές νιώθουμε τόσο ανήμποροι να βοηθήσουμε, που εμείς οι πολίτες, αν και γεμάτοι ενοχές, προσπερνάμε αμήχανα, μένουμε άπρακτοι...
    Δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μας να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, γιατί δε το λύνει ο εθελοντισμός ή η ιδιωτική πρωτοβουλία, αφού στην άλλη όψη του νομίσματος συναντάμε την επίδειξη, ελαφρά τη καρδία, τη σπατάλη, τη χλιδή, την αδιαφορία για το σύνολο, τη διαφθορά.

    Άνθρωποι στα αζήτητα λοιπόν. Χωρίς όνειρα και χωρίς ζωή. Τώρα πια συχνοί και στη χώρα μας, να μας πληγώνουν με τη δυστυχία τους.

    Να ευχηθώ να τους δούμε καταρχήν, να τους ανακαλύψουμε ως ανθρώπινα όντα που μας αφορούν και να μπορέσουμε να κάνουμε όλοι κάτι γι' αυτούς ή δεν έχει νόημα;

    Την καλημέρα μου. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εχεις δικιο
    να τους δουμε..να τους ανακαλυψουμε
    καλημερα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή